Kontynuujemy wywiady z zespołem odpowiedzialnym za film Metallica Through The Never. Przypomnijmy, że znaleźć u nas możecie pełne wywiady z Larsem (sprawdź tutaj), Jamesem (tutaj i tutaj), Kirkiem (tutaj), Robertem (tutaj) + wywiad dodatkowy (tutaj), Dehaanem (tutaj), małżeństwem Berney (tutaj) , Charlotte Huggins (tutaj) oraz Marcem Reiterem (tutaj). Pora na dodatkowy wywiad z Larsem, zamieszczony na stronach MetClubu – wywiad przetłumaczył ponownie Daniel Żywno - dzięki!!!







W tamtych latach to było intrygujące. Wszystko co wychodziło poza pewne ramy, poza normy, zawsze było interesujące. Kiedy taki pomysł pojawił się 15 lat temu, oczywiście był bardzo fajny. Wtedy, wiesz, IMAX i filmy produkowane przez NFL to była sprawa niszowa. Był w nich pewnego rodzaju specjalny element zdecydowanie różniący się od tego, co mamy teraz. W tamtym czasie IMAX był miejscem, w którym pokazywali filmy o erupcjach wulkanów, czy narodzinach żółwi i takich tam. Mam na myśli, że nie było to miejsce, do którego poszedłbyś obejrzeć najnowsze produkcje, jak robisz to teraz. To było coś innego, intrygujące, ale na dobrą sprawę praktycznie niemożliwe do zrobienia. Wiesz, wtedy te ich pieprzone kamery były rozmiaru budynku i to, co zamierzali zrobić po prostu nie mogło się udać ze względów praktycznych.
Od czasu do czasu pomysł powracał, ale nigdy na poważnie. Oczywiście, to co wymyka się zaszufladkowaniu zawsze jest ciekawe, więc kiedy Peter Mensch przyleciał do Belfastu w kwietniu 2010 roku i poruszył ponownie tą sprawę, mówiąc o nowych możliwościach pod względem technicznym i nowych pomysłach, znów wydało się to intrygujące. Zwłaszcza w świetle „Some Kind of Monster” i sukcesu, jaki ten film odniósł oraz nowych pomysłów, dotyczących sceny zaproponowanych przez Marka Fishera. Naturalnie pojawiły się pytania o wiele spraw, ale ogólnie, wiesz, wiedzieliśmy, że przerodzi się to w pewnego rodzaju projekt. To czego jeszcze nie wiedzieliśmy trzy lata temu, to skala tego przedsięwzięcia, ale wciąż było to intrygujące. Oczywiście, mieliśmy pewne doświadczenie po zrobieniu „Some Kind of Monster”, a jeśli istnieje możliwość zaprezentowania fanom oraz komukolwiek, kto chce to zobaczyć, wariacji na temat tego, czego doświadcza Metallika, jest to zawsze fajne. Coraz częściej przyświeca mi taka myśl, że dla Metalliki, która działa już od 32 lat i dla Metalliki, która chce funkcjonować przez kolejne 32 lata, doświadczenia wciąż muszą być jak najbardziej zróżnicowane. Musi być powiew świeżości, pewna zmienna, wyjątkowość, zróżnicowanie w doświadczeniach. Jeśli będziemy się tego trzymać, powinniśmy być w dość dobrej formie.





To ciekawe, ponieważ myślę o tym jedynie wtedy, kiedy mówię o tym w wywiadach. Nigdy nie myślę o tym, gdy to właśnie się dzieje. Wydaje się to być naszą drugą naturą. Wiesz, patrzę na Metallikę jak na machinę, służącą do twórczych odlotów. Nie ograniczamy się tylko do muzyki. Wiesz co mam na myśli? To coś jak ujście dla kreatywnych doznań, czy jest to ktoś robiący szafę grającą czy flippera, czy James Hetfield sygnujący okulary przeciwsłoneczne lub Kirk Hammett zajmujący się sprawami Kirka Von Hammetta. Wiesz, to są po prostu różne ujścia. Ten byt żyje, oddycha i funkcjonuje z tego powodu, iż, wiesz, mamy możliwość zrobienia tych wszystkich rzeczy. Teraz niektórzy mogą powiedzieć, oh, krótki czas koncentracji. Spójrz na nich. I jest to rozsądny argument. Ale dla mnie argumentem jest to, że jest to nasz zespół, nasz świat, nasza bańka. Nie jesteśmy częścią twojego świata, nie jesteśmy częścią fali, nie jesteśmy częścią panującej mody czy trendu. Jesteśmy, użyjmy tu tego słowa, autsajderami. Wydaję mi się, że słyszę siebie, często używającego słowa „autonomiczni”. Po prostu żyjemy w naszym własnym małym świecie i nie gramy w grę, w którą grają wszyscy inni. Tak więc nigdy nie myślę o takich sprawach dopóki ktoś nie zapyta o nie w wywiadzie, wiesz co mam na myśli? Możesz nazwać to błogosławieństwem, że wszystko to sprawia, iż wciąż dążysz do czegoś więcej i czegoś lepszego albo do ulepszenia siebie. Nazwij to przekleństwem, że zawsze kończysz pchając siebie w te dziwaczne skrajności. Sam nie wiem.





Uważam, że jeśli jest jedna rzecz, w której jesteśmy dobrzy, to jest to zrozumienie kim jesteśmy i gdzie znajdujemy się w tym wszystkim. Czasami byliśmy traktowani, jakbyśmy tak naprawdę tego nie rozumieli. Tak więc, znamy Metallikę bardzo dobrze. Nie znamy może świata filmu tak dobrze, ale gdzieś pomiędzy bardzo dobrą znajomością Metalliki, a podejściem do filmu z dziecięcą ignorancją i na zasadzie marzenia, wiesz, prawie jak „wszystko jest możliwe”, jeśli odpowiednio się do tego nastawisz. Zdarzało się, że byliśmy poirytowani, kiedy mówiono: „tego nie da się zrobić”, podczas gdy wiesz, że jest to możliwe.




Teraz już rozumiem dlaczego nie możesz rozmawiać z ludźmi, kiedy kręcą film przez 10 tygodni. Bardziej rozumiem jak przebiega ten proces. Myślę, że zrozumiałem więcej, jak to się dzieje. Film oznacza duże pieprzone zobowiązania. Moim zdaniem to naprawdę ogromne pieprzone zobowiązania. Do zrobienia filmu potrzebujesz coś ok. 30, 40 milionów dolarów, to naprawdę wiąże się ze sporymi zobowiązaniami i poświeceniem dwóch, trzech lat twojego życia. Uważam, że pojąłem to wszystko dopiero jak przez to przeszedłem. Myślę, że teraz mam więcej szacunku dla całego procesu oraz ludzi, którzy za tym stoją.





To było naprawdę dziwne i pojawiało się wszędzie, ale ostatecznie to, co zauważyłem to było szaleństwo tego projektu. Energia była naszym okrzykiem wojennym. To pojęcie to najbardziej nadużywany frazes w filmie, który jest jak przejażdżka kolejką górską. Ten okrzyk wojenny to chęć stworzenia przeżycia filmowego, które jest inne, ale jednocześnie coś, co będzie miało oddźwięk wśród fanów filmu. Chcieliśmy, żeby widzowie mieli udział w energii jaka płynie z muzyki czy ujęć koncertowych, które zostały sfilmowane nie z punktu widzenia uczestnika występu, ale, wiesz, żebyś czuł, że jesteś na scenie wraz z zespołem. Element techniki 3D nie jest po to, żeby pokazać przelatujące Ci przed twarzą pałeczki perkusisty, czy coś w tym stylu. Chodziło tu bardziej o zanurzenie się, o głębie. Wiedzieliśmy, że film prawdopodobnie będzie dobrze funkcjonować, jeśli narracja będzie mieć w sobie zawartą energię. Tak więc to co (Nimrod) wymyślił było szalone, ale wiedziałem także, że to zadziała. W trakcie pracy pojawiła się masa szczegółów, z którymi trzeba było sobie poradzić.




To moje odniesienie do Ricka Rubina. On też nie jest obecny przez większość czasu podczas nagrywania płyty, więc nie jest w to wszystko uwikłany, kiedy słucha utworów. Może podejść do tego na świeżo, kiedy wyraża swoje opinie na ich temat. Mogę powiedzieć, że kiedy robiliśmy sceny, w których braliśmy udział przez te kilka dni w Vancuver, mam na myśli sceny narracyjne, byłem gotowy zaproponować wyrażenie swoich opinii na ten temat. Nim (Nimrod – przyp. tłum.) powiedziałby „ujęcie czwarte”, a ja „ujęcie piąte” i tego typu rzeczy. Stwierdziłem, że będzie lepiej dla mnie trzymać się od tego z daleka, ponieważ korzystniej dla mnie było zobaczyć to po raz pierwszy po nagraniu niż mieć przyjętą z góry opinię na ten temat, gdybym kręcił się tam podczas nagrywania narracji. Po prostu myślę, że za bardzo bym się w to zaangażował. Gdybym tam był i oglądał, na przykład, jak Dane przechodzi przez Aleję Wisielców, pomyślałbym: 'ok, Aleja Wisielców, użyjmy ujęcia trzeciego”, a trzy miesiące później zobaczyłbym, że użyto ujęcia piątego podczas montowania obrazu, byłbym naprawdę wkurzony.





Pod koniec lipca robiłem wywiad, który był jednym z pierwszych wywiadów, jaki przeprowadzała osoba, która widziała film. Gość powiedział: „przypomina mi pierwszy raz kiedy obejrzałem „Fight Club”. Powiedział, że nasz film dzieje się w świecie dwuznaczności, który jest tak samo nieokreślony jak świat z filmu „Fight Club”, czyli nie w jakimś konkretnym miejscu, świecie, mieście czy określonych okolicznościach. To się po prostu dzieje, tak jak w „Fight Club” rzeczy po prostu się, kurwa, dzieją. Co to ma oznaczać? Ty jak i tysiące innych ludzi może podać nam swoje interpretacje, co „Fight Club” znaczy dla nich. Naprawdę spodobało mi się to, co ten gość powiedział, że wyciągnął coś z naszego filmu, co ma dla niego znaczenie. To on wybrał, co z tym zrobić i pomyślałem, że to jest właśnie świetne. Pomyślałem, kurwa, kto nie chciałby się znaleźć w towarzystwie Davida Finchera czy filmu „Fight Club”? Czy to nie jest fajne? Ale jak ja interpretuje nasz film? Dla mnie jest to podróż. Został zaplanowany jako podróż, jako coś, co sprawia, że po obejrzeniu czujesz się tak samo, jak po przesłuchaniu utworu Metalliki. Myślisz: „Sam to rozgryzę! Wiem, że ani perkusista ani wokalista ani ktokolwiek inny nie usiądzie ze mną i nie wyjaśni o czym to jest, ponieważ ten perkusista, czy wokalista, czy ktokolwiek zachęca mnie, żebym sam na to wpadł”.




Wiesz, on spojrzał do tej pieprzonej torby, kiedy siedział w ciężarówce, więc według mnie musi wiedzieć co tam jest, nawet jeśli niczego tam nie ma. Jest na to dowód w filmie podczas „Master of Puppets”, kiedy otwiera torbę i do niej zagląda.