Sobotni poranek, pora więc na kolejną część pracy licencjackiej Łukasza "Rev" Szymańskiego, (część pierwsza znajduje się tutaj, druga tutaj, trzecia tutaj, a czwarta tutaj), obronioną w ubiegłym roku na Uniwersytecie Jagiellońskim, na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych w Instytucie Amerykanistyki i Studiów Polonijnych. Temat pracy: "Metallica - od garażowego zespołu do ikony popkultury". Poniżej część piąta:






3.2 James Hetfield - autor tekstów.



W tekstach Jamesa Hetfielda przewija się bardzo różna tematyka. Trudno jest znaleźć i wyodrębnić konkretną ideologię , pod którą podpisuje się on, a co za tym idzie, całym zespół. Jednak, jeśli mówimy tu o ikonicznym statusie Metalliki, to teksty są elementem bardzo istotnym. Fani utożsamiają się z nimi, odnoszą je do własnych przeżyć przez co nadają im symboliczno - religijne znacznie.
Duża część tekstowej twórczości Amerykanina jest obrazem jego własnych uczuć i emocji. Można wyodrębnić jednak kilka stałych motywów, które przewijają się przez jego teksty i nie mówią o osobistych uczuciach autora. Po pierwsze, należy zwrócić uwagę na teksty o tematyce wojennej. Do tej kategorii zaliczyć można: Fight Fire With Fire i For Whom The Bell Tolls [Tytuł piosenki wzięto z powieści Ernesta Hemingwaya, która była inspiracją dla powstania tekstu.] z Ride The Lightning, Disposable Heroes z Master of Puppets, One z "And Justice For All oraz Don't Tread On Me (tytuł utworu to hasło wzięte z flagi używanej podczas amerykańskiej wojny o niepodległość) z "czarnego albumu". Bardzo ciekawym, pod względem tekstowym, jest tutaj One. Na początku należy zaznaczyć, że pisząc ten tekst, James Hetfield inspirował się filmem Daltona Trumbo z 1970 Johnny Got His Gun (w teledysku do tej piosenki zostały wykorzystane fragmenty tegoż filmu). Amerykański muzyk przedstawia nam myśli człowieka, który wszedł na minę i wylądował w szpitalu pozbawiony kończyn, wzroku, słuchu oraz nie mogąc mówić. Warstwa muzyczna stanowi tutaj znakomite tło. One rozpoczyna się od intro, w którym słychać odgłosy karabinów maszynowych i wybuchających bomb. Utwór jest charakterystyczną dla Metalliki "półballadą", więc owe intro przechodzi w delikatny gitarowy riff. W trakcie delikatniej części utwory Hetfield wprowadza słuchacza w umysł swojego bohatera:

I can't remember anything
Can't tell if this is true or dream
Deep down inside I feel to scream
This terrible silence stops me

Now that the war is through with me
I'm waking up I can not see
That there is not much left of me
Nothing is real but pain now
Metallica, One, [w:] "And Justice For All, Elektra 1988

Idąc dalej za klasycznym schematem, mamy pojawia się mocny riff z przesterowanymi gitarami. Druga połowa One jest znacznie mocniejsza i bardziej agresywna. Tekst nie pozostaje daleko za warstwą muzyczną:

Darkness imprisoning me
All that I see
Absolute horror
I cannot live
I cannot die
Trapped in myself
Body my holding cell

Landmine has taken my sight
Taken my speech
Taken my hearing
Taken my arms
Taken my legs
Taken my soul
Left me with life in hell

Metallica, One, [w:] "And Justice For All, Elektra 1988


W przypadku tego utworu zauważyć można, jak tekst jest świetnie dopasowany do warstwy muzycznej. One niemal od razu został uznany, za wielki manifest antywojenny. Jednak sam Hetfield stwierdził, że to kurewsko dobra piosenka o facecie, który wszedł na minę. [Chris Ingham, Tommy Udo Nothing Else Matters" , s. 83]
Kolejnym powtarzającym się motywem jest swoisty cykl utworów pt., Unforgiven, które są ze sobą połączone zarówno tekstowo jak i muzycznie. Pierwsza, druga i trzecia część pojawiły się kolejno na albumie Metallica, Reload oraz Death Magnetic. O pierwszej części amerykański muzyk wypowiada się tak:

"The Unforgiven" to jedno z moich ulubionych nagrań na tej płycie. Mówi o gościu, który tak naprawdę nigdy nie wykorzystuje niektórych sytuacji, nigdy nie ryzykuje. Później pod koniec życia żałuje, że nic z nim nie zrobił, ale uznaje, że to wina świata, któremu nie chce wybaczyć. [Chris Ingham, Tommy Udo Nothing Else Matters" , s. 99]

Część druga natomiast opisuje relacje międzyludzkie tego bohatera. Ten motyw najlepiej obrazuje końcówka refrenu, który rozpoczyna się tymi samymi słowami co refren poprzedniczki:

What I've felt.
What I've known.
Sick and tired, I stand alone.
Could you be there?
'Cause I'm the one who waits for you.
Or are you unforgiven, too?
Metallica, The Unforgiven II, [w:] Reload, Elektra 1997



Ostatni element tej trylogii jest jedną z najświeższych kompozycji Metalliki. Warstwa tekstowa jest tu o tyle ciekawa, że Hetfield napisał ja już jako ustatkowany ojciec trójki dzieci, który uwolnił się od alkoholizmu. W części trzeciej bohater cyklu stara się nam powiedzieć, że ciężko jest wybaczyć komukolwiek, jeśli nie wybaczyło się samemu sobie, co z pewnością potwierdzają słowa kończące ten szczególny tryptyk: So how can I blame you/ When it's me I can't forgive? [Metallica, The Unforgiven III, [w:] Death Magneticl, Warner Bros. Records 2008]. Cykl ten z pewnością w bardzo interesujący sposób pokazuje przemiany jakie zaszły w Jamesie Hetfieldzie na przestrzeni lat.

Na koniec rozważań dotyczących tekstów frontmana, przedstawiona zostanie warstwa liryczna utworu - Master of Puppets. Intrygujące są w nim trzy rzeczy. Po pierwsze - tematyka, utwór mówi o tym, jak narkotyki potrafią zawładnąć człowiekiem. Drugim elementem jest forma - tekst opowiedziany jest z perspektywy narkotyków, które przyjmując postać tytułowego władcy marionetek. Po trzecie - tzw. Tło historyczne. Należy mieć na uwadze, że płyta z tym utworem została wydana w 1986 roku. Członkowie zespołu byli dwudziestokilkuletnimi chłopakami, którzy praktycznie ciągle byli w trasie, a jak powszechnie wiadomo, podczas tras koncertowych muzykom rockowym używek nie brakuje. Skąd więc pewność, że tekst ma wymowę antynarkotykową? Po pierwsze, koledzy z zespołu potwierdzają to, że James jako jedyny nie był nigdy uzależniony od narkotyków. Co więcej, potwierdzają, że James pił najwięcej z nich, więc Master of Puppets nie może traktować o alkoholu. Po drugie, potwierdzają to słowa samego autora:

Numer dotyczy w dużej mierze narkotyków, jak sprawy mogą się odwrócić. Zamiast kontrolowania tego, co zażywasz, co czynisz, to dragi kontrolują ciebie... [Bartek Koziczyński, Master of Puppets, Teraz Rock Kolekcja: Metallica, nr 2, Warszawa 2008, s. 17]


Tekst tego utworu pokazuje jak sprawnym pisarzem był Hetfield w stosunkowo młodym wieku. Wspomniana powyżej forma tekstu jest ciekawym spojrzeniem na sam proces uzależnienia. W tekście tym występuje pewien dialog między "władcą marionetek" a uzależnionym człowiekiem. Tytułowy "król" upaja się zdobytą nad jednostką władzą:

I will occupy
I will help you die
I will run through you
Now I rule you too

Come crawling faster
obey your Master
your life burns faster
obey your Master
Master

Metallica, Master of Puppets, [w:] Master of Puppets, Elektra 1986

Natomiast człowiek przez znaczną część utworu jest upoważniony tylko do krzyczenia Panie! Panie! Dopiero po spokojnym fragmencie umiejscowionym gdzieś w środku piosenki człowiek dochodzi do głosu:

Master, Master, Where's the dreams that I've been after?
Master, Master, You promised only lies
Laughter, Laughter, All I hear and see is laughter
Laughter, Laughter, laughing at my cries
Fix me

Metallica, Master of Puppets, [w:] Master of Puppets, Elektra 1986

Zadziwiająca jest tutaj dojrzałości Jamesa Hetfielda jako człowieka i tekściarza, a także zaskakująco dobra znajomość mechanizmów rządzących umysłem osoby uzależnionej.



Wybierając teksty, które znalazły się powyżej, autor nie brał pod uwagę popularności danych piosenek. Zestaw wybranych utworów opisanych w powyższym rozdziale miał na celu ukazanie jak najprawdziwszego obrazu Jamesa Hetfielda jako pewnej odrębnej ikony. Ograniczanie roli tego człowieka jedynie do pisania tekstów i śpiewania, jest wielce niesprawiedliwe. James Hetfield pełni w Metallice inne, bardzo ważne rolę, o których w wywiadach, artykułach czy opracowaniach mało kto wspomina.



Łukasz "Rev" Szymański

Kopiowanie i rozpowszechnianie bez wiedzy autora jest zabronione.


cdn...