Noto ruszamy z kolejną częścią pracy licencjackiej Łukasza "Rev" Szymańskiego? Część pierwsza znajduje się tutaj, druga tutaj, trzecia tutaj, czwarta tutaj, piąta tutaj, a szósta tutaj. Praca została obroniona w ubiegłym roku na Uniwersytecie Jagiellońskim, na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych w Instytucie Amerykanistyki i Studiów Polonijnych. Temat pracy: "Metallica - od garażowego zespołu do ikony popkultury". Poniżej część siódma:






3.4 Lars Ulrich - drugi filar sukcesu Metalliki.


Perkusista zespołu Metallica jest drugim najważniejszym członkiem zespołu. Należy omówić tutaj dwie bardzo ważne funkcje, które Ulrich pełni w zespole, a bez których Metallica nigdy nie osiągnęłaby statusu ikony. Na tym etapie powinno się również opisać, stosunki jakie łączą perkusistę z Jamesem Hetfieldem, a są oni totalnym przeciwieństwem, począwszy od aparycji kończąc na sprawach światopoglądowych. Przeciwieństwa widoczne są też w aspekcie wychowania i domu rodzinnego.

Lars Ulrich urodził się 26 grudnia 1963r. w Gentofte w Danii. Jego ojciec, Torben, był cieszącym się międzynarodową sławą tenisistą, ale udzielał się również aktywnie jako pisarz, malarz, muzyk i aktor. Torben Ulrich z pewnością był tą osobą, która miała największy wpływ na osobowość młodego perkusisty. Filozoficzny sposób myślenia i wszystkie jego pasje niesamowicie poszerzały Larsowi horyzonty. [Joel McIver, Sprawiedliwość dla wszystkich...., s. 17] Wiązało się to również ze specyficznym sposobem wychowania:

Kiedy mówisz "granice", to nie jest to słowo, znam z dzieciństwa. Tak naprawdę nie poznałem go aż do 2001 r. Granice. Wiesz, to co pamiętam z dzieciństwa, warunki które stawiali mi moi rodzice, było bardziej jak uczenie się różnorodnych rzeczy które były dla nich ważne. [Steffan Chirazi, The Conversation, So What! The Metallica Club Magazine, nr 2/2005, s. 30]

Natomiast jego ojciec dodaje:

Był bardzo uparty odnośnie docierania do różnych miejsc samodzielnie. Od kiedy skończył może 9 lat, jeździł na koncerty sam, a potem samodzielnie z nich wracał. [Steffan Chirazi, The Conversation, So What! The Metallica Club Magazine, nr 2/2005, s. 30]

W kontekście powyższych rozważań należy stwierdzić, że środowiska w których wychowywali się muszycy są od siebie bardzo różne. Niezbyt zamożny, konserwatywny dom Hetfielda jest przeciwstawny do bogatego i bardzo liberalnego środowiska w jakim został wychowany Duńczyk. Już tutaj można się dopatrywać źródła konfliktów, które występują w zespole pomiędzy jego dwoma założycielami. Starcie ich osobowości zostało uwiecznione we wspominanym już filmie - Some Kind of Monster. Na tle kryzysu osobowościowego i twórczego w zespole, rozegrało się wiele strać Ulrich - Hetfield. Najbardziej efektowne z nich dotyczyło nowego rozkładu zajęć zespołu, który odgórnie chciał wprowadzić Hetfield. Kłótnia zakończyła się krzyknięciem przez Ulricha "fuck", dosłownie prosto w twarz przyjaciela. Wątek ten wydaje się być nieistotnym, a jednak artyści twierdzą inaczej. Kłótnie między tym duetem i atmosfera specyficznej rywalizacji, jest głównym motorem napędowym ich twórczości. Mimo tego, że dochodziło czasem do rękoczynów, przy duet Hetfield - Ulrich jest oznaczony jako kompozytorzy większości utworów Metalliki.
Gdy został już poruszony temat komponowania, należy przejść do funkcji Larsa Ulricha w zespole. Jako, że jest on perkusistą ma dużo mniejsze pole do działania niż James Hetfield, jednak praca jaką włożył w zespół jest bezcenna. Otóż Duńczyk ma najwięcej do powiedzenia, jeśli chodzi o aranżacje płyt i ich ostateczny kształt. Widać to bardzo dobrze filmach i filmikach, które dokumentują pracę w studio. To właśnie perkusista najdłużej zostaje w studio, aby z inżynierem dźwięku bądź producentem szlifować nowe piosenki. Doskonale widać to w A Year An A Half In The Life Of Metallica Part 1 i Some Kind of Monster. Ulrich codziennie przesłuchiwał taśmy demo nowych utworów, a także wszystkie podejścia do ich nagrywania. Jest to więc rola niebagatelna, która miała wielki wpływ na całokształt muzyki kwartetu z Kalifornii.
Drugą funkcja, którą pełni Ulrich, nie jest związana z procesem tworzenia muzyki. Jednak jest ona jednym z fundamentów sukcesu Metalliki. Mianowicie, Duńczyk od zawsze zajmował się i kontrolował biznesową stronę zespołu. Począwszy od załatwienia nagrania pierwszego utworu, a skończywszy na decyzjach w sprawie milionów dolarów. Potwierdza to zresztą sam Hetfield:

Lars jest bez wątpienia gościem od interesów. Nieważne jak daleko lub jak bardzo chciałby od tego uciec, zawsze będzie tym od businessu. Czy chodzi o Metalliki czy o coś innego, Lars lubi tę komercyjną stronę wszystkiego. [S. Chirazi, So What! ... , s. 106]

Należy pamiętać, że nie tylko decyzje artystyczne zdecydowały o tym, że zespół ten uzyskał status ikony. Decyzje finansowe i biznesowe, które należały do Larsa Ulricha, były równie ważne jak muzyka. Gdyby nie jego rozsądne decyzję, Metallica nie mogłaby zajść tak daleko. Jednak łatka biznesmena obróciła się przeciwko Larsowi podczas sprawy, która jest tematem następnego rozdziału.









4. Sprawa Napstera jako rysa na ikonicznym wizerunku Metalliki.


Istnieją dwa powody, dla których warto poświęcić więcej miejsca na sprawę Napstera. Po pierwsze - część o Larsie Ulrichu, z przedniego rozdziału, pozwoli lepiej zrozumieć całą sytuację. Po drugie, zaangażowanie w ten proces pociągnęło za sobą wiele konsekwencji. Trwale odbiło się ono na ikonicznym wizerunku zespołu i zmieniło sposób postrzegania zespołu przez fanów i media. Poza tym, te wydarzenia zwróciły uwagę opinii publicznej na problem ściągania muzyki z Internetu, praw autorskich i konsumenckich. Najpierw zostanie tu pokazane czym był Napster, a następnie pokrótce zostaną opisane proces sądowy i kampania prowadzone przeciwko tej firmie. Dopiero po tym wprowadzeniu zostaną opisane konsekwencje, jakie cała sprawa miała dla ikonicznego statusu i wizerunku Metalliki. Na końcu zostanie zaprezentowane, w jaki sposób zespół wykorzystuje Internet dziś.

4.1 Czym był Napster?


Napster to program komputerowy wymyślony przez byłego studenta Northeastern University - Shawna Fanninga. Jako dziewiętnastolatek wpadł na genialny w swej prostocie pomysł:

Napster (w oryginale program przeznaczony dla systemu Windows 9x, aczkolwiek powstały jego liczne klony dla innych systemów - zob. dalej) udostępnia pliki MP3, znajdujące się na dysku komputera każdego z jego użytkowników, dosłownie całemu światu: możemy w każdej chwili przeszukać zasoby muzyczne wszystkich innych użytkowników Napstera będących w danym momencie on-line, a po otrzymaniu wyników wyszukiwania - pobrać dowolny ze znalezionych plików bezpośrednio z komputera użytkownika, który go posiada. To jedna strona działania Napstera: drugą jest to, że również i z naszego dysku każdy w każdej chwili - dopóki mamy uruchomionego Napstera - może "ściągać" pliki. [Jarosław Rafa, Raj dla piratów czy rewolucja w Internecie? Cała prawda o Napsterze, http://www.wsp.krakow.pl/papers/napster.html 03.06.2010]

Młody informatyk, przekonany o potencjale swojego produktu, postanowił rzucić studia i założyć firmę. Już w czerwcu 1999 r. Napster zapewnił sobie finansowanie, a z biegiem czasu uzyskiwał coraz większe dotacje, które osiągnęły pułap milionów dolarów. Shawn Fanning nie zdołał jednak przekonać wielkich wytwórni płytowych do internetowego sposobu dystrybucji utworów muzycznych. Na początku grudnia 1999 r. Napster zostaje pozwany przez RIAA (Recording Industry Association of America - Związek Amerykańskich Producentów Płytowych) o naruszenie praw autorskich. Jednak podczas trwania procesu firma Fanninga rosła w siłę. W maju 2000 r. inwestorzy zainwestowali w Napstera 15 milionów dolarów. Należy w tym momencie podkreślić, że nie była to mała, jednoosobowa firma, tylko poważny, biznesowy gracz. Stąd, gdy RIAA w czerwcu 2000 r. wniosło o wstępny nakaz sądowy o zablokowanie możliwości wymiany utworów, pozwana firma zatrudniła znanego prawnika Davida Biesa, który oparł linię obrony na czterech filarach:

Użytkownicy programu nie naruszali praw autorskich, ponieważ niekomercyjne kopiowanie plików jest dozwolone według amerykańskiego prawa
Napster zapewniał usługi nienaruszające praw autorskich, np. dystrybucja materiałów niechronionych prawem autorskim, czy możliwość posiadania dodatkowych kopii utworów
(")ustawa Digital Millennium Copyright Act zwalniała firmy świadczące usługi przez Internet (ISP - Internet Service Providers) z obowiązku monitorowania działalności użytkowników, nawet jeśli ISP wiedziało, że działalność bywa nielegalna [Joel McIver, Sprawiedliwość dla wszystkich.... , s. 300]
Stosowanie przez właścicieli praw autorskich, czyli w tym wypadku RIAA, w celu walki z konkurencją jest zabronione


Proces trwał do lutego 2001 r., kiedy to sąd podjął wreszcie ostateczną decyzję o tym, że Napster musi przestać handlować zastrzeżonym materiałem. Przez okres trwania procesu zarząd firmy starał się zalegalizować jej działania, jednak sądowe walki i szybko pojawiające, konkurencyjne programy znacznie naruszyły jej pozycję. [Joel McIver, Sprawiedliwość dla wszystkich.... , s. 298 - 301]


Łukasz "Rev" Szymański

Kopiowanie i rozpowszechnianie bez wiedzy autora jest zabronione.


cdn...