Dwa dni temu Lars opowiedział o bohaterach swojej młodości - zespole Television, a dziś prezentujemy wypowiedź Kirka Hammetta z ostatniego numeru magazynu Guitar World na temat tego co zrobić, aby zagrać jak z Stevie Ray Vaughan. Artykuł znajdziecie tutaj, a jego tłumaczenie (wybaczcie laikowi gry na gitarze zabieranie się za tekst przeznaczony wybitnie dla czynnych muzyków, zachęcam do poprawiania mnie) poniżej:




Zdecydowanie to prawda, że Stevie Ray Vaughan jest jednym z moich ulubionych gitarzystów wszechczasów. Jak na ironię, nigdy nie byłem tak naprawdę zafascynowany nim, kiedy żył. Dopiero po jego śmierci dotarłem do wideo z jego grą na żywo i po prostu całkowicie mnie rozwalił jego timing, jego ton, uczucie, vibrato, jego frazowanie - wszystko. Niektórzy ludzie po prostu urodzili się, aby grać na gitarze, a Stevie był zdecydowanie jednym z nich. Program VH1 Behind the Music o Steviem pokazał kilka starych ujęć z jego grą na gitarze, kiedy jeszcze był małym dzieckiem - był tak dobry, że miałem ochotę płakać.

Trudno naśladować brzmienie Stevie Ray Vaughana, ponieważ jego ręce i dusza mają tu tak duże znaczenie. Mimo że, według mnie, jeżeli jest muzyk, którego podziwiasz, to zawsze jesteś w stanie naśladować jego brzmienie, używając tego samego sprzętu co on. Na przykład jeśli naprawdę chcesz osiągnąć dźwięk podobny do Steviego Ray'a, to zakup Les Paula i pieca high-gain Marshalla to na pewno nie jest droga, która do tego doprowadzi, bo to nawet nie jest odrobinę bliskie temu, co on używał. Nie mniej jednak możesz się zbliżyć do jego brzmienia kupując Strata, a będziesz jeszcze bliższy kupując klasycznego Strata [Fender oferuje model sygnowany przez Stevie Ray Vaughana bazujący na legendarnej gitarze "Number 1" z korpusem z 1959 roku i szyjką Rosewood z 1962, oraz leworęcznym tremolo - Guitar World]. Najbliżej będziesz mając klasycznego Strata i klasyczny piec Fendera, bo właśnie tego on używał. Wiem też, że Stevie używał stary Ibanez Tube Screamer i Vox Wah.



Kolejny bardzo ważny czynnik w zabójczym brzmieniu Stieviego to zestaw jego strun i to na jak twardych zwykł on grać. Wielu próbuje naśladować Stevie Ray Vaughana za pomocą zestawu 0.009, ale nie da się osiągnąć tego co on na tak oddalonych od siebie strunach. Stevie używał tych naprawdę ciężkich - od .013 (wysokie E) to .058 czy nawet .060 (niskie E). aby więc być blisko jego brzmienia, musisz używać co najmniej zestawu .011. Dodatkiem do używania ciężkich strun jest prawdziwe atakowanie gitary, aby otrzymać to potężne, perkusyjne brzmienie, jakie miał Stevie. On był super agresywnym muzykiem, i nie wychodził tylko z nadgarstka - uderzał całą ręką. Jeśli pooglądasz nagrania z nim to dokładnie będziesz wiedział, o czym mówię. Stevie używał również techniki downstrokes i mnóstwo 'string raking' (więcej o tej technice za moment), które to dodały ten wyjątkowy rytm i prowadzący dźwięk, jaki on miał. Jeśli chodzi o nowych muzyków bluesowych, to takie brzmienie ciężkich strun , wysokich dźwięków i perkusyjnego atakowania ma Kenny Wayne Shepherd - który radzi sobie bardzo dobrze moim zdaniem.

Jak u wszystkich wielkich muzyków, styl Stevie zawiera w sobie kilka fajnych niuansów, z których niektóre są naprawdę trudne do wydobycia. Weźmy na przykład riff z intro do "Scuttle Buttin' " [Couldn't Stand the Weather] - wygłupiam się z tym od wielu lat, ale wciąż nie mogę tego zagrać z uczuciem takim jak Stevie. Jest taki dziwny slide, który on gra na początku, którego po prostu nie mogę dokładnie odegrać, nie ważne jak bardzo się staram. Mogę zagrać riff nuta w nutę, ale jest tam mały niuansik, którego nie potrafię opanować, a gonię za nim już od bardzo dawna.


String Raking
Jak już wspomniałem, Stevie Ray Vaughana często używał techniki zwanej 'string raking', która w relatywnie prosty sposób urozmaica granie prowadzące. Jeśli chcesz ją odkryć, to polega na płynnym, perkusyjnym uderzaniu [percussive sweep picking, perkusyjny tutaj - przytłumiony lewą ręką, w efekcie dźwięk "bez wysokości". sweep picking - technika polegająca na płynnym "zamiataniu" po kolejnych strunach, przyp. thrash]. FIGURE 1 pokazuje prosty, bluesowy c-moll zaczynający się string rakingiem. Aby go zagrać wytłum struny A, D i G poprzez położenie na nich palca wskazującego lewej ręki, a potem szybko przemierzaj [rake] po nich używając pojedynczego, wygładzonego downstroke kończącego się podciągnięciem o pół tonu na dziesiątym progu struny B. Dodanie tego prostego ruchu do frazy zdecydowanie doda extra emocje, podejście i nacisk na nie - spróbuj zagrać to samo bez przemierzania to usłyszysz o czym mówię.


Quarter-tone Bends

Kolejny ruch Stevie Ray Vaughana, dodający zarówno to kąsające jak i miłe, bluesowe napięcie do solówki polega na złączeniu pewnych nut tak, że kończy się to złapaniem czegoś pomiędzy dwiema nutami. FIGURE 2 to A moll z tą właśnie techniką. Jak widzisz od drugiej do ostatniej nuty którą grasz, nuta C na 5tym progu na strunie G jest podciągnięta o ćwierć tonu w górę, dając coś pomiędzy C a C#. Wielcy bluesowi gracze grają tak cały czas, a Stevie był w tym wyjątkowo dobry - cholera on dodawał podciągnięcie o ćwierć tonu do dźwięków już podciągniętych w jednym czy dwóch krokach. FIGURE 3 to styl Stevie Ray Vaughana, bluesowy, E-moll, który wykorzystuje obie wspomniane techniki - string raking i quarter-tone bends.


Vibrato

Będąc w stanie wstrząsną tak nutami, że komplementuje się zarówno piosenkę jak i nastrój solówki jest bardzo ekspresyjną sztuką , którą Stevie Ray Vaughan opanował doskonale. Szczególnie uwielbiam jego vibrato, ponieważ jest tak cholernie szerokie i umięśnione. Niestety, jego technika jest prawie tak samo trudna do opisania, jak do zagrania. Więc, aby więcej się o niej nauczyć, polecam dokładnie wsłuchać się w jego albumy i oglądać nagrania wideo z jego gry, robiąc zbliżenie na jego lewą rękę. Obejrzyjcie wideo Stevie Ray Vaughan Live at the El Mocambo - to przeżycie, przy którym opada szczęka, ale gdy przyjrzycie się bliżej, to wiele się nauczycie.

ToMek 'Cause We're Metallica
AeroMet