Kilka słów ode mnie:

Purpurowy tytuł newsa na Overkillu nie oznacza nic dobrego. Niespodziewana wiadomość o śmierci Lou Reeda dotarła do mnie w późny niedzielny wieczór. Po pierwsze lekki szok, potem niedowierzanie, ale za chwilę jeszcze większe niedowierzanie. Gdy tylko sobie przypomnę, co robiłem dzień wcześniej w sobotni poranek, przechodzi mnie dreszcz niepokoju. Otóż postanowiłem, że posłucham „Lulu”. To nic, że każdy fragment tej płyty znam na pamięć, bo przecież w piątek listonosz przyniósł mi wersję book edition. Naprawdę pięknie wydane dwie sporych rozmiarów książki w twardej oprawie. Jedna to powiększona wersja bookletu z klasycznego pudełkowego wydania, a druga to zbiór fantastycznie wykonanych, czarno-białych zdjęć autorstwa Antona Corbijna z sesji zdjęciowej do „Lulu”. Przesłuchałem całość jak zwykle ze wzrokiem wpatrzonym w teksty. Drugie dziesięć minut „Junior Dad” wypełniłem przeglądaniem zdjęć Corbijna. I kilkanaście godzin później dowiaduję się z Overkilla, że Lou Reed nie żyje. Naprawdę smutne uczucie. I do tego na niemalże godziny przed Świętem Zmarłych. Nie muszę dopowiadać, że jeden znicz zapaliłem Reedowi.

Marios

Poniższy tekst pochodzi z http://drownedinsound.com. Autor podsumował dorobek artystyczny Lou i skoncentrował się na ostatniej płycie w dyskografii śp. Lewisa Reeda.



Spośród wszystkich whiskey-bełkotów, o których pisałem przez kilka ostatnich lat, jednym z moich najpopularniejszych wpisów, była recenzja wspólnego projektu Lou Reeda i Metalliki – podwójnego albumu „Lulu”.

Pierwotnie moja recenzja była stonowana, ponieważ nie mogłem uwierzyć w to, że nieprawdopodobne połączenie sił Lou i Metalliki stworzy pierwszoplanowy zespół. W pewnym sensie nadal nie mogę w to uwierzyć i podejrzewam, że to wszystko było długim, dziwnym snem. Dziś wracam do świata rzeczywistego. Może Lou Reed jeszcze żyje, ma się dobrze i wszystko jest w porządku?

Ochrona „Lulu” była wzmożona. Do czasu, kiedy dostałem promo albumu, ten jednak zdążył się pojawić na oficjalnej stronie Loutalliki, i kilka witryn szybko opublikowało własne recenzje. Krążek potępiono, zanim ktokolwiek usłyszał cokolwiek z tej płyty. I kiedy ludzie wreszcie usłyszeli utwory, wyrazili jeszcze większą dezaprobatę dla „Lulu”.
Twitterowcy, ludzie na forach internetowych, fani Reeda, fani Metalliki, osoby, którym i Reed i Metallica byli obojętni, poważni krytycy...dosłownie wszyscy byli na nie. Sprzeciwiali się tej współpracy w sposób zupełnie niesłychany – pełen jadu i żółci. Ludzie nie tylko nie polubili muzyki zawartej na „Lulu”. Oni naprawdę nienawidzili każdej, pojedynczej rzeczy w tym projekcie. Walczyli z „Lulu” z bezprecedensowym ferworem, którego nie mogłem zrozumieć, i do dnia dzisiejszego nie rozumiem.

Chuck Klosterman osądził, że „Lulu jest tępa i komiczna. Pojawiła się prokapitalistyczna tyrada deklamująca z patosem, jak to upadek przemysłu płytowego nie powinien być świętowany, ponieważ takie działanie kończy się zespołami takimi jak Metallica, które chcą tworzyć zamiast „dobrej” muzyki, muzykę zaprojektowaną, by generować dochód”. Album został oceniony na 1. „Ta płyta to kompletna porażka na każdym poziomie materialnym i niematerialnym jego istnienia". Niektórzy zagorzali fani Metalliki byli tak zdenerwowani, że wysłali pogróżki do Lou Reeda. Cóż, ich życzenie zostało spełnione. Nie będzie Lulu 2. Zadowoleni?

Potop odrazy skierowanej na ten intrygujący, obłąkany longplay, tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że Loutallica nagrała coś dobrego. Gorliwie negatywna reakcja w kierunku „Lulu” w dzisiejszej, cyfrowej erze, była tym, co na początku XX wieku spotkało Igora Strawinskiego i jego „Święto Wiosny” (utwór tak odbiegający od tradycji, że uważany za początek muzyki nowoczesnej w XX wieku – przyp. tłum.).

By podać alternatywny punk widzenia, mój nasączony szkocką mózg, przypomniał sobie o Lesterze Bangsie i jego pozytywnemu odzewowi w stronę oczernionej przez masy płyty „Metal Machine Music” Lou Reeda. W roku 1976 w swoim artykule zapowiedział, że „MMM” to najwspanialszy album, jaki kiedykolwiek powstał. Co Bangs powiedziałby o Loutallice? Nie sposób dziś odpowiedzieć. Można tylko przewidywać, bo od trzydziestu lat Bangs nie żyje. Ciekawe, co Lester powiedziałby o innych reedowych klasykach typu “New York” (1989), “Magic and Loss” (1992), “The Raven” (2003), “Hudson River Wind Meditations” (2007), czy “The Creation of the Universe by The Metal Machine Trio” (2008).

Świadomie splagiatowałem tytuł Lestera Bangsa do mojego pierwotnego artykułu. Wielu czytelników było przekonanych, że robiłem sobie jaja, gdy zaetykietowałem „Lulu” "jako „Drugi największy album w historii” - (chciałem też przyznać mu 10/10, ale recenzja w takim kształcie została odrzucona przez przełożonych, którzy, otrzymywali sporo pogróżek z kręgu indie i britpopu. Choć ton recenzji był lekki, większość zawartych w niej myśli, było całkowicie szczerych. „Lulu” nie jest nudna. Jest najbardziej interesującym i wciągającym metallikowym albumem od lat. To rodzaj zmutowanego kuzyna krążka „Berlin”. Od absurdalnego "I am the table", do rzeczy bardziej przejmujących, takich jak "Junior Dad". Teksty są szalenie przyjemne, a „Lulu” na pewno jest lepsza, niż najnowsza płyta Bon Iver.

Wszystkich tych, którzy myślą, że ten artykuł jest żartem, zapewniam: Ten artykuł to nie żart. A może jednak? Zdecydowanie nie!

Kiedy w niedzielę wybuchła straszna, nieoczekiwana wiadomość, że Lou Reed zmarł, było jasne, że nienawiść do „Lulu” nie przygaśnie. W tym jednym z najsmutniejszych dni nasi koledzy chichotali, czytając „opiniotwórcze” twitterowe wpisy typu: „Najsmutniejsze przy okazji śmierci Reeda jest to, że takie coś jak „Lulu” było jego ostatnią płytą”; „R.I.P. Lou Reed. Postaramy się zapomnieć o Lulu”; „Zastanawiam się, czy ktoś ma w ogóle ochotę, by przypominać sobie Lulu”; „Niech wszyscy udają, że ta płyta nigdy nie powstała! Pierdolone Lulu!!!”; „Wielkie, jebane LOL!!!”.

Czy to dobry czas na umieszczanie takich wpisów? Osądźcie sami...

Wręcz przeciwnie. Reed nie mógł nagrać stosowniejszej, bardziej odpowiedniej ostatniej płyty. Lou był jednym z najbardziej kłótliwych, gburowatych i upartych popularnych muzyków, którzy kiedykolwiek chodzili po ziemi. Nie troszczył się o opinie krytyków, nie przejmował się słuchaczami, którzy wiecznie zrażali się do jego twórczości. Zwyczajnie lekceważył oczekiwania słuchaczy. Tworzył sztukę bez oglądanie się na żądania kogokolwiek. Historyk sztuki - Quentin Bell – w swoim eseju „Bad Art” z roku 1962, napisał:

„Tym co odróżnia „dobrą sztukę” od „złej”, jest „uczucie”. Sztuka Van Gogha jest w najwyższym stopniu osobista. Vincent był kierowany przez czyste, niezważające na nic pragnienie, aby w obrazach przedstawić swoje życiowe oświadczenie (poglądy). W czasach, gdy Van Gogh tworzył, jego prace były powszechnie potępiane za zawartą w nich brzydotę i niestosowność. „Dobry artysta” zmaga się z obojętnością i wrogością, walcząc przeciwko popularniej konwencji piękna. „Zły artysta” przyjmuje negatywne opinie odbiorców i natychmiast (lub po krótkiej walce) dąży nieustannie do kompromisu z odbiorcami. Takie zachowanie powoduje nieszczerość, która wpływa na fałszywość, jaka zawarta jest w „złej sztuce”.



Lewis Reed zdecydowanie siedzi mocno w pierwszej kategorii, podczas gdy Klosterman wolałby, żeby Metallica znalazła się w kategorii „złego artysty”.

„Ci artyści (Metallica) są już w takim wieku, że powinni zaakceptować (decyzje słuchaczy) i stworzyłoby to piękny obraz z niewyobrażalnym sukcesem w tle”.

Velvet Undergroud w czasach swojej twórczej aktywności byli praktycznie niezauważalni jako pionierzy, którzy przekształcali kulturę. Solowy album Reeda „Berlin” z roku 1973, tuż po premierze cierpiał z powodu nikłej sprzedaży i niepochlebnych recenzji. Z czasem nabrał reputacji i został uznany za chorobliwie smutny manifestacyjny wyczyn wielkiej zręczności i siły. Pomimo wysiłków wspomnianego wcześniej Bangsa, „Metal Machine Music” był albumem, który tuż po premierze był postrzegany jako „muzyczny” żart. Dopiero później okazało się, że to rock alternatywny, który jest niczym odpowiednik „Fontanny” Marcela Duchampa. Wyczyn Duchampa ostatecznie zatarł granice między tym co jest sztuką a co nią nie jest. Podpis artysty sprawił, że ta sama rzecz może posiadać dwojaki kąt postrzegania przez odbiorcę. To podpis artysty przemienił przedmioty codziennego użytku w dzieła sztuki. Dzięki Duchampowi powstały nowe definicje sztuki, otworzyły się nowe twórcze granice.

Nie można lekceważyć wpływu „Metal Machine Music” na poczynania zespołów takich jak Sonic Youth, TV on the Radio, czy Throbbing Gristle. „MMM” był katapultą dla całej sceny hałasujących ekip spod znaku rocka alternatywnego.
Kto wie. Może za dwa albo trzy pokolenia „Lulu” będzie uznawana za odważne, awangardowe arcydzieło?

Nie drwij ze sztuki, której nie rozumiesz. To, że czegoś nie zrozumiałeś, nie daje ci prawa oczerniać i gardzić czyjąś pracą. Nie dałeś „Lulu” zbyt wielu szans na osłuchanie, albo po prostu wyłączyłeś po pierwszych zrażających Cię linijkach tekstu „Mogłabym odciąć sobie nogi i cycki, kiedy myślę o Borisie Karloffie i Kinskim”. „Lulu” to nie nowe Arctic Monkeys. Nie oceniaj całości „Lulu” na podstawie pojedynczego „I am the table”. Pamiętaj, że strona liryczna „Lulu” to poezja. Skup się na zakamuflowanym znaczeniu tekstów, nie tłumacz ich dosłownie. Nie odrzucaj, nie lekceważ, ale doceń walory geniuszu Lou Reeda.

Czy uważasz, że Lou sam chciałby być zapamiętany jako Bowie-podobny piosenkarz pop, który stworzył tylko rzeczy typu „Perfect Day” i „Satelite of Love”? Czy myślisz, że chciałby zakończyć karierę tworząc coś dla najprymitywniejszych gustów masowego odbiorcy i krytyków, chałturząc na kształt gości od sequela filmu „Transformers”? A może pragnąłbyś zobaczyć Reeda w rękach Ricka Rubina, jak nagrywa karaoke do rzewnych, klasycznych, amerykańskich hymnów, których może nawet nigdy wcześniej nie słyszał? (Tu odwołanie autora do postaci Johnnyego Casha i jego albumów z serii „American”, których materiał to w większości covery utworów innych artystów, często wywodzących się z zupełnie innych gatunków muzycznych. Na taki pomysł wpadł Rick Rubin, który był producentem owej serii. Hity takie jak „Personal Jesus” z repertuaru Depeche Mode, czy „Hurt” Nine Inch Nails, sprawiły, że Cash tuż przed śmiercią stał się na nowo popularny – przyp. tłum.)

A może chciałbyś, żeby Lou pozostał sobą, olewał wszystkich „doradców” od lewa do prawa, był irytujący, gburowaty i nagrał płytę, która będzie zrobiona na przekór, przeciwstawna do oczekiwań wszystkich dookoła? Że płyta będzie na tyle hermetyczna i niestrawna, że znawcy muzyki rockowej będą drapać się po głowach przez najbliższe lata?

Jeśli uważasz, że „Lulu” nie jest odpowiednią płytą na ukoronowanie kariery Reeda; jeśli pomyślisz, że „Lulu” powinna być zapomniana, wymazana z historii niczym w ZSRR postać Trockiego; jeśli jesteś tak pewny tego, aby poważnie wierzyć, że masz rację, to zwyczajnie źle zrozumiałeś podstawowy, najbardziej zasadniczy aspekt dotyczący Reeda zarówno jako artysty, jak i jako człowieka.

Lou nie żyje. Niech żyje L(o)UL(o)U.

Marios
Overkill.pl