Dziś pierwsza rocznica śmierci Lou Reeda, przypomnijmy więc obszerną wypowiedź Larsa oraz kilka nagrań video ze wspólnych występów:


Lars dla magazynu The Guardian, wypowiedź sprzed roku:

Powiedziano nam jakiś miesiąc temu, gdy mieliśmy zagrać w Nowym Jorku w Apollo, że Lou przyjdzie na koncert i na imprezę po nim. Nie przyszedł, bo stan zdrowie się pogorszył, wiedziałem więc, że sprawy nie mają się dobrze, ale nie wiedziałem, że jest tak poważnie. Byłem więc w połowie zszokowany, w połowie przybity – zszokowany tym, że odszedł tak szybko i przybity stratą.

Większość ludzi w świecie rock’n’rolla zna Lou Reeda i jego reputację. Przelotnie poznałem go, towarzysko, jakąś dekadę temu, był wtedy bardzo serdeczny. Cztery lata temu, gdy wspólnie graliśmy koncert na Rock'n'Roll Hall of Fame, zaprosiliśmy Lou do zagrania z nami, bo byliśmy gospodarzami jednego z segmentów tej imprezy. Słyszeliśmy o jego reputacji patrzenia na innych z góry, bez filtra, o tym, że mówi co myśli. Powiedziano nam, że może być gburowaty. Byliśmy w pokoju prób gdzieś w środkowym Manhattanie – wszedł, był dość gburowaty, zwięzły, taki jakiego można było oczekiwać. Zaczęliśmy się podłączać i grać co nieco, kiedy zaczął narzekać, że jesteśmy głośni i że wszystko gramy źle. Każda rzecz, jaką robiliśmy, była źle. Nie chodziło o nasze podejście do muzyki, sama nasza obecność była zła. Od dnia narodzin nasza obecność była czymś złym. Oczywiście przesadzam, aby uzyskać tu lepszy efekt.

W ciągu jakiejś godziny pogadałem z nim nieco i chyba pocieszyłem, że nic złego się nie stanie. Olśniło mnie, że kiedy mówiłem komuś o Lou, to wielu ludzi z jego generacji było przez lata źle traktowanych przez ludzi, którzy korzystali z tego co oni robili, w tym czy innym biznesie, więc wielu ludzi w jego wieku sama siebie strzeże. Więc gdy zgraja muzyków w wieku 40-kilku lat witała go z otwartymi ramionami i zapraszała, aby wspólnie pojammować, to po prostu podejrzewał, że coś się za tym kryje. Rozumiem to i nie winię go za to.



Skończyło się na tym, że zaczęliśmy gadać w kącie, dość szybko i dość fajnie. Zdaliśmy sobie sprawę, że wiele nas łączy. Zaufał nam, był jednak osobą strzegącą samego siebie, nieufną. Po kilku spędzonych z nim latach, byciu tu i tam razem, od wywiadów po wspólne koncerty, zdałem sobie sprawę, że gdy tylko ktoś nowy pojawiał się na jego radarze, to najpierw go powierzchownie oceniał, a dopiero potem pozwalał sobie na bycie otwartym. Spotkałem pół tuzina ludzi z jego generacji i jeśli by z nimi dość długo pogadać, to opowiedzą Ci jak zostali wyruchani przez innego człowieka, system, biznes, złe umowy, wszystko razem i każde z osobna.

Obaj byliśmy outsiderami, nigdy nie uważaliśmy, że wygodnie jest chodzić tymi samymi ścieżkami co inni. Metallica zawsze była autonomiczna, a Lou Reed jest ojcem chrzestnym bycia outsiderem, bycia autonomicznym, maszerowaniem do dźwięków własnego bębenka, robienia każdego kolejnego projektu innym niż wcześniejsze i poczucie, że nie ma się wobec nikogo żadnej odpowiedzialności. W tym było nasze pokrewieństwo. Daliśmy mu coś, czego nigdy nie miał albo może czego niezbyt doświadczył, a co w jego ustach miało określenie „energia”, „ciężar”, „rozmiar” i czym by to nie było, zaczęło się, gdy zaczęliśmy razem grać. Był bardzo otwarty na to, co mu dawaliśmy. Rzecz jasna on również dał nam tę niesamowitą cząstkę swojej pracy, już napisanej, Lulu, opowiadającej o jej eskapadach i seksualnych osiągnięciach. Daliśmy coś sobie nawzajem i dzieliliśmy wspólnie bark możliwość wpasowania się w siebie ze swoim otoczeniem.



Jann Wenner wymyślił świętowanie Rock'n'Roll Hall of Fame, byli tam U2 i Springsteen, jako gospodarze swoich segmentów, poproszono i nas o to, a my poprosiliśmy, aby on zagrał z nami. Wyszło bardzo dobrze i wydaje mi się, że czuł się z nami komfortowo. Gdy opuszczaliśmy Madison Square Garden, w drodze do parkingu, popatrzył na mnie, a półtora roku po Madison Square Garden nagrywaliśmy wspólnie album. Cała ta eskapada Lulu i wszystko co ostatecznie stało się naszą płytą on miął w głowie od kilku dekad: historię tej postaci i relacji z wieloma mężczyznami w jej życiu.

Puściłem wczoraj w samochodzie ten album moim dzieciom i brzmiał dużo bardziej istotnie i intensywnie niż kiedykolwiek wcześniej. Brzmiał niesamowicie mocno, bardzo żywo i impulsywnie. Przywołał tę niesamowitą liryczną historię. Nie znam się na tym kto jest najlepszym czy numerem 1, ale on był najbardziej utalentowanym poetą ostatnich 4 dekad w świecie rock'n'roll. Przyniósł ze sobą do nas tę historią, nad którą spędził masę czasu, ale równocześnie przyniósł niesamowicie impulsywną energię do naszego studia, w którym prosił, aby całość nagrywać na miejscu.

Nad niczym nie myśleliśmy, nad niczym specjalnie nie pracowaliśmy, nic nie było wycinane czy analizowane. Po prostu zaczęliśmy grać, Lou zaczął pół-śpiew, pół-recytację tych przepięknych poematów, po czym wyszliśmy ze studia i płyta się ukazała. Nauczyło mnie to innego podejścia do studia, bardziej robienia niż myślenia o tym co robię. Nagraliśmy cały album w 3 tygodnie. W 3 tygodnie dla normalnego albumu Metalliki nie zapadają nawet decyzje w którym rogu studia postawimy perkusję. Wszystko było bardzo impulsywne, nie było za wiele analitycznego myślenia.



Hard rockowa społeczność jest dość niemiła, jestem więc dość gruboskórny. Więc gdy hard rockowa społeczność rzuciła się na ten album, nie byłem zaskoczony. Wielu ludzi mówiło: „Oh, Lou Reed nie śpiewa.” Yeah, bez kurwy. Co w takim razie według was robił przez ostatnie 40 lat? Oczekiwaliście, że będzie brzmiał jak Robert Plant? On taki nie jest. Jeśli chodzi o hard rockową społeczność to nie byłem zbytnio zaskoczony. Byłem jednak zaskoczony, że kilku bardziej intelektualnych pisarzy również byli dość niemili.

Ale po dwóch latach wielu ludzi się obraca. Howard Stern poświęcił cały epizod swojego programu mówiąc o tym, jak bardzo się mylił jeśli chodzi o Lulu i dlaczego Junior Dad to jego ulubiony kawałek ostatniego roku, mimo, że wyszedł on dwa lata temu. Za 25 lat miliony ludzi będzie mówiło, że ma ten album od momentu, jak się ukazał, albo że pokochali go jak tylko się ukazał, co oczywiście nie będzie prawdą. Wydaje mi się, że dobrze znosi on próbę czasu – gdy puszczałem go wczoraj to brzmiał kurewsko zajebiście. W pewnym stopniu fajniej jest, że ludzie go nie doceniają, bo to sprawia, że jest bardziej nasz, że to nasz projekt, nasz album, nigdy nie nagrany dla mas i że masy go nie kupują. To sprawia, że jest tym cenniejszy dla tych, którzy się w niego wplątali.

Zawsze będę pamiętał jego kruchość. W pewien sposób czuję, że jestem połączony z jego kruchością i że się z nią identyfikuje. On był bardzo otwarty, mówił: „Lars, kocham Cię” i wysyłał mi serca SMSami. To było takie piękne. To, że nie patrzył przez filtr będzie tym, co najbardziej zapamiętam, to i jego kruchość i to, że nigdy nie poznałem nikogo innego, kto nieważne co by mówił, to mówił prawdę. Nigdy nie czułem, że mówi coś przemyślanego w głowie, zawsze czułem, że wypływa to z innej części ciała. Gdy ludzie mówią, wypływa to z mózgu. Nie wiem skąd brały się jego słowa, ale na pewno z innego miejsca. Emocjonalnie, fizycznie, jakkolwiek – to naprawdę do mnie przemawiało. Chciałem mu dać siłę, i myślę, że Metallica dała mu siłę. Jego istnienie było tak piękne, jak tylko wewnętrzny strażnik gdzieś uleciał, że to było wręcz dziecinne.”

Powyższa wypowiedź tłumaczona była przez ToMka.

Overkill.pl