Na stronie timesrepublican.com pod koniec ubiegłego roku znalazł się bardzo ciekawy artykuł na temat tego, jak Metallikę powinni postrzegać ludzie jej nie znający i dlaczego należy się jej uznanie. Artykuł przetłumaczył Paddy – dzięki – zapraszam do czytania!


Nigdy nie byłem osobą zbyt muzykalną. Lubię muzykę, ale nigdy nie uznawałem jej za moją mocną stronę. Moje gusta muzyczne są drastycznie rozciągnięte – od klasycznego jazzu, jak Billy Holiday czy Miles Davis do folkowego rocka jak Bob Dylan, od ikon proto-punku, jak Velvet Underground, The Kinks i Iggy & The Stooges do indie-rockowych Modest Mouse czy Bright Eyes, i dalej do tytanów mrocznego, industrialnego rocka pokroju Wumpscut, minimalistycznych rockmenów Shellac, artystów ambientu My Bloody Valentine czy Godspeed You! Black Emperor.

I oczywiście, lubię Metallikę.

Często, gdy o tym wspominam, ludzie podnoszą brwi ze zdziwienia, zwłaszcza, jeśli są kilka lat młodsi ode mnie. Ci ludzie to: a) Tak naprawdę nigdy nie słuchali Metalliki, i/lub b) Są w takim wieku, że mogą pamiętać czasy z okresu po „Czarnym Albumie”.



Przyjęty z góry pogląd o tym czym jest metal zaślepia ludzi w tych kategoriach. Przynajmniej w części, reagują w ten sposób, ponieważ mają jakieś pojęcie o metalu – i o fanach metalu – które nie pasuje im do mnie. Nie znając ich myśli, mogę tylko przypuszczać, że myślą, iż metal jest zaćmiewającym mózg gównem bez stylu i treści: głośno warczącym i bezcelowo napędzającym instrumenty. Zakładają, że Metallica przypada w tej kategorii.

Mylą się.

Wprawdzie nie jestem fanem Metalliki po „Czarnym Albumie”. Album z 1991 roku o tytule jak nazwa zespołu jest szczytowym osiągnięciem w ich karierze. Jednakże powiedziałbym, że ci, którzy tylko słyszeli utwory zespołu od albumu „Metallica” poczynając, sami sobie robią krzywdę. Utwory Metalliki na albumach takich jak „Master of Pupppets” czy „…And Justice for All” są zarówno bogate tekstowo i złożone muzycznie, jak i najbardziej wysublimowane pod względem muzyki. Te albumy nie są tylko dobre. One są epickie.

Kiedy mówimy o muzyce, zazwyczaj rozbijamy ją na dwa elementy (często z kilkoma pod-kategoriami): tekstowy i instrumentalny. Tekst nadaje piosence sens i umieszcza jej wątki w odpowiednim kontekście, natomiast muzyka, między innymi, pobudza emocje. Kiedy słuchamy Boba Dylana, misternie tkającego gęsty symboliczny gobelin słów, to brzmi inaczej, niż gdy słuchamy Chopina uderzającego w tak wiele melodycznych klawiszy.



W latach 80-tych Metallica przełamała model heavy metalu, zanim tak naprawdę się uformował. Zrobili to poprzez połączenie tych dwóch elementów w sensowny sposób. Można by ocenić każdy z tych aspektów odrębnie i ocenić ich na tym poziomie, ale tylko wtedy, gdy te dwa elementy stapiają się, aby uzyskać symbiozę, która wyrzuci je poza heavy metalowe masy.

Ich teksty piosenek traktują o życiowych tematach mając taką wagę, jak zespoły takie jak Iron & Wine czy Fiona Apple. Kiedy James Hetfield śpiewa „Tego co czułem/Tego co znałem/Nigdy nie ujawniałem w tym co okazywałem/Nigdy nie byłem/Nigdy nie widziałem/Nie rozumiałem tego, co mogło się wydarzyć” [“What I’ve felt/ What I’ve known/Never shined through on what I’ve shown/Never be/Never see/Won’t see what might have been”] dotyka artystycznego niepokoju – pragnienia i frustracji na jego niezdolność do ujawnienia światu swojej prawdziwej natury.

A w słowach takich jak „Ciemność uwięziła mnie/Wszystko co widzę/To absolutny horror/Nie mogę żyć/Nie mogę umrzeć/Złapałem się w pułapkę samego siebie/Moje ciało jest moją celą” [“Darkness imprisoning me/All that I see/Absolute horror/I cannot live/I cannot die/Trapped in myself/Body my holding cell”] Hetfield nie tylko wypowiada się na temat psychologicznej izolacji, ale także rysuje podobieństwo do okropności wojny i jak traktujemy zapomnianych, odrzuconych i jak ten koszmar żyje w nich pomimo naszego spychania ich do światowego rynsztoka.

Dotyka zniewolenia i władzy w „Władca marionetek/Pociągam za twoje sznurki/Wykręcam twój umysł i niszczę twe marzenia/Oślepiony przeze mnie/Nie widzisz nic/Wezwij me imię bo chcę usłyszeć twój krzyk” [“Master of puppets/I’m pulling your strings/Twisting your mind and smashing your dreams/Blinded by me/You can’t see a thing/Just call my name ‘cause I’ll hear you scream”].



W tych wczesnych albumach Metallica dotyka tematów obejmujących sprawiedliwość społeczną, choroby psychiczne czy pozbawienia praw obywatelskich. Pod względem tekstowym, te piosenki idą ramię w ramię i wymieniają ciosy z takimi [zespołami] jak Bright Eyes czy Depeche Mode w kryterium znaczenia społecznego.

A kiedy szeregi walących bębnów Larsa Ulricha wybuchają w psychice słuchacza i gdy krwawiące riffy gitarowe Kirka Hammetta szatkują muzyczny krajobraz jak ząbkowane ostrze, Metallica powala te zespoły na matę. Nuty Metalliki są poruszające; one pobudzają w słuchaczach odczucia dysonansu, podkreślone przez głęboką pustkę, niepohamowaną agresję skierowaną na zniewalający system i cierpienie zakorzenione w beznadziejności.

Niewielu ludzi spoza heavy metalowego świata wyraża wobec Metalliki uznanie, na które zasługuje. Krytycy tego gatunku widzą ich w tym samym świetle co zespoły takie jak Gwar czy Cannibal Corpse. To błąd. Ponieważ, pomimo wszystkich tych bezpośrednich motywów o twardych krawędziach, muzyka Metalliki jest sztuką. Nie jest delikatna. Nie jest przyjemna. Jest naładowana testosteronem, jest szorstka i twarda. Wyzwala w tobie uczucie, jakbyś walczył. Maluje swoje obrazy młotkiem zamiast pędzlem. Ale od kiedy to sztuka musi być piękna?

Paddy
Overkill.pl