7 stycznia 2016 roku: Paul Brannigan - dziennikarz brytyjskiego magazynu „Metal Hammer” i współautor dwutomowej biografii zespołu Metallica - zamieścił poniższy tekst, który przetłumaczył Marios - bardzo dziękuję!


Metallica pracuje aktualnie nad nowym albumem. Czy powinniśmy się tym martwić? Czy największy metalowy zespół może jeszcze zrobić wrażenie nową płytą? Wciąż na nią czekamy?

Koniec gry?

Jest nadzieja, która trzyma w niepewności, w rozpaczliwym pragnieniu jeszcze jednej poprawki. Nawet po „St. Anger”, „Lulu” i po kinowym kasowym niewypale w postaci „Through the Never”, chcemy wierzyć, że Metallica nadal się liczy, że wzbudza jeszcze zainteresowanie. Ale do jasnej cholery, w połowie wyczerpali już naszą cierpliwość i tylko 2016 może być rokiem, który sprawi, że nasze zbiorniki przestaną jeździć na rezerwie.



Twórczy chaos

To musi być dla nas zupełnie jasne: Metallica nic nam nie jest winna. Są największym i najbardziej utytułowanym zespołem heavy metalowym na świecie, a wraz z pierwszymi pięcioma albumami James Hetfield wraz z Larsem Ulrichem stworzyli dorobek tak inspirujący i elektryzujący, że tylko dwa zespoły mogą pretendować do tego, który z nich miał większy wpływ na nasz świat: Black Sabbath i Iron Maiden. I jakiekolwiek są wasze opinie na temat działalności zespołu w ostatnim ćwierćwieczu, tylko idiota stara się zaprzeczyć, że band z San Francisco wykazał godną podziwu zdolność do odważnych kroków w nieznane: czy to współpraca z orkiestrą symfoniczną na „S&M”, czy pozwalanie dokumentalistom na filmowanie najgłębszych nerwic w „Some Kind of Monster”, czy też wyjście z własnym festiwalem Orion Music + More w latach 2012-2013.

Nawet ich najbardziej błędna decyzja – wspomniana „Lulu” – najbardziej znienawidzony album, ale trzeba przyznać, że owa bezczelność Metalliki była całkowicie zgodna z mentalnością „pieprzyć wszystkich”, który to slogan napędzał ich w garażowych czasach.

Jest coś bardzo ironicznego w tym, że najlepsze oświadczenie artystyczne Metalliki ostatnich lat, łączy się z chęcią Hetfielda i Ulricha, by ich pragnienia twórcze, były zgodne z oczekiwaniami. Album „Death Magnetic” z 2008 roku został zaprojektowany tak, by łączyć, a nie dzielić. By konsolidować, a nie konfrontować. To starannie wykonane potwierdzenie wartości marki i jeden z niewielu momentów w karierze 35-letniej Metalliki, gdzie zespół celowo podążył bezpieczną ścieżką. I tak naprawdę: kto mógłby ich za to winić? Przeklęci, jeśli tak robią [bo podążają utartą ścieżką] i źle jeśli tego nie robią [bo próbują czegoś nowego]. Nic dziwnego, że im się nie spieszy, by wydać nową muzykę.



Niskie oczekiwania

Osiem lat później powiedziano nam, że nowy album Metalliki w końcu ma ujrzeć światło dzienne w tym roku...może. Trzeba uczciwie powiedzieć, że oczekiwania nigdy nie były tak niskie. Czy ktoś jeszcze pamięta „Lords of Summer”? – jedyny studyjny utwór, jaki powstał w bieżącej dekadzie. Jak brzmi? Mówi co nieco o klimacie, w jakim działa teraz Metallica. Ubiegłoroczne wyznanie Kirka Hammetta o tym, że stracił 250 riffów – pomysłów na nowy album, gubiąc swojego Iphone’a, zostało ledwie zauważone i potraktowane obojętnym wzruszeniem ramion nawet najbardziej lojalnych członków „Metallica Familly".

Nowa nadzieja

Nie możemy pomóc, ale mamy nadzieję. Scena metalowa może poszła naprzód od czasu, gdy Metallica ponownie ją zdefiniowała, ale zainwestowaliśmy w nich tak mocno dlatego, że Metallica jest nieodłączną częścią naszego DNA. Nie jesteśmy po prostu jeszcze gotowi na to, aby odesłać starych bogów na zieloną trawkę. Hetfield, Ulrich, Hammett i Trujillo są na bieżąco z tym, co aktualnie dzieje się w metalu. Świadczy o tym przyjaźń i wsparcie dla Mastodon, Ghost i Baroness – i choć nikt nie spodziewa się wielkiej rewolucji w brzmieniu, zmiany logo, etc., wystarczy, że Metallica będzie słuchać „The Book of Souls”, nadchodzącego Anthax – „For All Kings” albo Megadeth – „Dystopia”, by usłyszeć świadectwo weteranów sceny. Są tam nowe inspiracje do pisania numerów, gra z pasją i werwą. Z serca. To ich ostatnia szansa, by wygrawerować swoją nazwę wśród mistrzów wszech czasów.

Miejsce w historii Metallica ma zapewnione niezaprzeczalnie przez swoje dziedzictwo, ale jeśli chcą działać w dzisiejszych czasach, ciśnienie na ich nowy album nigdy nie było większe. „Czas już rozkręcić się na full / Czas już na totalny luz” [tłum. T. Szmajter] – śpiewał młody Hetfield w 1983 roku w utworze-deklaracji - „Whiplash”.

Czy faceci w czerni mają jeszcze zdolność, by w 2016 roku wzniecić w sobie pożar i wściekłość? Czekać - jedyne co możemy zrobić, by to usłyszeć.



Co nas czeka w metalowym świecie w 2016? Zapowiada się pracowity rok:

BLACK SABBATH – jak pisaliśmy w listopadowym „Metal Hammerze”, Sabbaci pożegnają się stylowym tournee, które zahaczy także o czerwcowy Download Festival. Przygotujcie się na łzy. I riffy.

GUNS N’ ROSES – po raz pierwszy od niepamiętnych czasów, pogłoski o powrocie Gunsów w klasycznym składzie, nabierają rozpędu. Nie zdziw się, jeśli zobaczysz Axla i Slasha na jednej scenie w tym roku.

JUDAS PRIEST – „Rozmawiamy o nowym albumie” - mówi nam Rob Halford. „Chcemy kuć żelazo, póki gorące”. Kolejny, nowy album Priest w tym roku? Bierzemy.

MEGADETH – MegaDave i spółka. I na pewno „Dystopia” będzie o wiele lepsza niż „Super Collider”. Nowy album ma być promowany światową trasą koncertową. Jednym z jej przystanków będzie Download Festival. Powinno być w porządku.

IRON MAIDEN – metalowa legenda zabierze „Book of Souls” na wycieczkę po Florydzie w przyszłym miesiącu. Będzie USA, Ameryka Południowa, Australia, Afryka i Europa. Zahaczą także o Download Festival. Uff...

SLAYER – Niewątpliwie powrót w najlepszej możliwej formie po burzliwych perturbacjach w składzie. Slayer będzie niszczył Bloodstock w sierpniu. Zajebiście!