Jakiś czas temu witryna artistdirect.com opublikowała artykuł "Patrzenie wstecz na epopeję tytanów metalu z 2003 roku potwierdza jego klasyczny status", który przetłumaczył dla nas Paddy - wielkie podziękowania i pozdrowienia!!!


St. Anger Metalliki obchodził 5 czerwca 12-lecie. Jeśli chodzi o zmiennokształtną grę Metalliki, zespół ma swoją własną „Wielką Czwórkę”. Jest ona różna dla każdego fana, oczywiście, ale najczęściej można wykrzyczeć Ride the Lightning, Master of Puppets, …And Justice for All i Czarny Album i ogólnie można odebrać ryk porozumienia od tego, kto jest w zasięgu słuchu. To są ci, o których słyszysz ogólnie. Jednak, St. Anger należy do tej listy, jako równie przełomowy zarówno dla zespołu, jak i ogólnie pojętej ciężkiej muzyki. Nie było wtedy czegoś takiego jak to, i mogłeś usłyszeć ten namacalny katharsis wszędzie, od 5: The Gray Chapter Splipknota do Wrath Lab of God.



W chwili, kiedy St. Anger się ukazał, wyprodukowany przez Boba Rocka, nastąpił wybuch adrenaliny, której świat potrzebował. Wszyscy pobiegli i dostali ten album, ponieważ sprzedał się w ponad 417 000 kopii w ciągu jednego tygodnia, lądując na pierwszym miejscu listy Billboard Top 200. W końcu pokrył się podwójną platyną w stanach, a utwór tytułowy zdobył nagrodę w kategorii „Best Metal Performance”.

Chłopcy - James Hetfield [wokal, gitara], Lars Ulrich [perkusja], Kirk Hammett [gitara] i Robert Trujillo [bas] - wyruszyli w trasę Summer Sanitarium w tandemie z wydawnictwem, chłostając stadiony z niewielką pomocą Limp Bizkit, Linkin Park, Deftones, i Mudvayne. Wszystko było w fazie transformacji. Mieliśmy kulturę, która rozwijała się i obracała wokół własnej osi. Potrzebny był cios w trzewia, taki jak charyzmatyczny St. Anger, chaotyczny i pewnie dostarczony.

St. Anger widzi Metallikę w ich największym zdemaskowaniu. Już sam tytuł nasuwa pewną namacalną wściekłość, która jest tak nieokiełznana, jak to tylko możliwe. Jeśli chodzi o [utwór] „St. Anger”, zbudowany jest z wyważoną gitarową brawurą, która jest tak zwinna, jak i zabójcza.



Riff jest groźny, jak i bębnienie Ulricha okładane pięściami z czystą mocą i namiętnością. Hammett zakotwiczony wije się, ślizgając jak wąż, podczas gdy Hetfield egzorcyzmuje demony, krzycząc: „Pieprzyć wszystko i nie żałować! Włączam światła w tych ciemnościach. Potrzebuję głosu, który pozwoli mi, który pozwoli mi się uwolnić” [„Fuck it all and no regrets! I hit the lights on these dark sets. I need a voice to let myself, to let myself go free”]. To jest przejmujące dreszczem i wpadające w ucho katharsis na najwyższym poziomie.



Otwieracz albumu „Frantic” ustawia dźwięk dla albumu z ponurą i genialną eksplozją ciężkości. Jest pomysłowo wykonany i pierwotnie uwolniony. Ten „Frantic tick tick tick tick tock” zabrzmiał dzwonem śmierci w muzyce heavy metalowej.



Następnie, mamy majestatyczny i bezładnie natężony „Some Kind of Monster”, który nawet dał tytuł krytycznie ocenianemu dokumentowi grupy. Ta energia i bezmiar przenosi się na „The Unnamed Feeling”, który popycha i ciągnie pomiędzy biegunami agresji. „Shoot Me Again” podjęło dumny krok, który biegnie z prędkością sześciostrzałowego rewolweru „The Man With No Name”. Tymczasem „Sweet Amber” wycina chwilę wytchnienia, podczas gdy paraliżują teksty Hetfielda. Wszystko doprowadza do jednego z najmocniejszych momentów zespołu „All Within My Hands”. Zaczyna się subtelnością, zanim ostatecznie kulminuje przyznaniem się, że „Miłość mną zawładnęła, umrę, jeśli pozwolę jej odejść” [„Love is control, I’ll die if I let go”].

Ostatnio rozmawialiśmy z frontmanką Best Coast, Bethany Cosentino, która wychwalała płytę. „Również bardzo kochamy St. Anger. Dużo go słuchamy”, dodając: „Jest naprawdę świetny!”.

Jest kadra fanów, którzy zdają sobie sprawę z siły wrodzonej tego albumu. Ona się ujawni jeszcze bardziej w miarę upływu czasu. St. Anger owinął się wokół twej szyi i nie odpuści w najbliższym czasie…

Paddy
Overkill.pl