Łukasz Mróz, autor kilku, zamieszczanych u nas, ciekawych recenzji jak również i wywiadów z młodymi krajowymi muzykami założył ostatnio blog, na który bardzo serdecznie zapraszamy - http://muchandmore.com.pl/. Jak sam o swoim blogu pisze - dominującymi tematami są przenikające się kultura i lifestyle. Takich blogów jest całe mnóstwo, ja jednak zamierzam komentować i oceniać tak, aby miało to jakaś merytoryczną wartość, a czas poświęcony przez Was na przeczytanie danego tekstu nie okazał się zmarnowany. Nie znaczy to jednak, że nie będę często zakrawał o językowy anarchizm, ale o to przecież chodzi w blogach. Żadnych zasad. Na zachętę - tekst o trzech rzeczach za które kocham Metallikę:



Niedługo stuknie miesiąc od startu bloga, a ja nie popełniłem jeszcze żadnego tekstu na temat Metalliki. Jest to o tyle dziwne, że słucham jej każdego dnia w ilościach przynajmniej dużych, a od 10. roku życia jestem oddanym fanem. No właśnie – dlaczego?



1.Metallica to przede wszystkim kawał niesamowitej muzyki i – co najważniejsze – przy jej tworzeniu nie boi się eksperymentować. I nie, nie skończyła się na Kill’em All. Skończyli się ci, którzy tak twierdzą – na przedszkolu. To, jak wiele ciężkich i znakomitych riffów znajdziemy chociażby na „Ride The Lightning”, „Master Of Puppets”, czy „Czarnym albumie”, jest niesamowite! No i nie ma lepszej płyty do wyładowania wkur… w sensie złości niż „St. Anger”.


2.Metallica świetnie brzmi na żywo. Moim zdaniem o wiele lepiej niż na nagraniach studyjnych, choć pewnie znajdą się i tacy, którzy z tą tezą będą polemizować. W każdym razie mi podczas ostatniego koncertu w Polsce stały wszystkie włosy na klacie, których nie mam, a masturbacja Kirka na gryfie i jego solówki zmroziły mi jajka. To trzeba po prostu przeżyć


3.Metallikę tworzą fajni, normalni, rodzinni goście. No dobra, Lars jest trochę pozerem, ale na szczęście nie jest to pozerstwo nachalne. Choć przyznaję – jeśli miałbym wskazać, co mnie najbardziej bawi w Metallice, byłby to owijający się po każdym koncercie w swój drogi szlafroczek Lars i jego duński akcent. Ale tak poza tym, to pokażcie mi drugi taki zespół, który dzieli trasę na tydzień grania i tydzień przerwy, żeby tylko widywać się regularnie z rodziną. Mało tego, przez tydzień, kiedy członkowie zespołu są w domu, ekipa techniczna jest normalnie opłacana.


PS Aha, no i uwielbiam te wszystkie oklepane teksty Jamesa Hetfielda typu: „Oh Yeah?!”. Wykonanie, które zamieszczam niżej, jest więc o tyle wyjątkowe, że James pokusił się w nim na nieco więcej słów do publiki niż zwykle;)