Zapraszamy na relację z legendarnego meczu tenisowego, który zelektryzował cały sportowy świat - Marios opowie o pojedynku, w którym walczyły dwie legendy białego sportu: Lars Ulrich (syn innej legendy, Torbena Ulricha) oraz Sebastian Bach (utalentowany młodzian, który już niedługo może wygrać Wimbledon).




Hotel Le Parc oferuje 154 przestronne pokoje na trzech piętrach. Każdy pokój to apartament o powierzchni od 650 do 1000 m kw. Luksusowe meble i gustowny butikowy wystrój oferuje najwyższą jakość domu z dala od domu.
Położony w eleganckiej dzielnicy Los Angeles, West Hollywood, w której Le Parc to wyrafinowane zderzenie szyku, aby zaoferować Wam hotel apartamentowy, którego stylowe pokoje przyciągają klientów, którzy stronią od gwiazdorskich projektów.
Oferujemy pobyt w jednym ze 154. apartamentów – każdy z własnym balkonem. Ciesz się wszystkimi udogodnieniami domu. Zapraszamy także do otwartych apartamentów w oazie na hotelowym dachu. Znajdą tam Państwo oświetlone korty tenisowe, basen z podgrzewaną wodą, jacuzzi i taras. Wszystko z widokiem na Wzgórza Hollywood. Zapraszamy także do naszej restauracji w stylu bistro, która znajduje się na miejscu.

Te wszystkie podstawowe rzeczy pozwoliły na to, aby hotel otrzymał cztery gwiazdki. W tych pięknych okolicznościach przyrody rozegrany został mecz tenisa. Zawodnikami są:

Lars Ulrich – 26. letni Duńczyk; od ponad ośmiu lat perkusista zespołu Metallica; były początkujący zawodowy tenisista, który może szczycić się siódmym miejscem w klasyfikacji duńskich juniorów.

Sebastian Philip Bierk – znany jako Sebastian Bach – niemalże 22. letni kanadyjski wokalista i autor tekstów; od trzech lat wokalista zespołu Skid Row.

Mecz ów odbył się w lutym lub marcu 1990 roku. Metallica od pięciu miesięcy odpoczywała po osiemnastomiesięcznej trasie promującej „...And Justice For All”. Spokoju nie zmąciła nawet ceremonia rozdania Grammy, gdzie zespół otrzymał swoją pierwszą statuetkę. Nie pojawili się jednak, aby ją odebrać. Pierwsze koncerty zaplanowane są dopiero na maj, więc jeszcze przez ponad dwa miesiące chłopaki będą korzystać z uroków życia poza sceną.

Dokładny wynik spotkania nigdy nie został potwierdzony, ale przeciwnicy byli na tyle przytomni, żeby wyłonić zwycięzcę.



Co może się stać, jeśli dwie niespełnione gwiazdy tenisa spotkają się razem obok kortu tenisowego? Będzie pojedynek! Ale nie bójka na pięści. Wszelkie nieporozumienia zostaną rozwiązane za pomocą zielonej piłeczki i rakiety. Mecz by się być może w ogóle nie odbył, gdyby nie nieustanna prowokacja Bacha. W którym momencie Lars stwierdził, że najwyższy czas ratować honor? Być może wówczas, gdy Bach zaczął przechwałki, że był najlepszy w swojej drużynie tenisowej. Być może przez owładniętą oparami alkoholu głowę Larsa przetoczyło się wspomnienie o jego własnej, niedoszłej drużynie tenisowej w „Nick Bollettieri Academy”? Wróćmy na chwilę do roku 1979: „Mój tata był przyjacielem tenisisty Roya Emersona. Więc poszedłem do tej samej szkoły co syn Roya, Anthony Emerson, i miałem z nim być w drużynie tenisowej. I wiesz co się stało? Nie byłem nawet jednym z siedmiu najlepszych graczy w szkole. Wcale nie dostałem się do tej cholernej drużyny”. Ulrich mecz wygrał. Nie było to tylko zwycięstwo dla zwycięstwa. Sebastian został przykładnie ukarany za swoją ogromną pewność siebie. Lars przez godzinę masakrował Bacha, rozrzucając go niemiłosiernie po całym korcie. Gdy okazywało się, że wokalista Skid Row nie ma szans i mecz może zakończyć się naprawdę szybko, Lars odpuszczał i darował punkt przeciwnikowi, aby spotkanie trwało dłużej. Lars: „Sebastian zdobył trochę punktów, może pięć lub dziesięć”. Do wygrania jednego gema potrzeba czterech wygranych akcji, i to bez przełamań. W tym momencie nawet górna granica dziesięciu zdobytych punktów w ciągu godziny, to po prostu słabiutki wynik. Jeden – maksymalnie dwa wygrane gemy. Czas trwania meczu też jest do przeanalizowania. Godzina. Tyle trwa set meczu tenisowego, jeśli grają gwiazdy tego sportu i aby trwać 60 minut, set musi być naprawdę wyrównany.
Należy jeszcze wspomnieć o tym, że zawodnicy zamiast soku, czy napojów izotonicznych, popijali wodę ognistą. To musiało mieć wpływ na koordynację ruchową jednego i drugiego. A jeśli takie zaburzenia ruchowe występują, mecz może dość mocno się przedłużyć. Pamiętamy przecież niedawne problemy Sereny Wiliams...



Pierwsze słowa zwycięzcy po wygranym meczu: „On nie jest wcale zły...Ale ja radzę sobie nieźle nawet po paru drinkach”. Nie ma w tej wypowiedzi fałszywej skromności. Bije z niej przekonanie o własnych, nieprzeciętnych umiejętnościach. Ulrich wyzwany przez Bacha na pojedynek pokazał, że umie jeszcze trzymać rakietę w garści. Przebija piłkę za siatkę i w dodatku trafia w te prostokąciki, w które trzeba.

Głos otrzymuje zwycięzca tego spotkania:

"Byliśmy wtedy w Los Angeles, coś tam nagrywaliśmy (pewnie był to cover Stone Cold Crazy na składankę Elektry – przyp. Marios) i w mieście byli również Skid Row, którzy pracowali nad swoim nowym albumem ("Slave to the Grind", który wydali, podobnie jak Metallica, w 1991 roku – przyp. Marios). Ich studio znajdowało się zaledwie pół mili od naszego więc spotykaliśmy się często, razem chodziliśmy się zabawić. No i któregoś wieczoru ja, Sebastian i paru innych kolesi urządziliśmy niezłą popijawę, było wesoło. I ni z tego ni z owego, gdzieś o szóstej nad ranem Seb zaczął się przechwalać jakim to wielkim tenisistą był w liceum. Że przez rok trenował na poważnie, że był dobry, i tak dalej. Nie odzywałem się, niech sobie gada. A on zapala się coraz bardziej: Hej, czy wiesz, że byłem pierwszą rakietą w drużynie? I przez godzinę wciska mi, jaki to wspaniały nie był. Naprawdę starałem się zachować spokój, ale on idzie na całego i próbuje mnie sprowokować. Pytam: Czy wiesz w co się pakujesz chłopcze? Seb na to: Strzepę ci dupę, i to zaraz! W końcu wkurwił mnie naprawdę i mówię: Okej stary, zagrajmy i zobaczymy, czy jesteś taki mocny, jak w gębie. Bo ja w tenisa byłem kiedyś naprawdę niezły, Sebastian widocznie o tym zapomniał. Był w tym hotelu kort, owszem, tyle, że czynny dopiero od ósmej. A było ledwie po szóstej. To nic. Popijaliśmy dalej. Poszły następne dwie butelki wódki. I wreszcie ten wielki mecz! Obaj byliśmy w butach, więc zdecydowaliśmy się, że zdejmiemy. I gramy w skarpetkach o ósmej rano, na korcie hotelu Le Parc w Los Angeles. Na widowni dwadzieścia osób, oglądających mecz o mistrzostwo! Muszę przyznać, że było bardzo zabawnie. Sebastian zdobył trochę punktów, może pięć czy dziesięć w ciągu godziny, z czego połowę, mówiąc szczerze, sam mu podarowałem. Ale nic więcej. Do końca dnia jedyne co słyszałem, to jego tłumaczenia w stylu: Och, ale ja nie umiem grać w skarpetkach! Ja na to: Cóż, przecież ja też grałem w skarpetkach... Seb: No tak, ale ja byłem pijany! Ja: O kurwa! Ja też byłem pijany! Ledwo trzymałem się na nogach! I tak w kółko".

Marios
Overkill.pl