Przede wszystkim, kupił drogą wysyłkową nasz album Lightning to the Nation, który reklamowaliśmy w magazynie Sounds. Nie mieliśmy żadnego kontraktu płytowego. Zrobiliśmy tysiąc kopii i menadżer zdecydował się zamieścić reklamę w Sounds… Lars musiał mieć kopię Sounds w Los Angeles. Mieliśmy tylko jednego fana w USA i był nim Lars Ulrich.

Pojawił się w londyńskim Woolwich Odeon w wieku 17 lat. Musieliśmy trochę porozmawiać za pośrednictwem fanklubu czy coś, więc kiedy przyszedł, byliśmy w głębokim szoku, że podjął takie starania, aby zobaczyć Diamond Head na żywo. Pomyśleliśmy: nikt wcześniej z Ameryki nie przyjechał zobaczyć nas, więc od razu go polubiliśmy.

Wysłał mi kopię 12-calowego singla „Creeping Death” wydanego przez Music For Nations, na którym znajdował się się utwór „Am I Evil?” na stronie B.

Nie wiedziałem nic o Metallice. Nic. Nie przepadam za tego typu muzyką. Kiedy ktoś wspomniał mi o tym, że taki zespół nagrał "Whiskey In the Jar" pomyślałem "Kim oni są?". Potem poprosili mnie, abym zagrał z nimi koncert, co było chaosem. Nie wiem, dlaczego do mnie zadzwonili. Myślę, że odnieśli wrażenie, że wiedziałem, kim oni są. A tak nie było. Myśleli, że jestem pod wrażeniem – a tak nie było. Jeden z techników zawiózł mnie do ich hotelu, a ja stałem w holu i czekałem. I jeden po drugim schodzili, uścisnęli mi rękę i spodziewali się, że zrobią na mnie wrażenie. Ale nie wiedziałem, kim oni byli, nigdy nie słyszałem ich muzyki i nie przeszkadzało mi to.

Nie było przyjemnie. Nie było chemii. Stroili cały ton niżej, co jest dla nich typowe. Dla mnie nie. Zagraliśmy „Whiskey in the Jar” w tonacji F, która brzmiała bardzo dziwne. Od tego momentu nie byłem już tym zainteresowany. Po prostu zagrałem to po swojemu i rozeszliśmy się.

To było w Fillmore, małym lokalu w San Francisco… To znaczy jak na nich. I było wspaniale. Myślę, że każdego wieczoru grali inne utwory, szalone. Nawet Kirk miał pulpit muzyczny. To było całkiem zabawne. Zrobili coś innego i naprawdę wyjątkowego dla fanów. Byliśmy zaszczyceni, że mogliśmy zagrać z nimi jako support tego konkretnego wieczoru. A potem mieliśmy plan, że zaśpiewam "The Four Horseman” oraz opowiem historię, że właśnie ten głos mógł pojawić się na płycie. Ale to było niesamowite, to było wspaniałe wspomnienie i to był po prostu wspaniały wieczór.

Było tam wielu naprawdę niesamowitych muzyków: zmarły Lou Reed, Kid Rock i King Diamond. A potem przez cały weekend było niesamowicie: ludzie tacy jak Ozzy i Halford. Było tam tak wielu różnych muzyków.

Wiele bliskich mi osób martwi się o to i generalnie o moje zdrowie. Nie jest mi wiadome, aby miało to wpływ. Obecnie czuje się lepiej niż kiedykolwiek, [palenie] sprawia mi wiele radości, także zobaczymy. Widzę jaką radość sprawia mi palenie oraz mojemu cygarowemu towarzystwu. Co czwartek spotykamy się u mnie w domu, zaciągamy się, nadrabiamy co nowego w naszym życiu. Jest kilku gości, którzy nie są zbyt towarzyscy, ale czekają z niecierpliwieniem na te czwartki. Nawet jak mnie nie ma, to znają kod do garażu, mogą wejść do mojego domu i mogą się rozkoszować paleniem. Cieszy mnie to, że gdy mnie nie ma to ludzi i tak się tam gromadzą i spędzają miło czas. To takie zupełnie niewinne, relaksujące. Lubię usiąść na werandzie, wyciszyć się, zapalić, lubię ten smak... to ważna część tego. To taka rzecz dla facetów. Wiąże się z tym dużo bibelotów, obcinarek, zapalniczek, każdy chce mieć najfajniejsze akcesoria, są to też świetne przedmioty na prezent dla kogoś. W wielu miejscach nie jest to mile widziana rzecz, a jest wciąż we mnie taka mała potrzeba buntu, gdy ktoś mówi "Tutaj nie wolno palić proszę pana". Wiem. To wyraz mojej wolności. Nie jest to dla każdego i nie mam z tym problemu. Cieszy mnie ten kontakt z innymi ludźmi.

To był pierwszy numer z tej płyty jaką usłyszałem i pierwszy do którego napisałem solo. Nie chcę rzucać żadnych nazwisk, ale ostatnio rozmawiałem z Kirkiem, który wcześniej powiedział Markowi Osegundzie, że to solo jest niesamowite, że to solówka roku. Więc mu podziękowałem za te słowa. Napisałem do niego dziękując mu za słowa uznania, a on odpisał: „O mój boże, myślałem, że to Kerry. Nie wiedziałem, że to ty”. Później przegapiłem jak do mnie dzwonił, ale zostawił mi nagraną wiadomość głosową, w której powiedział: "To najlepsze solo tego roku!".

Kiedy zobaczyliśmy zdjęcia motocykla zbudowanego przez GOC, zwaliło nas z nóg. To niesamowity pojazd, szczególnie kiedy porówna się go z samochodem Jamesa. Karoseria, koła, kolor, nawet manetki, wszystko idealnie nawiązuje do samochodu. Chylę czoła przed Game Over, wykonali wspaniałą pracę jeśli chodzi o odwzorowanie stylistyki Slow Burna, a kunszt ich rzemiosła jest nie z tej ziemi.