Bob Rock, z okazji zbliżającej się rocznicy 20-lecia wydania Black Album, wypowiedział się na temat tego albumu dla witryny Musicradar.com. Poniżej tłumaczenie wstępu do dokładnego opisu, kawałek po kawałku, Black Albumu. Przypominamy, że 20-sta rocznica ukazania się albumu przypada 12-go sierpnia, świętujemy ją w pierwszych dnia NieZlotu w Grodkowie\m/.

“To nie była zabawna, łatwa płyta do nagrania. Owszem, było nieco śmiechu, ale wszystko szło ciężko. Gdy już skończyliśmy powiedziałem im, że już nigdy nie będę z nimi współpracował. Oni tak samo czuli się wobec mnie. [Po And Justice] przełamali pewien poziom, ale wciąż nie byli jeszcze puszczani w mainstreamowych radiostacjach. Gdy przyszli do mnie to chcieli wskoczyć do pierwszej ligi. Wielu ludzi uważa, że to ja zmieniłem ten zespół. To nieprawda. Przeszli już zmianę w swoich głowach, zanim ich spotkałem.

Zauważyłem, że Lars gra pod gitarę Jamesa, bardzo podobnie do tego, jak grał Keith Moon grał do Pete’a Townshenda [The Who]. Dla niektórych zespołów takie granie jest w porządku, ale nie dla wszystkich. Lars chciał, aby Metallica miała większy groove w swojej grze - Back In Black AC/DC było punktem odniesienia odnośnie tego, jak powinnien wyglądać rockowy album z groove. Powiedziałem mu o tym, chcąc aby poczuł, że to on ma być muzycznie centralnym punktem. I tak w kilku piosenkach zespół gra pod Larsa. Idą za nim, a to już robi prawdziwą różnicę.

James chciał iść głębiej z tym, o czym pisze, chciał, aby jego piosenki naprawdę coś znaczyły. Rozmawialiśmy o wspaniałych twórcach, takich jak Dylan czy Lennon i Bob Marley i wydaje mi się, że zauważył, że może pisać dla siebie i wciąż poruszać innych. Borykał się z tym, ale jako pisarz doznał ogromnego przełomu.

Black Album to prawdopodobnie największe osiągnięcie w moim zawodowym życiu. Wydaje mi się, że zespół powie to samo.”

ToMek 'Cause We're Metallica
AeroMet