Na koncercie Metalliki w Abu Dhabi byli również nasi, jednak teraz prezentujemy relację z koncertu napisaną przez jednego z fanów, którą opublikowała witryna themusic.com.au:


Jeszcze zanim wyjechałem z Dubaju zobaczyłem paradującego gościa w koszulce Metalliki z St. Anger. Szedł w innym kierunku ale udało mi się z nim chwilę pogadać. Rozmawialiśmy na temat dynamiki w graniu Larsa na St. Anger, byłem pewny, że to dobry temat do rozmowy. Fani albumu St. Anger są niezwykle lojalnymi fanami Metalliki, wręcz fanatykami.

[…]



Przed koncertem kamery zwrócone były na tłum fanów, wszyscy pokazywali rogi. Gdy zaczęło się It's A Long Way To The Top wszyscy wtedy głośno śpiewali. Gdyby nie typowe cechy arabskiego fana oraz brak alkoholu, prawdopodobnie byłbym na zdjęciu areny na Soundwave. Światła przygasły, na ekranach pojawiło się intro Ecstasy Of Gold, każdy kto miał aparat cykał wtedy fotki. Na Hit the Lights i intro w Masterze byłem rozdzielony przez fana, który wykrzykiwał na Masterze razem z nowymi kumplami poznanymi przy front row oraz przez reportera, który ciągle robił zdjęcia. W środku Mastera gitara prowadząca brzmiała tak radośnie, jak wtedy gdy byłem na moim pierwszym koncercie Metalliki w 1993 roku. The Shortest Straw był cudowny. James jest w świetnej formie, po prostu ogień! Kirk wyglądał na nieco zmęczonego, ale grał swoje solówki z takim samym zamiłowaniem jak zwykle. Larsowi jakby brakowało tempa w porównaniu do tego, co zobaczyłem dwa miesiące wcześniej, ale starał się utrzymać fason. Rob, tu muszę powiedzieć, że to cholernie dobry skurwysyn!



Skakaliśmy i machaliśmy głowami niczym nastolatki, aż przystopował nas The Unforgiven. Sama setlista była podobna do tej z Sydney, jedynie Holier i Shorstest zostały zastąpione przez Horsemen i Blackened. Znowu zagrali Orion, znowu! Na scenie miały miejsce również inne fajne sytuacje jak pomyłka Kirka w Nothing Else Matters [Kirk: wybaczcie, mam spocone ręce], której pewnie nie było w planie, czy James trzymający kostkę do gry z logiem jeszcze przed rozpoczęciem Enter Sandman. Tym razem oglądaliśmy koncert przy samej scenie, pomyślałem: 'niech mnie ktoś uszczypnie - tu stoi James i gra Fade To Black, Lars zza perkusji pokazuje, że nas widzi, a ja pokazuje rogi do Roba, który właśnie krzyczał coś w naszym kierunku!'



Show zakończył Seek and Destroy, a na stadionie pojawiły się piłki z logiem zespołu, który potem żegnał się z fanami. Rob i Kirk szybciej zeszli ze sceny, trochę dłużej został Lars i James i patrzyli na tych wszystkich fanów, którzy przybyli tam dla nich. Z koncertu wyszliśmy obok rozwalonych fanów, którzy rozmyślali o tej nocy, jak młodzi metalheadzi o spełnieniu marzeń. Teraz po kilku dniach znowu marzę o tym, że jestem na koncercie Metalliki, a Lars daje mi pałeczkę do gry. Taki koncert to jedyna tak wspaniała rzecz, jaka mogłaby się wydarzyć w innej części świata.

Overkill.pl