Mamy dziś dla Was kolejny fragment książki "W pogoni za Metalliką", czyli opowieści Piotra i Kasi Menios o ich miłości do zespołu. Dziś będzie o tym, jak zdobyć pałeczki od Larsa Ulricha. Zapraszamy do lektury!


Oto stoimy na australijskiej ziemi. Matko, jak tu pięknie. Jak spokojnie. Jak daleko od ekonomicznych kryzysów. Ech, mieć tu kawałek ziemi przy plaży, kangura, króliki, pickupa – i święty spokój. Ale cóż, chyba się nie da. Można za to pozwiedzać. I pozwiedzaliśmy. Przez te dwa tygodnie widzieliśmy naprawdę sporo, ale przecież turystyczne atrakcje Australii nie są tu najbardziej istotne. Istotna jest Metallica.

* * *

Meta promowała wtedy „Death Magnetic”, scena była więc naprawdę efektowna. Stała na środku każdej z hal i miała kształt zbliżony do prostokąta, więc można się było ustawić pod barierkami z czterech różnych stron – super, bo wybór był cztery razy większy niż zwykle. Na pierwszym koncercie staliśmy dokładnie naprzeciw stanowiska Larsa. To nie był przypadek. Miałem bowiem obmyślony specjalny plan na pozyskanie pałeczek od jego perkusji. Musieliśmy być dobrze widoczni. Ja musiałem być dobrze widoczny. I specjalny baner, który przywiozłem ze sobą z Warszawy.

* * *

Kojarzycie fresk Michała Anioła z Kaplicy Sykstyńskiej „Stworzenie Adama”? Omdlewający Adam i Bóg przekazujący mu życiodajną energię, dotykając wyciągniętym palcem jego bezwładnej niemal dłoni. Znana rzecz. Klasyk. Na pewno kojarzycie.

Podszedłem do sprawy bez kompleksów i lekko udoskonaliłem to wybitne dzieło włoskiego renesansu. W jakimś programie graficznym przerobiłem Boga na Larsa. Zamieniłem im głowy po prostu. W rękę Larsa włożyłem pałeczkę od perkusji. Adama zmieniłem na siebie. I dopisałem przesłanie: „Lars, twoja pałeczka daje iskrę życia, pozwól mi także ją poczuć.”

Hmmm...

Adam na tym fresku jest nagi, to wiecie, prawda?

* * *

Brzmiało to cholernie dwuznacznie. Ale tekst mi się podobał i był bardzo adekwatny. Musiałem więc pewne rzeczy zakamuflować. Siebie w roli Adama przyodziałem w koszulkę Metalliki i jakieś szorty. No, od razu lepiej. A tekst dałem do tłumaczenia znajomemu, który miał z kolei innego znajomego, który był Duńczykiem. Przecież nie będę apelował do Larsa po polsku.

Ten Duńczyk podobno zwalił się na podłogę ze śmiechu już przy słowie „pałeczka”. Gdy już przestał się śmiać, a zwijał się podobno bardzo długo, obiecał, że osłabi ryzykowną wymowę tego zdania i ponoć wywiązał się z obietnicy bardzo solennie.

Taką mam przynajmniej nadzieję, bo szczerze mówiąc nie miałem, jak tego sprawdzić. Wolałem już nie pytać o opinię innych Duńczyków, bo sami wiecie...

Zresztą – mniejsza o to.



Materiał, na którym miałem wydruk fresku przypominał płótno malarskie. Chciałem przemycić moje dzieło na pierwszy koncert, ale najpierw trzeba było całość złożyć w kostkę i upchać do kieszeni bojówek. Łatwe to nie było, oj nie. Ale w końcu się udało.

Koncert był oczywiście fantastyczny. Uczciwie jednak przyznaję, ze niecierpliwie czekałem, kiedy się skończy.

No i wreszcie następuje zwieńczenie gigu, chłopaki się kłaniają, rzucają nam kostki, a Lars – swoim zwyczajem – spaceruje po krawędzi sceny i droczy się z fanami. Wręcza komuś pałeczkę, komuś robi tylko nadzieję, śmieje się, żartuje, jaja sobie robi, jak to on.

Rozwijam więc swój baner. Ze mną żartów nie będzie.

Lars przystaje na widok fresku i wybucha śmiechem. Czyta napis i śmieje się jeszcze bardziej. No, dobra, czyli jednak będą jaja, ale w tej chwili interesuje mnie tylko jego pałka.

Hmm... No, co to ja w zasadzie miałem na myśli...? O rany boskie.

No, w każdym razie Lars śmieje się i woła fotografa, który pstrykał im akurat zdjęcia. Widzę, jak mówi do niego:

- Patrz, jaki piękny jestem!

No i dostałem jego pałkę.

Ok, nie chcę już o tym mówić. Oddaję głos moje żonie.

* * *

KAŚKA: Następnego dnia to ja wkroczyłam do akcji. Zajęliśmy mniej więcej te same pozycje, a ja postanowiłem być nie gorsza od Piotrka. Okazało się, że można być tak samo skutecznym jak on, ale bez popadania w żadne dwuznaczności.

Koniec koncertu. Lars znowu zaczyna swoje wygłupy z fanami. Do nas podchodzi już chyba najzupełniej świadomie. Piotrek na szczęście nie ma już ze sobą tego nieszczęsnego baneru, to jednak byłoby duże przegięcie molestować Larsa dwa dni z rzędu, ale mój mąż nie mógł mu nie zapaść w pamięć. Wyciągam rękę po pałeczkę.

- Ej, przecież wy już macie – protestuje Lars. - Dostaliście wczoraj!
- My? - dziwię się. - On dostał, nie ja!

Lars wybucha śmiechem i daje mi pałeczkę.

Ha!

* * *

Tak, tak, jasne. Ale gdyby nie moja akcja dzień wcześniej Kaśka nic by nie dostała. Taka jest prawda.

Tak czy owak w ciągu dwóch kolejnych koncertów zostaliśmy dwa razy obdarowani. Te pałeczki są używane, nie pochodzą z żadnego tam nowiutkiego kompletu przeznaczonego na straty. Nie, to faktycznie wysłużony sprzęt, poobijany i spękany jak trzeba. To tylko podnosi jego wartość.

Ale ok, dość już o pałeczkach.