Tydzień temu minęło 29 lat od wypadku Metalliki w Szwecji, w którym zginął Cliff Burton. W związku z tym portal loudwire.com zaprezentował fragment biografii Scota Iana, w której gitarzysta Anthrax tak opisuje tamte wydarzenia:


Mieliśmy wtedy dzień wolny. Potem mieliśmy zagrać kolejne koncerty z Metalliką w Europie. Pierwszą datą był Lund w Szwecji, 24 września. To był świetny koncert, nikt na nas nie pluł, wszystkim podobały się oba zespoły. Następnego dnia daliśmy kolejny świetny koncert, dla około 4000 ludzi w Lillestrom w Norwegii. Potem wróciliśmy do Szwecji na koncert niedaleko Sztokholmu. Był to ostatni koncert Cliffa.

Miejsce koncertu przypominało bardziej salę gimanstyczną, która pomieścić mogła kilka tysięcy dzieciaków. Normalnie, gdy Metallica kończyła swój występ, czekaliśmy na nich, potem bujaliśmy się razem, wygłupialiśmy i razem wyjeżdżaliśmy do następnego miasta. Jeździliśmy busem, więc podróżowanie było łatwiejsze, jednak tej nocy zdecydowaliśmy się wyjechać nieco wcześniej, bo ulice były oblodzone. Była burza i kierowca chciał dotrzeć do Kopenhagi tak szybko jak to było możliwe, żeby uniknąć jechania po zamarzniętych drogach. Wiedzieliśmy, że cały kolejny miesiąc znowu koncertujemy z Metalliką, więc nie było problemu. Gdy skończyliśmy nasz występ, powiedziałem chłopakom: 'słuchajcie, my już spadamy, widzimy się jutro w Danii.'



Dotarliśmy do Kopenhagi, wysiedliśmy z busa koło 9:30 rano. Mieliśmy zarezerwowaną noc w hotelu, bo następny dzień był wolny. Byliśmy mega przymuleni, gdy wchodziliśmy do hotelowego lobby. Zobaczyłem naszego managera trasy, pomachałem mu i krzyknąłem: 'hej Mark, jak tam?' Na jego twarzy widoczny był szok, wyglądał na bardzo przerażonego. Coś było nie w porządku.

'Organizator dzisiejszego koncertu przekazał mi, że był wypadek. Bus Metalliki rozbił się na drodze.' W tym momencie zaprzestał mówić, a kiedy próbował znowu, starał się tylko wydusić z siebie słowa... 'Cliff zginął w wypadku. Z resztą jest w porządku, Lars ma tylko drobne obrażenia i zabrali go do szpitala.'

Mój mózg zaczął wirować jak żyroskop. Bez przerwy tylko powtarzałem: 'Cliff zginął w wypadku.' Wydawało mi się, że trwało to dobre pięć minut, ale tak naprawdę pewnie z 10 sekund. Otrząsnąłem się i zapytałem: 'Naprawdę? Naprawdę? Wierzysz w to?!' Byłem w totalnym stanie depresji - 'Nie ma mowy, nie wierzę. Zmyślili tylko tę szaloną historię. Pośmiejemy się z tego potem.'

Wszystko jednak zdawało się być bardziej rzeczywiste, niż wszyscy sądziliśmy. Nigdy wcześniej nie słyszałem o czymś takim. Nigdy nie słyszałem o tym, żeby bus jakiegokolwiek zespołu miał wypadek, w którym zginął jego członek. To wydawało się niemożliwe. Kiedy jesteś w trasie i wszystko idzie świetnie, czujesz się niepokonany. Zapytałem organizatora: 'Czy jesteś pewny?' 'Tak' - odpowiedział.

Nie wiedziałem co powiedzieć, nie chciałem w to uwierzyć. To był potężny cios. Ludzie wokół nas zaczęli rozmawiać o tym, co się stało. Pod hotelem stała wtedy grupa fanów. Jakimś cudem wszyscy wiedzieli, gdzie byliśmy. Mark dostał telefon, że James i Kirk jadą do hotelu, a Lars został wypisany ze szpitala. Miał złamany palec u nogi, zatem wiedzieliśmy, że nic mu nie będzie. Miał rodzinę w Danii, więc pomyślałem, że na pewno będzie chciał się z nimi zobaczyć.



Mark zapytał nas czy nie zostalibyśmy w hotelu razem z Kirkiem i Jamesem, gdy przyjadą. Jasne, że zostaliśmy. Nasz przyjaciel zginął, a nasi kolejni przyjaciele pogrążeni byli w rozpaczy, to było szalone. Po kilku godzinach James i Kirk zjawili się. James był na silnych środkach uspokajających, a w dodatku pijany jak bela. Kirk powiedział, że lekarze musieli dać Jamesowi masę silnych leków, bo wariował. Jednak nie położyli go spać, więc ten pił dalej. Siedzieliśmy w pokoju wszyscy razem, a James chlał bez przerwy - browar, wódę, whiskey, wszystko co było pod ręką.

Kirk też był nachlany, jednak orientował co się działo. Opowiedział nam co się stało. Spał, gdy zdarzył się ten wypadek. Jedyne co pamięta to to, jak zaczęło nimi rzucać na wszystkie strony, jak szmacianą lalką w pralce. Gdy wydostał się z busa, wszyscy zaczęli krzyczeć. Próbowali policzyć każdego, ale nikt nie mógł znaleźć Cliffa. Nagle zobaczyli jego nogi wystające spod busa i w tamtym momencie, kurwa, postradali zmysły. Nie potrafię wyobrazić sobie jak to mogło wyglądać i nawet nigdy nie chcę. Nawet dzisiaj ciężko jest mi poukładać to sobie w głowie.

James nagle rozpłakał się i krzyczał: 'Cliff! Cliff!' Zaczął być niebezpieczny, rozbił kilka lamp i rzucał butelkami z gorzałą. Frankie i Charlie popatrzyli na siebie i bez zastanowienia wyprowadzili Jamesa na zewnątrz, zanim hotel wezwałby pomoc i by go aresztowano. Oni nie dbali o to, że Cliff nie żył, nie chcieli mieć rozwalonego hotelu. Zabrali więc we dwójkę Jamesa na spacer, z myślą, że może się uspokoi. Ja zostałem w środku budynku z Kirkiem. Nawet stamtąd słyszeliśmy Jamesa wykrzykującego imię Cliffa bez przerwy. Czułem się strasznie przybity. Posiedziałem jeszcze trochę z Kirkiem i widać było, że zaczyna odpływać. Powiedział mi: 'położę się już, wątpię żebyśmy zobaczyli się jutro.' Bardzo wcześnie mieli lot do San Francisco.

Nie wiedzieliśmy co robić. Ludzie ze wszystkich sił próbowali załatwić nam loty, no ale jeszcze przez pięć tygodni mieliśmy być na trasie. Musieliśmy więc próbować jakoś zmienić nasze bilety powrotne i dostać się do domu. Nikt przecież nie miał tyle kasy, żeby kupić nowe bilety. Na cały następny dzień utknęliśmy w Kopenhadze. Potem Jonny Z wykombinował nam jak najtaniej dostać się do domu. Polecieliśmy do Londynu, zostaliśmy tam jeden dzień i potem mieliśmy lot do Nowego Jorku. Tak szybko jak dotarłem do domu, wziąłem prysznic, spakowałem się, przekimałem trochę i poleciałem do San Francisco.



Zatrzymałem się na cztery dni w małym mieszkaniu Jamesa. Spędziłem z Metalliką trochę czasu, a potem pojechaliśmy na pogrzeb. Tam po raz pierwszy poznałem perkusistę Faith no More, Mike'a Bordina i ich gitarzystę Jima Martina, którzy bardzo przyjaźnili się z Cliffem. Każdego dnia siedzieliśmy na chacie Kirka, pijąc piwo i rozmawiając. Ci goście już wtedy myśleli co dalej.

Siedzieliśmy u Kirka przez kilka dni. Żartowaliśmy sobie. W którymś momencie ktoś powiedział: 'weźcie Lemmy'ego.' Rzucaliśmy głupie nazwiska, żeby podtrzymywać luźną atmosferę, nie byliśmy już totalnie przybici. Chlaliśmy i opowiadaliśmy sobie historie o Cliffie. To było tak dziwaczne. Niemal spodziewałem się, że zaraz wyskoczy zza drzwi i powie: 'haha, nabrałem was!' To byłoby podobne do Cliffa.

Jakiś czas później, Metallica zaczęła przesłuchania. Myślałem, że zgadają się z basistą Armored Saint, bo wydawało się, że Joey Vera jest oczywistym kandydatem. To świetny basista i dobrze znał się z Metalliką. Zdecydował się on jednak na pozostanie w swoim zespole, który świetnie sobie wtedy radził. Armored Saint nagrywał wtedy Raising Fear. Metallica zaoferowała miejsce basiście Flotsam and Jetsam, Jasonowi Newstedowi. O tym powiedział mi Michael Alago, który podpisał Metallikę do wytwórni Elektra. Nigdy wcześniej nie słyszałem o Flotsam and Jetsam, więc zapytałem go: 'Przepraszam, Jason kto?'

Kirk opowiedział mi o nim: 'Jason to świetny gość, on po prostu rozpieprza. Świetnie do nas pasuje i dobrze się dogadujemy. Myślę, że wrócimy do Europy dać kilka koncertów i mam nadzieję, że pojedziecie razem z nami.'

Miałem nadzieję, że tak będzie i rzeczywiście tak się stało. Gdy Metallica nadrabiała koncerty w Europie, które zostały odwołane z powodu śmierci Cliffa, pojechaliśmy z nimi. Odnieśli sukces, wyszli zwycięsko z sytuacji, która wydawała się beznadziejna.

Overkill.pl