Kontynuując zamieszczenie recenzji Lulu (linki do wszystkich materiałów o albumie znajdziecie tutaj) prezentujemy dwie recenzje, przetłumaczone przez Mi_rai’a, a zamieszczone odpowiednio w magazynie Rolling Stone (ocena 4/5 gwiazdek) oraz na witrynie ArtistDirect.com (ocena 4,5/5 gwiazdek). Przy okazji, informacyjnie, wersja 2xCD Book Edition to prawdopodobnie 2xCD plus ponad 20 stronicowa książeczka ze zdjęciami autorstwa Antona Corbijna – szczegóły niebawem.



"I am the root/I am the progress/I am the aggressor," James Hetfield ryczy w piorunujących przerwach między suchymi, bezlitościowymi tyradami, w tej piosence o destruktywnej pasji z Lulu, na tym dziwnym, podwójnym albumie roku. Pełny album leci przez pełną gamę ekstrem Reeda i Metalliki: jego literacką przemoc i miłość do huczenia, ich szalone thrashowe i niszczące riffy. Ale „The View” - z jego rytmem połamanego marszu, szybkimi przeskokami do podwójnego tempa i podsmarowanymi na bluesowo wybuchami w wykonaniu Kirka Hammetta – jest to efektywne wprowadzenie w logikę tej kolaboracji. Metallica jest surowa i „karząca” w ich ukochanym motorhedowym stylu, tak jak oryginalny Velvet Underground, podczas gdy sadystyczna potrzeba w tekstach Reeda oraz podejściu „próbujesz-kurwa-do-mnie-fikać?” są tutaj zupełnie doom metalowe. "Pain and evil have their place sitting here beside me," śpiewa [Lou], uzbrojony w wykurwistą kapelę sprawia że zaczynasz mu wierzyć.

rollingstone.com



W tym momencie ani Lou Reed ani Metallica NIE muszą nic robić. Oni nigdy nie zaspakajali wytwórni płytowych, krytyków lub publiki, wskutek czego zostali muzycznymi bóstwami w swoich dziedzinach, tworzyli własne style, a fani podążającymi za nimi, kroczącymi ich ścieżkami [muzycznymi]. Te ścieżki spotykają się na Lulu, „The View” jest spoglądnięciem za kurtynę na to co Metallica i Lou Reed planują wydać w pierwszego listopada. To mrożąca dramatyczna manifestacja ciężkości. Reed stwierdza „I want ot see your suicide” [chce zobaczyć twoje samobójstwo] tak jak elegijny rytm perkusyjny Urlicha wyziewa poniżej jego głosu powoli.

Kirk Hammett i James Hetfield malują błotniste przesterowane tło dla Reeda aby okryć krew Lulu w tej opowieści o samobójstwie i odrazie. Głos Reeda stoi w centrum dźwięku natomiast bass Roberta Trujillo dudni wykalkulowanie poniżej. Wszystko podkręca się thrashowo, gdy gitary dramatycznie przyspieszają i Hetfield growluje złowrogi refren.

Reszta piosenki, wchodzi w finałową, apokaliptyczną eksplozję Hetfileda, To czysta, brutalna rozkosz. Lulu to nie jest „Master of Puppets” albo „The Velvet Underground i Nico” to mroczna, samodzielna bestia. Ta płyta nie jest po to aby zaspokoić jedną czy drugą publikę [fani Metalliki/fani Lou Reeda], jest po to aby tworzyć coś niebezpiecznego, dramatycznego i głębokiego. W tym ci Gentelmani są najlepsi. Stworzyli ostateczną XXI wieczną rockową operę, zatopioną we krwi i to po prostu dlatego, że tak chcieli.

artistdirect.com