Zapraszamy do zapoznania się z bardzo ciekawym podejściem do recenzji filmu Metallica Through the Never, napisanę przez Bartka Osmana i zamieszczoną na portalu rockonline.pl:


Podobnie jak utwór o tym samym tytule, tak i najnowszy film Metalliki można interpretować na różne sposoby. Wszystko sprowadza się jednak do najważniejszego, zasadniczego pytania: warto go obejrzeć?

Odpowiem krótko: warto. A o to, dlaczego.




A jak „A po co ta fabuła?”

„Metallica: Through the Never” spośród innych produkcji koncertowych wyróżnia się dodatkową warstwą fabularną. W filmie widzimy nie tylko zakulisowe ujęcia z Jamesem, Kirkiem, Robertem i Larsem oraz sam występ, ale także śledzimy pełną przygód podróż młodego Tripa, członka ekipy technicznej zespołu, który musi dostarczyć Metallice niezwykle ważną torbę. Zadanie to zabiera go w niezwykłą, surrealistyczną podróż, podczas której musi zmierzyć się z przeciwnościami losu, o jakich nawet mu się nie śniło.

Dzięki fabule, która stawiana jest na równi z muzyką, film zyskuje dodatkową głębię. Widz z zapartym tchem śledzi nie tylko sam koncert grupy, ale równie mocno przeżywa pełne odniesień do historii „Czterech Jeźdźców” przygody Tripa.

B jak Burton

Chociaż z oczywistych względów Cliff nie pojawia się w najnowszej produkcji kalifornijskiego kwartetu, jego duch jest wyczuwalny. Szczególnie podczas napisów końcowych, gdy Metallica odgrywa w kameralnym gronie przy pustych trybunach kultowy Orion.

C jak „Co jest w tej cholernej torbie?”

To pytanie zadają sobie chyba wszyscy widzowie po wyjściu z kina. Co takiego jest w tej niedużej torbie na ramię, która w dodatku wygląda na prawie pustą, że Trip jest w stanie poświęcić wszystko, aby tylko dostarczyć ją zespołowi? Niestety to pytanie wciąż pozostaje bez odpowiedzi.

D jak Dane DeHaan

Dane DeHaan jest aktorem wcielającym się w głównego bohatera filmu. To nie była łatwa rola. Wymagała nie tylko sprawności fizycznej, wytrzymałości, ale również dużych umiejętności aktorskich, aby oddać wszystkie emocje swojej postaci. Szczególnie, że kwestie mówione należą w „Metallica: Through the Never” do rzadkości. Pomimo tych wszystkich trudności Dane spisał się naprawdę fantastycznie.

E jak electric chair

Krzesło elektryczne jest jednym z najbardziej widowiskowych punktów filmu. Pojawia się ono nad sceną podczas utworu Ride the Lightning, a prawdziwe błyskawice wytwarzane przez otaczające je cztery generatory prądu Tesli robią niesamowite wrażenie.





F jak Fade to Black

Fade to Black to jeden z utworów, które ostatecznie nie znalazły się w „Metallica: Through the Never”. Innymi kawałkami, które nie weszły na ekrany kin to Sad But True, Welcome Home (Sanitarium) oraz Seek & Destroy. Natomiast, aby zamknąć czas trwania produkcji w 95 minutach część kompozycji została nieco skrócona. Taki los spotkał Creeping Death, Ride the Lightning, Cyanide, Wherever I May Roam, …And Justice for All oraz Battery.

G jak Greg Fidelman

Krytykowany za mastering albumu “Death Magnetic” Greg Fidelman tym razem wykonał świetną robotę. Brzmienie zespołu jest selektywne oraz odpowiednio dynamiczne. Nie ma mowy o żadnej „wojnie głośności”, blaszanym werblu czy ściszeniu ścieżek basu.

H jak Hammett

Kirk jest w filmie bezbłędny. Pomimo, że w ostatnich latach na koncertach bywało różnie tak w „Metallica: Through the Never” jego solówki są perfekcyjne i brzmią niesamowicie.

I jak Iron Fist

Tak nazywa się samochód, którym James przyjeżdża na koncert. Warto zwrócić uwagę na to auto, szczególnie, że naprawdę jest ono własnością Hetfielda.

J jak James

Gitara Jamesa brzmi świetnie tak jak zawsze. Słychać natomiast niestety, że część wokali była poprawiana przy pomocy auto tune.

K jak krzyże

Krzyże, które wysuwają się spod sceny w połowie kawałka Master of Puppets robią niesamowite wrażenie. Podświetlone na zielono oraz niebiesko w gęstym dymie przypominającym mgłę powodują, że widz dostaje gęsiej skórki.





L jak Lars

Lars świetnie wypada w „Metallica: Through the Never”. W jego grze na perkusji słychać dawną pasję, a częste podrywanie się zza zestawu tylko dodaje koncertowi energii oraz dynamiki. Widać, że „mały, duński książę” wciąż intensywnie przeżywa graną przez siebie muzykę tak jakby ciągle miał dwadzieścia parę lat.

M jak Meniosy

Dwoje najbardziej pozytywnych fanów Metalliki z Polski – małżeństwo Kasia i Piotr, popularnie zwani „Meniosami”. Zwiedzili pół świata jeżdżąc za zespołem. Byli również w Vancouver podczas rejestrowania koncertowego materiału do filmu. Widzieliście tą małą, biało czerwoną chorągiewkę z serduszkiem, która od czasu do czasu pojawia się na ekranie? To właśnie ich sprawka.

N jak Nimród Antal

Nimród jest reżyserem „Metallica: Through the Never” odpowiedzialnym również za scenariusz warstwy fabularnej. Ze swojego zadania wywiązał się znakomicie. Udało mu się stworzyć uniwersalny wątek, który podobnie jak teksty Jamesa Hetfielda każdy z fanów może interpretować na swój własny sposób. Dodatkowo całość filmu jest spójna, a wzajemne przenikanie się koncertu oraz opowieści przebiega niezwykle płynnie.

O jak Orion

Bonusowym utworem wchodzącym w skład najnowszego dzieła kalifornijskiego kwartetu jest kultowy Orion. Grupa odgrywa go podczas napisów końcowych filmu przy pustych trybunach, co wielu fanów odbiera, jako swoisty hołd dla tragicznie zmarłego Cliffa Burtona.

P jak pirotechnika

Koncerty Metalliki słyną z opraw pirotechnicznych, jednak w „Metallica: Through the Never” grupa przeszła samą siebie. Kilkumetrowe płomienie podczas Fuel to już standard. Największe wrażenie robi nowa sekwencja wybuchów przed One. Race odpalane znad sceny, wybuchające ładunki na estradzie, odgłosy wystrzałów, lasery przypominające ostrzał z samolotów to tylko część atrakcji.





R jak Robert Trujillo

Pomimo, że bas Roberta doskonale słychać przez większość filmu można odnieść wrażenie, że sam Trujillo pojawia się na ekranie najrzadziej z wszystkich „Czterech Jeźdźców”.

S jak statua sprawiedliwości

Doris, czyli statua sprawiedliwości znana z płyty „…And Justice for All” powróciła na scenę pierwszy raz od 1989 roku. Tym razem jest jeszcze większa, bardziej szczegółowo wykonana oraz dużo efektowniej rozpada się podczas kulminacyjnego punktu utworu …And Justice for All.

T jak trumny

Podobnie jak podczas trasy „World Magnetic Tour” w trakcie trwania utworu Cyanide nad sceną unoszą się metalowe trumny nawiązujące do okładki albumu „Death Magnetic”. Dodatkową „atrakcją” są ekrany, na których widać ludzi próbujących się z nich uwolnić.

U jak Uuuu yeaahhhheeeaa!

W najnowszym dziele kalifornijskiego kwartetu nie mogło zabraknąć oczywiście najbardziej znanych tekstów Hetfielda. W ciągu seansu wielokrotnie można usłyszeć kultowe Uuu!, Oh yeah?! oraz Hui!

W jak Whiplash

Whiplash to pierwszy utwór Metalliki, jaki możemy usłyszeć w „Metallica: Through the Never”. Mimo, że nie jest odgrywany na żywo stanowi dobre wprowadzenie w klimat rozpoczynającego się filmu.





Z jak zakończenie

Podsumowując, Metallica wspólnie z Nimródem Antalem oraz Danem DeHaanem stworzyła niezwykły obraz. „Metallica: Through the Never” jest nowym, świeżym spojrzeniem na filmy koncertowe. Dla fanów grupy to pozycja obowiązkowa. Natomiast dla reszty najnowsze dzieło „Czterech Jeźdźców” może być ciekawą odskocznią od typowych produkcji, jakie na co dzień można podziwiać na ekranach kin.



PS Na koniec chciałbym zaapelować do osób odpowiedzialnych za projekcję filmu „Metallica: Through the Never”, aby nie włączali światła do momentu aż skończą się wyświetlać napisy końcowe. Dla wielu fanów Orion, czyli ostatni utwór, jaki można usłyszeć w filmie, jest kawałkiem kultowym i chcieliby mieć możliwość wysłuchania go na spokojnie przy zgaszonym oświetleniu. To tylko parę minut, a dzięki odrobinie zrozumienia uczucie frustracji może zostać zastąpione szacunkiem i wdzięcznością fanów Metalliki.