Piotr nadsyła: Na początek coś co pewnie bulwersuje niejednego wiernego fana zespołu. Metallica czy Metallika? To jest nazwa własna i powinna za każdym razem być pisana właściwie i nie powinna być spolszczona. Z tego co widzę to nikt z komentujących nie idzie za ciosem nie i pisze Dzejms, Dejf, Antraks czy Dzudas Prist. Używając w dalszej części tego typu spolszczeń zniechęciłbym niejednego do dalszego czytania. Nazwa jest jedna, właściwa i brzmi Metallica.


W sierpniu 1985 roku zupełnie przypadkiem stałem się posiadaczem dwóch pierwszych płyt nieznanego wówczas szerszej publiczności zespołu Metallica. Muza była bardzo odmienna od tego czego wówczas słuchałem i bardzo przypadła mi do gustu. Jak wyglądają mogłem sobie zobaczyć jedynie na okładkach i to tyle. Nie wiem o nich więcej nic. Nie ma nic w necie bo nie ma netu, nie ma nic w telewizji bo są tylko dwa kanały, nie ma nic w gazetach bo nie ma gazet stricte muzycznych. Zostaje tylko muza i chłonę każdy dźwięk i znam go na pamięć. W 1986 roku dostaję na kasecie kolejną płytę. Jestem już wiernym szczerze oddanym fanem. Szukam gdzie się da choćby najmniejszej informacji o nich. Często kupuję całe gazety aby mieć malutkie zdjęcie i to czarno białe. Płyta jest rewelacyjna, lepsza od poprzednich, na tym się wychowuje i słucham wszystkich trzech płyt non stop.

We wrześniu 1986 roku nadal poszukuje choćby małej informacji na temat zespołu, kupując chyba „Na Przełaj” dowiaduję się że nie żyje Cliff, ale jak to nie żyje? I co teraz przecież po trzech rewelacyjnych pytach musi być coś dalej, są najlepsi. Kolejna znikoma informacja jest taka że jest nowy basista i że w 1987 roku będą w Polsce – jadę!!! Nie pojechałem, bunt rodziców bo byłem trochę młody a koncert był daleko i jak wiadomo wtedy było bardzo niebezpiecznie. Chłonąłem jak gąbka wszystkie informacje na temat koncertu od starszych kumpli zaraz po powrocie. Żal dupę ściskał ale cóż. Na pocieszenie udało mi się zdobić zapis koncertu na kasecie. Nie widziałem ich jeszcze na oczy jedynie na kilku zdjęciach.

W radio w tamtych czasach z tego co pamiętam były dwie audycję gdzie można było posłuchać metalu tj. Muzyka Młodych i Metalowe Tortury. I to chyba w Metalowych Torturach lub w jakimś wieczorze płytowym na radiowej trójce puścili na raty …And Justice for All . Dobrze że na raty bo można było przełożyć kasetę w magnetofonie do nagrywania. Nie wiedziałem czy może radio gówniano działało czy też może to wina taśmy ale brzmiała ta płyta bardzo dziwnie. Jak się później okazało tak miało właśnie być. Był rok 1989 i jeden z kupli powiedział że ma Metallice na kasecie video – wow!!!! Zebraliśmy się w kilku przed telewizorem i poszło. Jakość była marna bo to któraś z kolej kopia ale w końcu ich widzę. No ja pier….. ale zajebiste, każdy kawałek znałem na pamięć a teraz mogę zobaczyć w końcu jak to grają i jak wyglądają. Każdy z nas wzorował się na nich na podstawie zdjęć. Długie włosy, papa (ramoneska), gumy (spodnie gumowane z Pewexu) i obowiązkowe białe wysokie sportowe buty. Ocierało się to wtedy o fanatyzm.

W 1991 roku zaczęło być ogólnodostępne MTV na telewizji kablowej i dwugodzinny program Headbanger's Ball prowadzony przez Vanessa Warwick. Tam pierwszy raz widziałem „One”. Coraz więcej było w prasie na temat zespołu. Można też już było dostać na bazarze niemiecki czy angielski Metal Hammer. W 1991 roku kupiłem na miejskim ryneczku kasetę z okładką bez okładki. Czarne tło, pod spodem napis Metallica to biorę. Nie znam tytułów więc albo ktoś zrobił sobie jaja albo to coś nowego – ale aż tyle utworów? Co to jest, co to za muza, przecież to nie jest to czego słuchałem. Bardzo długo myślałem że to ktoś się podłożył pod nazwę, a jednak nie. To był ich czarny album. Czar zaczął pryskać. Nie tylko muza się zmieniła, stopniowo zaczęli się zmieniać sami. Łysy Jason, włosy ala dredy Kirka i fafluki w okolicach bokobrodów Jamesa. Fuck – co teraz. Gdzie jest zespół którego miałem każdą fotkę z polskiej gazety. Gdzie są ci co na koncercie Bon Jovi dla jaj urządzili za ich plecami występ striptizerów i obrzucili ich z góry tysiącem piłek czy balonów. Odstawiłem tą płytę, zacząłem słuchać czego innego ale cały czas żyłem nadzieją, że wrócą do tego na czym się wychowałem.

Jak czas pokazał było już tylko gorzej. W 1996 roku otworzyłem Metal Hammer, który czytałem regularnie. Przeleciałem wzrokiem niusy i poleciałem dalej. Później cofnąłem się i widzę że piszą coś o Metallice. Nie poznałem ich.



To ten oryginalny nius. James w nim mówi, że „otworzyliśmy swoje umysły na mnóstwo nowego gówna” – wróżbita Maciej. Faktycznie nie pomylił się, same gówno. Za muzą szła dalsza metamorfoza, co to za wygląd, to nie Depeche Mode tylko Metallica. Szelki, białe koszulki, bez długich włosów, pomalowane oczy i paznokcie u Kirka – to wszystko to te nowe gówno? Nie, jednak nie jestem fanatykiem i pozostanę wierny subkulturze metalowej, są też inne zespoły, a oni niech se robią i wyglądają jak chcą.





Płyta oczywiście została albumem miesiąca – magia nazwy zespołu, nic więcej – szkoda. Dokładnie chyba właśnie momencie a dla mnie zaraz po wydaniu Czarnego Albumu narodziła się ta spolszczona i uwielbiana przez tysiące nowych polskich fanów METALLIKA.



Moja METALLICA, na której się wychowałem wyglądała zgoła odmiennie:



Pomimo tego że przestała to być moja muza i przynajmniej na zdjęciach nie mogłem na nich już patrzeć pojechałem na koncert do Warszawy. Koncert na Gwardii w porównaniu do teg,o co działo się na kolejnych był kameralnym. Nie było tam za dużo ludzi, można podejść w miarę blisko i co najważniejsze było mega zajebiście wszystko słychać. Ponownie nabrałem nadziei, że może się coś jednak zmieni i wrócą do grania thrashu, tym bardziej, że podstawa koncertu (jak zawsze) to same stare numery z pierwszych płyt. Pomyliłem się. Dalsza historia zespołu to mówiąc zgryźliwie nieustające pasmo sukcesów:

- sperma i krew
- Reload
- zrobiony film o alkoholiku i psychiatrze w zespole
- człowiek małpa na basie
- płyta bez solówek
- płyta z Lou Reedem
- film o chłopaku który ciągle idzie
- klapki, surfing, konie, obrazy itd.
- sprzedaż wysyłkowa różnego badziewia i koncerty na każdym kontynencie

Prekursorzy wszystkiego tak naprawdę. Bufoni, którzy rozkręcili mega firmę bazując na swoim wczesnym dorobku płytowym. Zastanawiam się w czym tkwi ich sukces. Tak sobie myślę że to co kiedyś było bardzo undergroundowe stało się bardziej dostępne w miarę wydawania kolejnych „bardziej przyjaznych środowisku” płyt. Dzieci podrosły, wydoroślały a przecież wychowywały się już na innej Metallice niż ja. W miarę rozwoju telewizji i przede wszystkim internetu wszystko stało się bardziej dostępne, na wyciągnięcie ręki. Zespół się skomercjalizował, aby móc przetrwać. Gdybym puścił Hetfieldowi w 1986 roku obecny Lords Of Summer na pewno powiedziałby – co to za gówno. A teraz pyta na koncertach czy wam się podoba. Co będzie następne – Winter Is Coming? Szkoda, że uwierzył że umie śpiewać, wołałem jak darł ryja niż udzielał się wokalnie w country balladach typu Mama Said.

Po co mają teraz wydawać nową płytę skoro tak naprawdę na tym nie zarabia się pieniędzy. To z czego można teraz przeżyć to są koncerty, które cały czas sprzedają się dobrze i to jest prawdziwy dochód. Jak widać jeszcze parę osób nie usłyszało na własne uszy – Metallica Family, żyjecie tam czy też przyjedziemy do was za rok. Spadnie sprzedaż biletów, będzie nowa płyta.

A sam zespół, no cóż, jak to teraz się mówi celebryci. Najważniejsza jest firma i niech gada każdy co chce byle gadał. W dupie mają te wasze wszystkie kłótnie i opluwanie się pod każdym kolejnym niusem. Tak samo jak i życzenia urodzinowe, robienie figurek czy też wyszywanie poduszek. Kiedyś była muzyka, która broniła się sama, teraz została już tylko nazwa potężnej firmy nastawionej na zysk. Kiedyś byłem fanem ale nie udało mi się stać fanatykiem. To co się wyprawia w komentarzach zahacza o skrajny fanatyzm. Tu nie można wyrazić swojej negatywnej opinii ponieważ „Bogowie” zawsze wszystko robią dobrze i czego nie zrobią jest to zajebiste. Dlaczego tu zaglądam? Bo sentyment jednak pozostał. Spędziłem z nimi kupę lat, dorastałem razem z ich muzyką, byli wzorem do naśladowania, lecz wszystko się kiedyś kończy.

Kim jesteś Fanem czy Fanatykiem?

Słowo na zakończenie. Zanim skomentujesz to i pojedziesz po mnie jak po burej suce, bo to teraz jest bardzo popularne – ochłoń!!!!! Przeczytaj to jeszcze raz na spokojnie i mając na uwadze iż każdy ma prawo do wyrażenia swojej opinii – wtedy skomentuj.

Piotr.