Dobra, muszę jakieś podsumowanie wstępne napisać, bo mnie już rozpierdala:) Czułem, że zapowiada się świetny wypad, ale nie lubię zapeszać i lansować się zanim cokolwiek dojdzie do skutku, poza tym panikuję, że może coś nie wypalić, margines taki sobie zostawiam. Na szczęście wszystko było tak jak być powinno. Nie będę oryginalny, nie mam za wiele do napisania, nie każę cieszyć się razem ze mną, ale wiedzcie, że kiedy zaczynałem przygodę z koncertami Metalliki, to zobaczenie ich z płyty było czymś niesamowitym, takie wiecie- Wow, to oni, Ci z telewizji co ich lubię.

Potem zacząłem poznawać ludzi z Overkill.pl, zaczęły się wspólne koncerty, zloty oficjalne, nieoficjalne Zaczęło to być bardzo uzależniające, ale jakże komfortowe, jedziesz na koncert i wiesz, że nigdy nie pojedziesz na niego sam, a jeżeli sam przemieszczasz się środkiem transportu, to na miejscu na pewno spotkasz kogoś znajomego z kim napijesz się piwa, porozmawiasz, czy otrzymasz bezinteresowną pomoc. Po 10 latach od mojego pierwszego koncertu fakty są takie, że jesteśmy tak silną paką, że idziemy w kilka osób z Overkilla na spotkanie z zespołem, po czym w kilkanaście zaprzyjaźnionych nam osób lądujemy na scenie. Kurwa kumacie? W jeden dzień siedzę z Sasimem i Miskotem na ich koncercie w Zabrzu, a za chwilę Sasim robi sobie jaja na scenie i żartuje na luzie z Hetfieldem i zapowiada kawałek przed 60 tysięcznym tłumem, a Misqot dostaje od Larsa pałeczkę. Jesteśmy wszędzie, to jest piękne.



Na Meet&greet Robert mówił, że na każdym koncercie widzi mnóstwo fanów z Polski w pierwszych rzędach. Tu już może nie moja zasługa aż tak bardzo, bo są ludzie jeszcze bardziej pozytywnie walnięci (pozdrawiam całą Meniosową ekipę), ale to jest wspaniałe. Na koncertach teraz byłem w snakepicie, co koncert te same twarze, z całego świata, to jest niesamowite. Do tego dochodzą przygody, co jest równie ważną częścią takiego wypadu. Cały czas tona szyderstwa, kłótnie, wyzywanie się od chujów, buców, ale wszyscy wiemy, że jeden drugiego nie zostawi na lodzie. W Pradze jak wszyscy, którzy byli, przemokliśmy do granic możliwości, to było mega wyniszczające, ale czy tego nie będziemy wspominać? Dzień później Wiedeń, po tych koncertach nogi wysiadły mi totalnie, ledwo chodziłem, jedyne spodnie które nadawały się do chodzenia- dresowe Luuuzik. Cała trasa to hotel, koncert, hotel, impreza, hotel, koncert, trasa, hotel, koncert, trasa itp, ogólnie wyniszczające, ale KAŻDY stwierdził, że był to trip epicki pod każdym względem, każdy taki wyjazd ma swoje smaczki, momenty, teksty, których nie ma sensu tu przytaczać, bo jest to magia chwili. W ogóle kurwa to ja sławny jestem Kilka osób spotkanych w różnych miejscach, ja się przedstawiam, "wiem kim jesteś". Do dziś nie wiem kim byli niektórzy haha.



Co do samego spotkania z zespołem, to adrenalina jest niesamowita. Kiedy przechodzisz korytarzami z poważnymi panami z obsługi Metalliki (których notabene już się zna z imienia, bo imprezują z nami :D) gdzie widzisz "tuning room", który ogląda się na każdym filmiku z trasy, kiedy widzisz kawałek podłączonego pieca w tym pokoju, to jest nie do opisania, setki myśli. Wchodzisz do pomieszczenia, wysłuchujesz zasad i każdy cień przemieszczający się obok drzwi powoduje uczucie podobne do zapierdalania na rollercoasterze w którym spierdalasz przed ojcem po wywiadówce na której dowiaduje się, że masz same pały z wszystkich przedmiotów:D Spotykasz się z zespołem, a dwie godziny później patrzysz na Jamesa Hetfielda z odległości...takiej że mocno niecierpliwa kobieta mogłaby go pocałować w policzek, po prostu twarz w twarz. Zresztą z Michałem Labocha tylko pokazaliśmy sobie ciarki na rękach w chwili gdy James był przy nas twarzą w twarz, no i w sumie nic więcej nie było trzeba mówić w tym momencie. Widok świetnie bawiącej się publiki (szczerze dawno nie było tak zajebiście pod tym względem jak w Polsce wczoraj), przechodzenie za sceną w tych wszystkich miejscach, które zna się ze zdjęć, filmów, to jest niesamowite.



10 lat temu, a ściślej na koncercie w Wiedniu w 2007r. płakałem jak dziecko stojąc gdzieś na środku płyty w mega ścisku. Wczoraj spędziłem koncert na scenie z moimi idolami chwilę po tym jak podałem im rękę, podpisali mi książkę i zrobiłem sobie z nimi zdjęcia. Ja sam w to nie wierzę do końca jeszcze. Dziękuję absolutnie wszystkim z Overkilla, że jesteście tak zajebiści, że pokazaliście mi, że pojechanie na koncert to nie jest aż takie niemożliwe, że po tylu latach jest nas tak wielu, tak życzliwych wobec siebie, że to jest po prostu niesamowite, gdyby nie Wy to pewnie nigdy nie doszedłbym do miejsca, w którym byłem wczoraj. Dziękuję, naprawdę dziękuję Wam najmocniej. Dziękuję towarzyszom podróży i wszystkim, których spotkaliśmy, z którymi się napiliśmy, zjedliśmy obiad, spotkaliśmy się w drodze, w hotelach, imprezach, trudno zliczyć...


I powtórzę raz jeszcze: MARZENIA SIĘ SPEŁNIAJĄ!!!!










Po 10ciu latach jeżdżenia na koncerty mogę powiedzieć, że był to najlepszy koncert w moim życiu. Moje marzenia, te najbardziej, wydawałoby się, nierealne, w końcu się spełniły. Warto być wytrwałym w dążeniu do celu. Szkoda, że Papy nie było na M&G, ale z drugiej strony, oglądania całego koncertu z punktu widzenia zespołu nie da się porównać z niczym innym. Śpiewający, klaszczący i skaczący 60cio tysięczny tłum – wrażenia nie do opisania!
Sam występ to niezapomniane przeżycie, ale oglądanie go z ludźmi, którzy dzielą Twoją pasję, z którymi się spotykasz i jeździsz na zloty od lat, to już w ogóle szczyt marzeń, które również się spełniły.



Po rozmowie z członkami zespołu wiem, że jesteśmy publicznością rozpoznawalną na całym świecie, że cenią nas jako fanów i że są bardzo zadowoleni z pozytywnego odbioru i energii jaka im się udziela podczas grania w naszym kraju. Dziękuję całej ekipie Overkilla, uczyniliście ten koncert jeszcze lepszym!!! To było zwieńczenie całej pracy nad forum i nad zlotami i wszystkim, co się z tym wiąże.
Od siebie dodam, że Robert, Kirk ani Lars nie gwiazdorzą. Normalnie do każdego podeszli, porozmawiali, Lars oczywiście najwięcej, bo to gaduła jest. Wszyscy byli bardzo mili, uprzejmi, sympatyczni i otwarci. A Kirk to już jest w ogóle najsłodszy ze wszystkich



Poza tym, uśmiech grającego mi przed twarzą Jamesa - bezcenny!
Marzyłam o spotkaniu z nimi od 15tu lat. Jestem żywym przykładem na to, że marzenia się spełniają! Śniło mi się, że jestem z nimi na scenie nie raz. Jakby ktoś mi kiedyś powiedział, że będę stać obok nich na scenie, to w życiu bym mu nie uwierzyła. Wykrzykiwanie: „Die!” „Die!” z ludźmi, których znam i szanuje od lat w stronę tłumu to niesamowite przeżycie. Zwłaszcza, że przyjaciele z Overkilla również stali w tym tłumie. Wcale nie ma się tremy żadnej. Byłam na scenie z zespołem, który kocham od lat i ludźmi, których kocham i szanuję.



Nigdy tego nie zapomnę. To był koncert życia!!! Dziękuję za to, że byliście jego częścią!!!