1. Enter Sandman
2. Sad But True
3. Holier Than Thou
4. The Unforgiven
5. Wherever I May Roam
6. Don't Tread On Me
7. Through The Never
8. Nothing Else Matters
9. Of Wolf And Man
10. The God That Failed
11. My Friend Of Misery
12. The Struggle Whitin



Skład: James Hetfield, Lars Ulrich, Jason Newsted, Kirk Hammett
Rok wydania: 1991

Teksty - teksty wszystkich piosenek
Tłumaczenie - tłumaczenie na polski utworów

Trasa, koncerty, autografy, narzekania na ciężki los gwiazdy, i tak w kółko. Wszystko fajnie ale trzeba brać się za robotę i nagrywać nową płytę. Chłopaki faktycznie nie lubią długo leżeć brzuchami do góry bo już 6 października 1990 roku weszli do studia. Zakładano sesje trwającą pięć miesięcy. Ale w końcu stanęło na tym, że "bez pośpiechu i na luzie". Trzymając się tej zasady nagrania zakończyły się w około 16 czerwca 1991 roku czyli po ośmiu miesiącach. Według informacji zawartych na płycie materiał został nagrany w One One One Recording Studios w Północnym Hollywood w LA, a producentami zostali Bob Rock oraz Hetfield & Urlich. Samym procesem nagrywania zajmowali się Randy Staub i jego asystent Mike Tacci. Bob Rock od razu wzbudził wokół siebie sporo kontrowersji. Padały pytania czy aby to dobry wybór. Weteran rocka, który pracował z takimi kapelami jak Aerosmith i Motley Crue, nie wydawał się dobrym kandydatem do nagrania thrash metalowego albumu. Metallica jednak ma to do siebie w odróżnieniu od innych kapel, że jak coś sobie wbiją do głowy to nie zmieni tego żadna opinia największego nawet na świecie super fana - i dobrze, tak trzymać. Oczywiście dla zabezpieczenia poprosili Flemminga Rasmussena o "bycie w pogotowiu" - jakby coś z Bobem nie poszło jak trzeba. "Tak Właściwie, to gdy rozpoczęli nagrywanie, zapłacili mi za miesiąc wakacji, tak na wszelki wypadek, gdyby praca z Rockiem nie wypaliła. Wiedzieliśmy co było przy Justice, a oni po prostu nie chcieli ponownie znaleźć się w sytuacji, kiedy tkwią w martwym punkcie i nie mogą ruszyć do przodu. Spędziłem wakacje w Danii, było fajnie. Ale robota przy tym albumie ciągnęła się przez półtora roku... Chyba bym ich pozabijał przez ten czas!" - mówi Rasmussen. Bob Rock także zastanawiał się czy współpracować z Metalliką. Nie była to w końcu zwykła rockowa kapelka i ma tyle wspólnego np. z Davidem Lee Rothem co karabin maszynowy z procą, no i jakby gatunek nie ten. Poza tym jako producent miał już bardzo pewną pozycję na rynku muzycznym a jego nazwisko było bardzo dobrze znane i nie potrzebował wyzwań by udowadniać swój profesjonalizm. Metallica wysłuchała wielu bardzo pozytywnych opinii o Bobie ale mimo to reagowała na te wszystkie rekomendacje z lekceważeniem i pogardą. Co taki poison-ducent może mieć do zaoferowania!? Lars - "Zacznijmy od jego nazwiska. Bob Rock - co to jest, u diabła!? Jedno z pierwszych pytań jakie mu zadałem - czy to twoje prawdziwe nazwisko? Brzmi przecież idiotycznie." Jednak pomimo przerażających wizji Lars zauważa fundamentalne cechy u Boba, które odróżniają go od innych producentów: "Bob Rock jest muzykiem". No i miał opinie człowieka, który pracował w celu stworzenia dobrego produktu a nie urzeczywistnianiu własnych wizji. Dobra - klamka zapadła. No ale żeby nie było wszystko tak ładnie i pięknie to na samym początku pojawił się problem gdzie nagrywać. Bob upierał się na Vancouver w Kanadzie, w jego studiu Litte Mountain. Był nauczony, że tam mieszka i tam pracuje i tam też przychodzą do niego klienci. No wiec skoro tak, no to panowie Urlich i Hetfield pofatygowali się do Kanady z nowym materiałem, który się spodobał. Potem zaprosili Boba do LA, by się rozejrzał w One On One i posłuchał Metalliki na próbie. No i się w końcu dogadali. Jedną z pierwszych uwag jaką usłyszała Metallica od nowego producenta był fakt, że zespół nie potrafi przenieść energii widocznej podczas grania na żywo, na płytę. Lars uznał to za bezczelność i tak rozpoczęto sesję. Praca ciągnęła się w nieskończoność co było zastanawiającym aspektem powstawania albumu. Dla czego tak długo? Odpowiedzią na to pytanie może być wywiad dla Thrashera, udzielony przez Jamesa po sesji do Puppets. "Jeśli w studiu popełnisz błąd i to pójdzie na winyl, to koniec, będziesz musiał żyć z tym błędem przez następne półtora roku, dwa lata. Po prostu tego nie chcemy." Muzycy mieli obsesyjne podejście do perfekcyjności we wszystkim co robią, które objawiało się głównie u Jamesa i Larsa. Stanowiło to główny powód przeciągającego się nagrywania. Zwłaszcza Urlich nagrywając zachowywał się jak opętany. Wchodził do studia późnym popołudniem i pracował do wczesnych godzin rannych. Tak samo zachowywał się podczas miksowania. Podobno miksowano album trzy razy.

W końcu 12 sierpnia 1991 roku płyta został wydana. Album zawiera 12 kompozycji wiec długością przypomina Justice. Jednak tylko długością. Muzyka zawarta na krążku przyprawiła o szok niektórych fanów, a tak zwana "stara gwardia" płakała i to nie koniecznie ze szczęścia. Co by jednak nie mówić Metalica znalazła nową publiczność i to bardzo liczną, na całym świecie. Popularnie nazywany Black Album to płyta ostra i ciężka z jednej strony ale posiadająca też łagodne ballady. Brzmienie, które przypadło do gustów stacji radiowych spowodowało, że nawet słuchacze innych gatunków byli zainteresowani płytą. Cóż, Metallica zapisał następny rozdział w swojej twórczości i znowu nie podobny do niczego co było wcześniej. Fani Jasona mogli w końcu nacieszyć się wspaniałym brzmieniem jego basu i monumentalnymi partiami granymi nań. Tak więc same pozytywy. Szanowany producent muzyki metalowej Andy Sneap mówi: "Moim zdaniem Czarny Album był świetny. Myślę, że musieli dojrzeć jako zespół po Justice. Tak naprawdę uważam, że Bob Rock był najlepszą rzeczą, jaka mogła im się przydarzyć: główne skupienie - i słusznie - jest na wokalu. Nadal gdy w klubie rozbrzmiewa Sad But True, robi się niesamowicie. Ma perkusję z piekła rodem!". Płyta okazała się niesamowitym sukcesem. James Hetfield: "Po prostu zgłupiałem widząc, jak wielcy staliśmy się tu w Stanach. Byłem na zabitej dechami prowincji, łowiłem ryby gdzieś nad Winnipeg, a tu nagle podchodzi do mnie jakiś pieprzony facet i pyta: czy mogę dostać autograf? No i koniec anonimowości."

Czarny Album? Czarna okładka - od co wymyślili nowego panowie z Metalliki. W pierwszej chwili nie dostrzegamy nazwy zespołu ale ona tam jest "zamaskowana" a także wizerunek węża. Na próżno by szukać tytułu - po prostu Metallica, a potocznie Black Album. Lars Urlich: "Usiadłem sobie w październiku w studiu i zacząłem przeglądać amerykańskie magazyny metalowe. Na każdej stronie reklama jakiejś płyty. Niektóre ilustracje na okładkach wyglądają tak, jakby namalowały je pięcioletnie dzieci. Pomyślałem sobie - zobaczymy czy potrafimy wyzwolić się od metalowych stereotypów. Zatytułowaliśmy tę płytę Metallica. Chcesz ją nazywać Czarny Album, Metallica 5, Album z wężem, czy Metallica pełna gówna - droga wolna. W latach osiemdziesiątych byłem fanem Iron Maiden. Ale wyobraźcie sobie co stało by się z kolejną płytą gdyby na okładce nie znalazł się Eddie!? Nie chcemy być takimi niewolnikami". Prztyczek w nos całemu stylowi, ba, prztyczek w nos niektórym fanom. Znów potwierdziły się zapowiedzi muzyków, że zawsze robią, co chcą i nikt nic im nie będzie dyktował. Jeśli chodzi i sferę tekstową, to jest to bardzo prywatny teren Jamesa, więc nie będę próbować interpretować tekstów. Powiem tylko, że są bardzo mroczne, zawiłe i bardzo prywatne. Najlepiej niech każdy sam oceni tę część albumu.

Jak już napisano płyta ukazała się 12 sierpnia 1991 roku. Jednak ostateczna data wydania była wielokrotnie przekładana. 5 sierpnia odbyła się jego premiera z Madison Square Garden w nowym Jorku. Dziesięć tysięcy fanów zebrało się, by posłuchać muzyki z płyty, a nie koncertu. Metallica pojawiła się na scenie dopiero po ostatnich dźwiękach The Struggle Within, bez instrumentów, żeby się pokłonić publiczności. Oryginalna impreza promocyjna. To samo działo kilka dni później w londyńskim Hammersmith Odeon. Zachwyceni fani mówili: "To był najlepszy koncert bez zespołu, na jakim kiedykolwiek byłem." 10 sierpnia ukazał się pierwszy singiel Enter Sandman, a trzy dni później Metallica grała wraz z AC/DC i Queensryche na stadionie w Chorzowie. Na takie wydarzenie wielu polskich fanów czekało nawet całe życie. Taki skład w jednym miejscu, no no...

Oficjalnie płyta ukazała się na świecie jako:
LP - w 9 wydaniach,
CD - w 11 wydaniach,
BOX - 1 wydanie
TŁOCZENIE TESTOWE - 2 wydania
CD-PROMOCYJNY - 1 wydanie

Źródła:
Metallica - Sprawiedliwość Dla Wszytkich, J. Mciver
Metallica - Sami o Sobie, M. Putterford
Metallica - Biczowanie Dźwiękiem, E.M. Square
Metallica - Fuekl & Fire, S. Hadland
Metallica - Sznurki Pana Boga, I. Stefanowicz
Nothing Else Matters Metallica - Historie największych utworów, Ch. Ingham

Bartek Bartoluss Warowy