Poniżej recenzja płyty Simultaneous Simulations, której autorem jest Łukasz Mróz. Więcej o zespole Myopia możecie przeczytać na naszej stronie tutaj. Już niebawem ogłosimy konkurs, w którym do wygrania będzie płyta!


Uwielbiam takie zespoły jak Myopia. Dlaczego? Odpowiedź jest banalna. Bo swoją muzyką sprawiają, że wszystkim śmiesznym pseudo dziennikarzom muzycznym jest naprawdę trudno ją zaszufladkować. Ale nie tylko o to chodzi. Myopia i jej nowy album, „Simultaneous Simulations”, to muzyczne zagmatwanie na najwyższym poziomie.



Dlaczego zagmatwanie? Bo w muzyce ze wspomnianego albumu można usłyszeć wszystko – począwszy od The Mars Volta, przez Gojirę, aż po Machine Head. Ja przynajmniej słyszę. Do tego dochodzą ciągle zmiany tempa i szybkie riffy. Krążek śmiało można określić koncept albumem. Teksty, które przedstawiają zdarzenia w światach alternatywnych oraz przedziwna okładka, określana przez muzyków jako postmodernistyczna anarchia w metalu, zapewnią nam doznania nie z tej ziemi. Dosłownie. Nie wiem, czy celowym zabiegiem było umieszczenie kawałka „Time Machine” na początku płyty, ale z pewnością było to dobre posunięcie. Brzmi on bowiem jak rasowy singiel. No właśnie. Mimo, że brzmi jak rasowy singiel, to już teraz w ciemno można powiedzieć, że trudno go będzie usłyszeć w radiu. A szkoda. Bo choć muzyka zespołu Myopia jest trudna w odbiorze, to poziomem nie odstaje od największych zagranicznych produkcji. Myślę, że można się spodziewać, iż kariera tych muzyków z Bielska-Białej potoczy się podobnie jak chociażby również polskiego zespołu Riverside. W pewnym momencie stanie się on gwiazdą za granicą, która w Polsce nadal należy do niszy. Aha – jeszcze na koniec – poza muzyką, warto kupić tę płytę dla intrygującej wkładki. Dawno takiej nie widziałem. Wyrąbana w kosmos. Ehh, i znowu te obce światy…