Poniżej tłumaczenie recenzji filmu Metallica Through The Never ze strony gunshyassassin.com, przetłumaczonego ponownie przez DanielZywy, dzięki! Czy warto było tłumaczyć? Ze względu na kilka porównań – bez wątpienia – sami sprawdźcie!


Metallica jest prawdopodobnie najgorszym zespołem w dzisiejszych czasach. Tak, wiem, że wciąż są utalentowani i odpowiedzialni za stworzenie przynajmniej trzech fundamentalnych dla gatunku albumów metalowych, abstrahując od podgatunków (metalu). Jednak, gdy jesteś tak uzdolniony i odpowiedzialny za tego rodzaju dźwiękową agresję oraz mając za sobą rzesze słuchaczy, którą byłeś w stanie powiększyć nawet przez lata kompromitacji, nawet wtedy, spodziewałbyś się czegoś więcej niż… hmmm… już dwóch dekad blamażu z ich strony. Te dwadzieścia lat to dosłownie dwie trzecie istnienia zespołu.

Od wczesnych lat dziewięćdziesiątych zespół wyprodukował pięć albumów poniżej swojego poziomu, wiele rozmaitych kiepskich singli i EPek oraz film dokumentalny, w którym zespół wygląda jak grupa podstarzałych, poszukujących wielu związków miłosnych ludzi, którzy zapomnieli zrobić sobie poranną kawę zbyt wiele razy pod rząd i z tego powodu zdecydowali się rozpocząć profesjonalną terapię. Było to nawet interesujące, ale sprawiło, że muzycy wyglądali na zupełne przeciwieństwo obrazu, jaki stwarzasz w swojej głowie, słuchając rozsadzającego uderzenia „Leper Messiah” czy „Blackened”.

Zespół miał czelność zrobić „Some Kind of Monster”, a teraz pomyślał: „Minęło już dziesięć lat od wydania tego filmu, więc wypuśćmy następne gówno”.

Moja początkowa reakcja na zapowiedź filmowego projektu pod nazwą „Through the Never” była ostrzejsza niż na czysto hipotetyczną sytuację, gdybym dowiedział się, że picie piwa jest odpowiedzialne za kurczenie się fiuta i wystające zęby. Kurwa, a jeśli to właśnie od tego powstają golce (gatunek gryzonia z rodziny kretoszczurów, prawie zupełnie pozbawione owłosienia i ślepe, mają potężne siekacze, m.in. do kopania w ziemi – przyp. tłum.)? Co jeśli to kutasy, którym wyrastają zęby, zaczynają czuć i wyłażą na wolność, przegryzając się przez krocze swojego właściciela? Jeśli taki scenariusz pojawi się w utworze Cannibal Corpse, będziecie wiedzieli, że zespół odwiedza tą stronę internetową.

Wróćmy jednak do Metalliki i „Through the Never”. Obejrzałem ten film pierwszego wieczoru, kiedy pojawił się w miejscowym kinie IMAX. Muszę przyznać, że czuję się niesamowicie dziwnie patrząc na liczbę „zachwytów”, jakie wyraziłem na jego temat, które to zostały obrzucone gradem niepochlebnych żartów i obiektem 99,9% nienawiści w środowisku metalowym przez ostatnie dwadzieścia lat. Z tego powodu przedstawię odwrotną recenzję, by pozostać konsekwentnym.



„Through the Never” zrobiło burrito z dupy Dave’a Mustaine’a. Film był okropny. Znienawidziłem go, zwłaszcza momenty, kiedy zespół grał na scenie. To w ogóle nie przypomina mi dlaczego kiedyś byli oni najlepszym zespołem na tej ziemi. Hetfield nie potrafi już szybko kostkować. Jego gitarowe umiejętności nie mają już tego charakterystycznego zęba, a on sam naprawdę potrzebuje lekcji śpiewu. Na filmie nie brzmiał jakby był władcą swoich wokalnych marionetek.

Trujillo w ogóle nie umie grać na basie i zupełnie nie potrafi zagrać solo Cliffa Burtona, które ten stworzył w „Orion”. Nie był on odpowiednim zastępstwem za Jasona Newsteda. Oczywiste jest, że zespół powinien przestać grać w latach osiemdziesiątych, a ten film jest na to dowodem (ok, to była krytyka w połowie na serio, mimo to … zagrali „Orion” i nie była to najbardziej niegodziwa rzecz, jaką zrobili).

Kirk Hammett jest słabiutkim gitarzystą. Moim zdaniem, gra on tylko jedną nutę i uważam, że mieści się ona w tonacji pierdów. Myślę, że nigdy w swoim życiu nie dotknął gitary, aż do momentu nagrywania filmu. Prawdopodobnie nurkował w śmietniku po pęknięte gumowe taśmy oraz pudełka chusteczek i grał na gitarze domowej roboty zanim zaczęli kręcić film. Kirk naprawdę dał ciała i myślę, że jego solo w „Ride the Lightning” nie jest warte zabicia noworodka, by je tylko znów usłyszeć.

Lars Ulrich jest wyraźnie najlepszą częścią filmu. Był w swoim żywiole. Wygrywał niesamowite partie perkusji i robił świetny użytek z podwójnej stopy. Uwielbiam sposób w jaki wystawia język podczas grania. A jego łysa głowa jest taka fajna. Wygląda, jakby właśnie wydostał się z piekła, a wszystkie jego włosy spłonęły, kiedy tam przebywał. Ale wyszedł stamtąd, żeby dla nas napieprzać na perkusji. O tak, zrobił to.

Pod żadnym pozorem nie idźcie na ten film. Nie jest dobrze zrobiony, a dźwięk nie brzmi czarująco. Nie poczujesz jak Twoja klatka piersiowa wibruje od muzyki. Elementy sceny są wkurzająco głupie i mało oryginalne. Fragment z Lady Justice jest po prostu szokujący. Jeśli jednak wybierzesz się, aby zobaczyć ten film, upewnij się, że całą swoją uwagę poświęcasz Larsowi i części narracyjnej. To jedyne, co w nim dobre, a reszta to kupa śmieci.

Daniel Żywno
Overkill.pl