Big 4 weeks to jak doskonale wiecie przygotowanie, na łamach magazynów Revolver i Guitar World, seria artykułów przed zbliżającym się koncertem Metalliki, Slayera, Anthrax i Megadeth w Nowym Jorku. Poniżej jeden z takich artykułów, część trzecia historii thrash metalu, przygotowanej przez Guitar World. Artykuł przetłumaczył Seek. Część pierwszą i drugą znajdziecie tutaj.


Lars mawiał : „Pewnego dnia założę własną kapelę”. Odpowiadałem mu : Pewnie stary, czemu nie?” wspomina Slagel. „Miał swój mały zestaw perkusyjny w rogu swojej sypialni, ale to nawet nie był zestaw! Zawsze się śmiałem kiedy „to coś” widziałem, bo to był tylko wielki burdel. Ale gdy zacząłem szukać kapel do mojego projektu Lars przyszedł do mnie i powiedział : ‘Jeśli będę miał zespół, mogę być na albumie?’ Ponieważ był moim dobrym kumplem powiedziałem ‘oczywiście’ ’’.

Ulrich skontaktował się z osiemnastoletnim gitarzystą z Downey w Kalifornii, nazywał się James Hetfield, który należał w tym czasie do zespołu Leather Charm, przesłuchanie nie było zbyt udane, Hetfield był zawiedziony umiejętnościami początkującego perkusisty, ale gdy usłyszał, że Ulrich ma miejsce na składance, bez wahania zgodził się dołączyć do zespołu, 2-osobowego wówczas zespołu.

Sesja nagraniowa miała miejsce w domu Larsa, przerobili utwór z repertuaru Leather Charm o nazwie „Hit The Lights”. Ulrich zagrał na Bębnach, Hetfield wziął na siebie gitary, bas i wokal, o nagranie solówki poprosili Jamajczyka o imieniu Lloyd Grant. Metallica pokazała się od dobrej strony już w pierwszych sekundach utworu, zabójcza prędkość „Hit The Lights” wydawać by się mogło, że piosenka pędzi na złamanie karku. To może zostać uznane za pierwszą Amerykańska Thrash Metalową piosenkę. Szybkie riffy i perkusja które wydawały się toczyć po między sobą wyścig, było wiadomo, że to dźwięk który wkrótce zapanuje nad światem.

Gdy „Metal Massacre” trafiła do podziemia w 1982r. kompletnie niezależne od siebie Thrash Metalowe zespoły jak Slayer z południowej Kalifroni, Anthrax z Nowego Jorku, Exodus z San Francisco, stawały się powoli rozpoznawalne w całym kraju. Tak jak Metallica, te zespoły składały się z młodych chłopaków, którzy kochali Metal, chcieli się rozwijać i stworzyć coś kompletnie nowego, i własnego.


„Ludzie pytają mnie skąd wzięło się nasze brzmienie” mówi gitarzysta zespołu Exodus Gary Holt. „W moim przypadku odpowiedź jest prosta, po prostu nie znałem innej drogi abym mógł wyrazić siebie lepiej, siedziałem w swoim pokoju i grałem najszybsze i najbardziej szalone gówno jakie mogłem.”

Niewiele zespołów grało szybszą muzykę i wyglądało na bardziej szalonych niż Slayer, u którego można było usłyszeć najcięższe riffy, gruby krzykliwy wokal, w pełni odzwierciedlający wpływ Punkowych zespołów jak Minor Threat czy G.B.H. tak samo jak i wpływ Judas Priest, Iron Maiden czy Venom. Ponadto zespól początkowo używał czarnego make-up’u, łańcuchy przy spodniach, paski i obroże z kolcami, Ogólny efekt, daleki był od subtelnego.

„Ludzie nienawidzili nas od samego początku, po prostu nie wiedzieli, co chcemy robić i co robimy” mówi Kerry King ze Slayera. „Chcieliśmy iść do klubu i wysadzić całe to miejsce”.

Ostatecznie kilka klubów z L.A. było gotowych by zarezerwować koncert dla zespołów. Metallica bez powodzenia próbowała swoich sił w takich hollywodzkich klubach jak Troubadour i Whiskey, Slayer poszedł inna drogą. „Trzymaliśmy się z dala od takich miejsc, kojarzyło nam się to z całym Glam-Metalowym gównem” mówi King. „ Najczęściej graliśmy w Orange County w miejscach takich jak Woodstock czy Radio City”.

„Na wschodnim wybrzeżu było ciężko w ’81 i ’82 nie działo się kompletnie nic” Mówi Scott. „Kluby szukały tylko „Zwariowanych Sióstr” które coverowały jakieś śmieszne kawałki, nic ambitnego. Poszukiwali tylko coverbandów, nawet nie chcieli Anthraxu coverującego Judas Priest, Motorhead czy Ramones.”




Stay tuned for Part 4!