Lars Ulrich o nowym filmie oraz o tym jak nie obejrzał ani jednego filmu w Cannes. Poniżej jeden z zaległych wywiadów, przeprowadzonych jeszcze podczas festiwalu filmowego w Cannes, tłumaczenie: Imperius


Filmowy festiwal w Cannes przyzwyczaił już nas do tego, że można na nim trafić na dziwne rzeczy – ludzie w kostiumach, krasnale a nawet spacerujący sobie koń. Jednak jedną z najbardziej uderzających rzeczy jakie miałem okazje zobaczyć w ciągu moich trzech lat przejeżdżania na festiwal była postać wiecznie bladego Larsa Ulricha w garniturze, stojącego na francuskiej plaży. To było piątkowe, słoneczne popołudnie i choć Lars wyglądał jak zagubiony wampir bez wątpienia był tam z misją. Misją by ogłosić całemu światu o nadchodzącym filmie zespołu Metallica Through The Never, który w USA będzie można zobaczyć już 27 września.

Ulrich został poproszony o przecięcie wstęgi na otwarciu pawilonu amerykańskiego, jednego z wielu narodowych pawilonów na francuskiej plaży gdzie filmowi fani, obecni w Cannes mogą się spotkać z swoimi rodakami. Larsowi udało się stworzyć jedną z najbardziej dziwacznych kreacji swojego życia: wypełnioną grymasami z nadzwyczajnie powolnym ruchem ciętym nożyczek. „Starałem się tylko nie spowodować międzynarodowego incydentu dyplomatycznego” opowiada Ulrich, którego ostrzeżono wcześniej, że Francuzi nie przecinają całej wstęgi a tylko jej 3/4. Obok Larsa stał jednak były senator Chris Dodd, obecnie kierownik MPAA, który poczuł się zmuszony pomóc i docisnął rękę Ulricha do samego dołu.
Z Larsem spotkałem się po całym tym wydarzeniu by zapytać jak mu się podoba w Cannes oraz o ich film, który, nakręcony z myślą o IMAX 3D łączy w sobie sceny koncertu Metaliki z fikcyjną narracją o członku ekipy zespołu, który zostaje wysłany z pewną misją po czym trafia do świata z przyszłości.


Jada Yuan: Czy to pierwszy raz jesteś w Cannes, jakie masz wrażenia?
Lars Ulrich: To szalone. Wszystko co mogłem sobie wyobrazić, pomnożone przez 10,000. Jest wspaniale ale i przytłaczająco. Wszystko wydaje się dziać na zwiększonych obrotach, poruszać bardzo szybko i być wyolbrzymione. Jedyne „ale” z tego wszystkiego jest to, że właśnie zdałem sobie sprawę, iż za dwa dni gdy opuszczę festiwal nie zobaczę ani jednego filmu. Wiesz, dla mnie jako fana filmowego to spory problem. Parę dni temu siedziałem z rozpiską filmów i planowałem: zobaczę film Noah Baumbacha [Frances Ha], zobaczę nowy film Lynn Sheltona [Touchy Feely] a teraz ??? Wczoraj chciałem zobaczyć film Sofii [The Bling Ring], miałem już nawet na niego bilety.

JY: I co się stało?
LU: Wiesz, zawsze coś wypadnie. Kolejna kolacja na którą musze pójść, kolejny wywiad jakiego trzeba udzielić. Jednej rzeczy z której nie zdawałem sobie sprawy to fakt, że w Cannes wszyscy robią biznes. Kiedy słyszysz czy czytasz o Cannes to wydaje ci się, że festiwal to tylko gwiazdy filmowe spacerujące po czerwonym dywanie. Ale prawdziwe Cannes to biznes, finanse, kontrakty, dystrybucja. Cała infrastruktura interesu filmowego tu jest, i nie zdawałem sobie sprawy, że to do tego stopnia, chociaż to pewnie dlatego i ja tu jestem, czy może raczej zostałem tu przetransportowany(śmiech).

JY: Myślałem, że dystrybucję macie już załatwioną?
LU: Zależy nam na niezależnej dystrybucji. Mamy Picturehouse, który reprezentuje nas w Ameryce i Exclusive Media na resztę świata. Oni natomiast mają za zadanie wynegocjować najlepsze kontrakty dla naszego filmu na danym terenie, spotkać się ludźmi, którzy rozumieją Metallikę i nasz film. Na każdym terenie jest inaczej. Walczymy bardzo zacięcie o to by to był najbardziej niezależny film jak to tylko możliwe. Film w całości sfinansowaliśmy sami, od nikogo nie bierzemy pieniędzy i nikomu nie wisimy żadnej przysługi czy coś takiego. Ten projekt jest samowystarczalny i autonomiczny na ile to jest tylko możliwe w tym środowisku, i to jest wspaniała sprawa. Problem w tym, że z tego samego powodu sami musimy zarządzać każdym najdrobniejszym szczegółem, a nie po prostu oddać to w czyjeś ręce.



JY: Robicie t ak, gdyż chcecie zachować pełną kontrolę?
LU: O tak, uwielbiamy kontrolę! (śmiech) Myślę, że to również kwestia dumy i taki mechanizm obronny. Na chwilę obecną jesteśmy w sytuacji, że Metalika jest właścicielem wszystkiego co kiedykolwiek stworzyła, każdego nagrania, każdej taśmy itd. Tak samo obecnie, czymkolwiek się zajmujemy to pozostajemy całkowitymi właścicielami praw autorskich do tego. Możemy z tym zrobić co nam się tylko żywnie podoba. Ludzie zwykli mylić kontrolę z chciwością. A to nie chodzi o chciwość czy pieniądze tylko sytuację w której cokolwiek ma na sobie logo Metaliki pochodzi od nas. To proste. Możemy spojrzeć fanom prosto w oczy i powiedzieć, daliśmy z siebie wszystko i oto jest prosto od NAS do WAS.

JY: Po co wam ten film w ogóle? Zrobiliście już raz dokument Some Kind Of Monster w 2004 roku?
LU: Metallika i to coraz bardziej w ostatnim czasie lubi wychodzić poza strefę swoich tradycyjnych dokonań, poza strefę w której czujemy się komfortowo, a robienie filmów jest zdecydowanie poza tą strefą. Ale filmy są fascynujące. Muzyka to moje życie, a filmy to moja pasja. I obecnie mam więcej przyjaciół i znajomych w świecie filmu, spędzam więcej czasu w świecie filmu niż muzyki.

JY: Czy osobiście reżyserowałeś jakieś części tego filmu?
LU: Mieliśmy Nimróda Antala (Predators [2010]) od tego. Produkujemy ten film i występujemy w nim. Stworzyliśmy specjalnie na potrzeby filmu koncert natomiast w sercu tego wszystkiego jest epicka opowieść która spaja wszystko w całość. No i, nie zapominajmy, że wzięliśmy do tego filmu aktora, który już za jakieś 5 lat będzie największą gwiazdę filmową – Dane Dehaan [i już wiadomo skąd się wzięła sekretna kapela na Orionie – przyp. Imperius].

JY: Bardzo optymistyczne spojrzenie w przyszłość.
LU: Oczywiście trochę żartuje tutaj, ale on naprawdę jest najlepszy. Nie wiem czy widziałeś jakieś filmy z nim, Chronicle or Lawless czy Place Beyond the Pines [w tym drugim postać, grana przez Dehaana występuje w koszulce Metaliki przez większość filmu – przyp. Imperius). On ma w sobie coś magnetycznego, trudno oderwać od niego oczy. A teraz jeszcze jest zakontraktowany żeby wystąpić w dwóch częściach Spidermana (będzie grał postać Harryego Osborna) czyż to nie wspaniałe?

JY: Zatem o czym opowiada wasz film?
LU: Dane gra postać o imieniu Tripp który jest gońcem (runner), wiesz kto to jest?

JY: Swego rodzaju chłopiec na posyłki (errend).
LU: Dokładnie. Pracuje w ekipie koncertowej Metaliki jako goniec i zostaje wysłany z specjalnym zadaniem w trakcie którego trafia do tego nienazwanego miasta gdzie mnóstwo złych rzeczy mu się przydarzy. Widz śledzi go w tej podróży i co raz przeskakujemy do scen z koncertu, który jest takim punktem zaczepnym dla całej akcji. Wiesz staraliśmy się wyjść z innym pomysłem, innym podejściem do filmowania koncertu, zamiast tradycyjnego: „OK., ostatni koncert tej trasy w Ameryce Południowej, więc lepiej to sfilmujmy zanim spakujemy całą scenę do pudeł”. Jak już mówiłem koncert stworzyliśmy na potrzeby filmu, to nie jest fragment regularnej trasy, a te 20 000 ludzi potraktuj bardziej jako dodatek, a nie jak opłaconą publikę.

JY: To co ludzie musieli zrobić by być tym dodatkiem. Bilety były sprzedawane na aukcji czy coś takiego?
LU: Robiliśmy różnego rodzaju charytatywne rzeczy w których rozdawaliśmy bilety. Więc wszystko było przez nas kontrolowane. I proszę znów to słowo na „K”.

[Inny dziennikarz zaczepia Larsa] JY: Będziesz miał szanse pospacerować na plaży?
LU: Mam nadzieję. Tylko praca, praca, praca.

JY: O co chodziło z tym przecinaniem wstęgi. Mówiłeś, że nie chciałeś spowodować międzynarodowej afery dyplomatycznej?
LU: No tak. Powiedzieli mi, że we Francji nie przecina się całej wstęgi, tylko nadcina 3/4 szerokości. Tak też zrobiłem, tylko, że senator podszedł i nie wiedząc o tym wszystkim złapał za nożyczki i dociął ją do końca. Ja tam tylko robie co mi każą.