W 1991 roku Metallica również ponownie odnalazła się pisząc partię nowych utworów, które porzuciły unikały temp szybkich jak po amfetaminie i złożonych partii rytmicznych, które były charakterystyczną cechą poprzednich płyt. Eponimiczna płyta, która jest powszechnie znana jako Czarny Album z powodu jej czarnej okładki, była wyprodukowana przez weterana konsolety Boba Rocka (Aerosmith, Mötley Crüe) i zawierała proste, ciężkie utwory wypełnione wyraźnymi melodiami i błyskawicznie zapadającymi w pamięć momentami. Były tam nawet dwie, dość tradycyjne, ale dobrze napisane ballady, „The Unforgiven” i „Nothing Else Matters”. Starzy fani zostali przez tę płytę podzieleni, ale Czarny Album zebrał zespołowi miliony nowych, oddanych fanów i zrodził pięć przebojowych singli. Do listopada 2009 roku, Czarny Album sprzedał się w Stanach Zjednoczonych w ponad 15 mln egzemplarzy.


LARS ULRICH: "...And Justice for All była cienka pod względem tekstowym i brzmieniowym, więc zdecydowaliśmy, że namierzymy tego kolesia Boba Rocka, który zrobił płytę Mötley Crüe, która brzmi naprawdę rasowo i zobaczymy jaka jest jego historia. Pierwszą rzeczą, którą mi powiedział było to, że uważa, iż nigdy nie zrobiliśmy płyty, która spełnia jego standardy. Wyglądało to trochę jak okrzyk bitewny. Nikt nam nigdy wcześniej nie rzucił wyzwania i nikt wcześniej nie powiedział: „Czemu by nie zrobić tego w ten sposób, możecie również użyć innej tonacji, a czemu nie wypróbujecie takiego przejścia na bębnach”. „A czemu się nie odpierdolisz i przestaniesz mówić nam co mamy robić. Po prostu ukręć nam takie basowe brzmienie jak na płycie Mötley Crüe”. Jednak gdy cały proces się rozpoczął, opornie zaczęliśmy zdawać sobie sprawę, że może koleś ma kilka istotnych sugestii i w końcu nas kupił."



KIRK HAMMETT: Sprawiliśmy, że Bobowi przybyło kilka siwych włosów. Ma też tik nerwowy w oku, który już nie minie. Ale Bob, co ci dało Mötley Crüe? My daliśmy ci siwe włosy i tik! To zostanie z tobą na zawsze.

LARS ULRICH: "Ja i Bob mało się nie pozabijaliśmy przy tej płycie. Ni stąd ni zowąd wypalił: „Jeśli chcecie uzyskać żywe brzmienie, musicie zacząć grać jak zespół, zachowywać się jak zespół, być bardziej jak zespół”, ponieważ do tego momentu w znacznej mierze było przestawienie Larsa i Jamesa. Ja i James broniliśmy tego jak jakichś kurwa rodzinnych klejnotów. Mówiliśmy wszystkim: „Tak, to jest zespół”, ale myślę że wszyscy wiedzieli, że to ja i James zajmujemy się prawie wszystkim."

BOB ROCK (producent): "Uważam, że to, co czyni tych gości tym, kim są jest fakt, że nie wystarczało im zrobienie kolejnego Justice. Powiedzieli: „Ok, w porządku, ale teraz pójdźmy dalej. Zróbmy coś nowego”. Dla mnie to cecha naprawdę wielkiego artysty. To byłoby dla nich tak proste, zrobienie po prostu tego, co już wcześniej zrobili."

LARS ULRICH: "Żeby nieco to odwrócić, zamiast mówić, że Czarny Album jest bardziej przystępny dla większej liczby ludzi, możesz też powiedzieć, że odrzuca mniejszą ilość ludzi. Poważnie. Był dla większej ilości ludzi mniej denerwujący. Cokolwiek robimy, czy jest to „Metal Militia” lub „Battery”, albo bardziej ekstremalne rzeczy lub te łagodniejsze, wszystko wychodzi całkowicie naturalnie."



EERIE VON: "Myślę, że z pewnością mieliśmy wpływ na Metallikę. Gdy James puścił mi ...And Justice for All zanim wyszła, stwierdziłem: „Łeee. To nie jest takie dobre”. Po prostu mi się nie spodobało. Gadaliśmy z tymi gośćmi jak z normalnymi ludźmi, a nie jak z gwiazdami. Mówiliśmy, co myślimy. Zawsze im powtarzaliśmy: „Stary, masz siedem części w tym utworze. Siedem kurwa części, a tempo zmienia się 10 razy”. Mówiłem: „Dlaczego nie weźmiesz pojedynczego riffu i nie zrobisz z niego dobrego utworu?”. Więc puścił mi „Enter Sandman” powiedziałem: „Tak, to jest to o czym mówiłem”. Byłem tak szczęśliwy. Oczywiście wszyscy myślą, że sprzedali się na tej płycie."

LARS ULRICH : "Oczywiście uważam, że jeśli przechodzisz od robienia dziesięciominutowych utworów, które przemierzają dziesięć różnych, muzycznych krajobrazów, do robienia utworów typu „Enter Sandman”, to nie jest sekretem, że ludzie wskażą cię palcem i powiedzą: „Oj, co tu się dzieje?”. W głębi serca i duszy wiem, że to był kierunek, którego chcieliśmy spróbować i w który poszliśmy, jedyna rzecz, której nie zbadaliśmy."

KIRK HAMMETT: "Czarny Album sprzedał się w 15 milionach, przez co oszalałem. Wciąż się sprzedaje. Nie mam pojęcia, kto do cholery go kupuje. Moja teoria jest taka, że ludziom po prostu zużywają się ich płyty i kupują je wszystkim swoim przyjaciołom."



Dla Metalliki Czarny Album był komercyjnym przełomem. Dla Pantery to była okazja. Przez lata pozostawali w cieniu swojego ulubionego zespołu – Metalliki. Gdy ich bohaterowie przestali być najcięższym graczem w mieście, Pantera zwietrzyła okazję i przysięgła sobie, że ją wykorzysta; zrobili to płytą Vulgar Display of Power z 1992 roku.

REX BROWN: "Usłyszałem pierwszy singiel Metalliki i w ogóle nie brzmiał jak Metallica. Stwierdziliśmy: „Jezu Chryste, człowieku, musimy coś zrobić. Musimy rozwalić ludziom mózgi”. Gdy ta płyta wyszła, mogliśmy określić kierunek, w którym podążali i wydawało się, że będzie to zawód, więc stwierdziliśmy: „Cóż, jest do wypełnienia ogromna, pierdolona luka”.

VINNIE PAUL: "Czuliśmy, że pomimo tego iż była to świetna płyta, odeszli od bycia zespołem całkowicie metalowym. Pamiętam, że myślałem: „Wow, możemy dołączyć do stawki i pójść w górę do zespołów typu Megadeth i Anthrax i właśnie z takimi zespołami będziemy w końcu jeździć w trasy."

Overkill.pl