Obey Your Master. Dlaczego Metallica była potężna, wciąż jest potężna i zawsze będzie potężna – poniższa recenzja DVD Quebec Magnetic pochodzi z witryny slate.com a przetłumaczył go Paddy – dzięki!!!


Światło w jego oczach, jego wzrok skupiony na scenie mówi wszystko. Ekscytacja grzmiącej widowni na kanadyjskim lodowisku, młody metalowiec ma jasny umysł. Otoczony przez wariatów, jest spokojny: nie krzyczy, nawet nie wymachuje pięściami. Huk decybeli, adrenalina podpala atmosferę, ale ten dzieciak wszedł w głęboką i dźwięczną komorę metalicznego pokoju, w którym ciśnienie wewnętrzne dorównuje (w końcu) zewnętrznemu, szum umysłu stapia się z szumem świata, a 15000 quebekczyków ryczy O-BEY! YOUR! MAS-TURRR!!

Quebec Magnetic jest bardzo mocnym DVD, które zbiera dwa koncerty Metalliki w Colisée Pepsi w Quebec, w jeden dokument koncertowy. Koniec 2009: Metallica w swojej metalowej dojrzałości, 27 lat po Kill ‘Em All. James Hetfield, wokal/gitara rytmiczna, wciąż jest osobą dumnie wydającą komendy, ryczącą swoje wezwania do tłumu. „Quebec are you ALIVE? ... How does it feel to be ALIVE? SHOW ME!!!” Kozia bródka Hetfielda jest siwa, jest w średnim wieku, ma pot w kraterach trądziku. Jego małe wściekłe oczy zwróciły się uprzejmie. „Are you still out there? Are you feeling BETTER?” Perkusista Lars Ulrich jest wciąż niepohamowany idiotyczny jak kiedyś, podskakuje, robi grymasy i wywala język, jego głowa ma teraz kształt jednej z piłek tenisowych, jaką odbijał w swoim duńskim sporcie młodzieżowym. Gitarzysta prowadzący Kirk Hammett kiwa się i delikatnie kołysze, robiąc te swoje wietrzne metalowe przechadzki, pochyla się nad sceną pełen respektu wpatrując się w swój gryf.

I jest jeszcze basista Robert Trujillo, który dołączył do zespołu w 2003 roku po odejściu Jasona Newsteda. Przygarbiony i skradający się, błyszczący swoją postawą, Trujillo – staje się całkiem jasne jak oglądacie Quebec Magnetic – jest wigorem późnego okresu Metalliki. On daje zespołowi esencję. Piękna linia włosów, monstrualnie rockowa postawa, on też rozumiał (nie lada rzecz) jak grać z Larsem, jak strasznie wloką się jego linie basowe. James Hetfield był zawsze chronometrem zespołu, w każdym razie, popychającym go, ćwiartując rytm swoim Flying V, ale teraz jest stabilniejszy, czuje się pełniejszy. Kiedy końcówka „Sad But True” zanika na tylnych szeregach stadionu, Trujillo zanurza się w krótkim, brutalnym solo basowym, obniżając dźwięk, przykucnął bestialsko nad swoim instrumentem i brzdąkając poluzował struny. SPRWANGG! FDUNGGGG! Niskie ryczenie z tłumu, i rozchodzenie się energii.



Stary materiał, nowszy materiał. „That Was Your Life” jest pierwszym utworem na DVD, niszczycielski kawałek Hetfielda – z Death Magnetic z 2008 roku, jego hymn do zacofania istnienia. „I blind my eyes, I hide and feel it passing me by/ I open just in time to say goodbye ...” Spartaczyli to, niestety. Wyszli z pułapki zbyt podekscytowani i grali to za szybko. Ale nawet jak narzekamy na Hetfielda popędzającego swoje wspaniałe teksty, pochwalmy tych weteranów za ich nieprofesjonalną impulsywność, ich podjaranie. Materiał z Death Magnetic brzmi tu w zasadzie całkiem dobrze. Jakby trochę fałszująco, a bardziej wypracowany niż cokolwiek od …And Justice For All, ma kilka genialnych, przystępnych momentów. „Suicide!” Hetfield warczy na „Cyanide”, przez czarne kraty głośników, „I’ve already died! You’re just the funeral I’ve been waiting for!”.

Ale jest klasyka, oczywiście, która dobrze wykonuje swoją robotę, która osiąga karnawałowe momenty masowego uwalniania. „Master of Puppets”, „Sad But True”, „For Whom The Bell Tolls”… Płyta stadionu radośnie drży. Zwroty Hetfielda są już zużyte, kiedy śpiewa wielkie numery, przypominają one dziwne elizje i pół-jodłowanie ulicznego sprzedawcy. („Pain monopoly/Ritual misery”, na przykład, z „Master of Puppest” staje się “Pin mana-puh-lay/ Ruh-ruh-rit-choo miser-AY!”) Jego kilka zagrań teatralnych jest prymitywnie skutecznych. „Just leave me aluuuuurn” warczy w „Welcome Home (Sanitarium)”, kręcąc palcem obok swojej prawej skroni, sygnalizując brak piątej klepki, a jedno mi przypomina dlaczego Metallica jest potężna i będzie potężna. Ponieważ utworami takimi jak ten – kołaczącymi o kraty hymnem dla psychicznie ograniczonych – ponownie przedstawiają ewangelię metalu z większą jasnością, większym sercem, niż którekolwiek z ich rówieśników. „Bring me your lunatics”, mówi utwór, „your addicts, your broken soldiers and your shattered men, bring me the victims of this fallen world and by the electricity invested in me I will empower them”. To nigdy nie wyjdzie z mody.