Na portalu NME pojawił się zapis quizu, w którym udział wziął Lars. NME: Czy rock’and’rollowy styl życia niszczy bystrość umysłu? W tym cyklu zapraszamy doświadczonych artystów, u których można dostrzec na skroni niejeden siwy włos i sprawdzamy ile pamiętają, by dowiedzieć się czy alkohol, głośna muzyka i cukiereczki pochłaniane w trasie koncertowej wybiły im z głowy rzeczy z przeszłości.







tekst: Gary Ryan
tłumaczenie: Marios



1. Który numer Metalliki zaśpiewała Miley Cyrus na Glastonbury w ubiegłym roku?

Odpowiedź: Nothing Else Matters – prawidłowo.

Lars: Dzięki. Miley jest niesamowita – tak bardzo poukładana i szczera. Uwielbiam to, w jaki sposób daje ludziom wyzwanie tego, jak ją w postrzegać. Oprócz wszystkich swoich talentów jest też znakomitą wokalistką, może nawet niedocenianą. Pół roku wcześniej, gdy braliśmy udział w spotkaniu ku pamięci Chrisa Cornella, całkowicie wszystkich rozwaliła, śpiewając jego numer (Say Hello 2 Heaven). Jej wersja "Nothing Else Matters" była nieprawdopodobna. Po latach wydaje mi się dziwne to, że kiedy Metallica zagrała na Glastonbury w 2014 roku, debatowano nad tym, czy zespół metalowy mógłby być headlinerem tej imprezy. Zrobiliśmy nawet koszulki z napisem Glastallica, ozdobione kpiarskimi komentarzami, które wypisywali Alex Turner i Jarvis Cocker. Jak to wspominam i czy zrobiłbym znów coś takiego?

Tak! Kiedy tam zagraliśmy, to był początek jednej z najważniejszych relacji mojego życia – festiwal Glastonbury. Od tamtej pory nie przegapiłem żadnej edycji. Oczywiście nie mogłem się doczekać, kiedy kilka miesięcy temu miałem się zjawić na pięćdziesiątej edycji. Zagranie tam w 2014 roku po ponad trzydziestu latach trwania kariery i poczucie się znów jak wyrzutek… Dla publiki byliśmy wyzwaniem, a ludzie się zastanawiali, dlaczego akurat my mamy być tam gwiazdą, co było wspaniałe. A to dlatego, że wywodzimy się ze społeczności wyrzutków, braku praw wyborczych… Zawsze mieliśmy problemy z tym, by jako Metallica się dopasować. Byliśmy niezadowoleni z faktu, że debatowano nad tym, czy jesteśmy godni, akceptowalni, więc nadal czujemy, że mamy coś do udowodnienia.

Ostatecznie poczuliśmy się tam bardzo mile widziani przez fanów, więc było to bardzo pozytywne doświadczenie. Od tamtej pory planuję sobie kalendarz tak, żeby w okolicach ostatniego tygodnia czerwca móc się zjawić na Glastonbury.





2. Kto kiedyś rzucił ci wyzwanie bójki w trakcie prac nad albumem?

(śmiech) Cóż, nie jestem pewien, czy była tylko jedna taka osoba do tej pory! Ale prawdopodobnie chodzi o Lou Reeda – prawidłowo (w czasie prac nad Lulu, gdy Metallica współpracowała z Reedem).

(śmiech) Lou był pasjonatem i bardzo wierzył w to, co robił. Kariery tak wielu muzyków z jego pokolenia zostały koncertowo spierdolone na każdym możliwym poziomie przez przemysł muzyczny w młodszych latach. Tacy muzycy mają swego rodzaju tarczę, dzięki której się chronią, a gdy rzuca się im wyzwanie, pierwszą reakcją jest chęć pokonania przeciwnika. Lou był nieprzeciętnym przypadkiem. Spędziliśmy razem niesamowite lato. Kocham go. I na to co mówię nie ma wpływu późniejsza promocja krążka, który razem zrobiliśmy, bo nie zmieniłbym opinii o nim nawet na sekundę – nawet wówczas, gdy rzucił mi wyzwanie załatwienia sprawy na parkingu!

Wywodzimy się z tak różnych sposobów tworzenia… Metallica lubi posiedzieć nad czymś, zastanowić się, przemyśleć, przeanalizować. A każda decyzja podjęta wówczas przez Lou była chwilą, impulsem. Z jednej strony ten proces podziwialiśmy, ale jednocześnie było tak, że: "I co? Sądzisz, że jest to dobre?!". A on odpowiadał: "Wyjdźmy na zewnątrz i to przegadajmy" – do czego oczywiście nigdy nie doszło!

Mimo gróźb śmierci ze strony fanów Metalliki, Lou nazwał Lulu najlepszym albumem, jaki do tej pory nagrał i chciał robić następną płytę. Czy kiedykolwiek rozmawialiście o kontynuowaniu współpracy?

Tak. Słuchaj, bawiłbym się z Lou zawsze i wszędzie i on doskonale o tym wiedział. Z pomysłem na Metallicę chodził już od dawna, od momentu, gdy spotkaliśmy się przy okazji Rock And Roll Hall of Fame w 2009 roku. W jego głowie Metallica była idealnym zespołem, który pozwoliłby mu wyrazić wizję i zdecydowanie rozmawialiśmy w tamtym momencie o zrobieniu wspólnie czegoś więcej. Byliśmy w kontakcie aż do jego przedwczesnej śmierci. Zrobiłbym wszystko dla tego człowieka.




3. Kiedy graliście w San Quentin na potrzeby teledysku do St. Anger, strażnik więzienny podarował Kirkowi Hammettowi czasopismo. Do jakiego słynnego mordercy ono należało?

To musiał być Richard Ramirez – prawidłowo. (Zwany Nocnym Prześladowcą. Na okładce magazynu widniała Metallica).

Szalona sprawa! Mieszkamy na sporym obszarze Bay Area i wielkie więzienie San Quentin widać tam z każdego miejsca. Nasza kwatera główna jest o pięć minut drogi od niego. Głowiliśmy się, co zrobić na potrzeby teledysku "St. Anger" i ktoś zasugerował nagrywanie w więzieniu (śmiech). Brzmiało to jak dobry pomysł – może niezbyt wyszukany. Zaproponowano nam zgodę w zamian za zagranie koncertu dla wybranych więźniów. W więzieniu byliśmy przez dwa dni. Te dwa dni bardzo otworzyły nam oczy. Więzienie znajduje się na bardzo pagórkowatym terenie, więc gdy stoisz na dziedzińcu, widzisz wszystkie punkty orientacyjne miasta, które widzimy wszyscy, jeżdżąc codziennie do pracy. Mój syn nadal chodzi do szkoły, która jest o dwie minuty drogi od San Quentin. Bardzo surrealistyczne przeżycie, kiedy jesteś w środku i masz świadomość, że jest tam cały inny świat więźniów skazanych na śmierć. A wszystko na naszym podwórku.




4. W 1994 roku pracowałeś przy oświetleniu w czasie koncertu w New Jersey. Dla jakiego zespołu?

Blur? Supergrass? Pulp? Nie, czekaj! Dla Oasis! – prawidłowo.

Pierwszy raz zetknąłem się z Oasis późnym latem 1994 roku. Czytałem te wszystkie szalone artykułu, które pisaliście w NME. Uwielbiałem ich za arogancję, pewność siebie i za to, że każde słowo brzmiało u nich jak „cipa” albo „jebać”. Potem zakochałem się w ich muzyce, więc poleciałem na ich koncert do New Jersey. Krok po kroku i znalazłem się przy tablicy do sterowania światłami i stukałem w nią w rytm piosenek. Obsługiwał to jakiś niski gość i było bardzo zabawnie i oczywiście skończyło się na wielu szalonych opowieściach.

Czy któryś z braci Gallagerów podzielił się z tobą jakąś opinią na temat coveru Don't Look Back In Anger, który Metallica zagrała w 2017 roku?

Tak. Kirk z Robem zagrali "Don't Look Back In Anger", a następnego dnia dostałem od Noela bardzo pochlebną wiadomość. Było to całkiem fajny moment koncertu, zrobiony po to, by fani mogli sobie razem pośpiewać. Było dość emocjonalnie i wydawało się, że należy zrobić coś takiego dla Manchesteru [w następstwie ataków terrorystycznych w Manchesterze w 2017 roku].




5. Kto przebrał się za Davida Lettermana, by wykonać mashup Frozen i Metalliki wspólnie z Kristen Bell u Jimmiego Kimmela w 2017 roku?

Te moje komórki mózgowe… Cóż, zostały tylko dwie! Nie słyszałem tego! – źle.

To był twój kumpel Dave Grohl. Przygotowali numer z filmu Disneya - Do You Want to Build a Snowman? I połączyli to z Enter Sandman.

Nigdy mi się to wykonanie nie obiło o oczy. Będę musiał obczaić na YouTube. Nawet o tym nie słyszałem. Może byłem gdzieś poza zasięgiem przez rok lub dwa? (śmiech). Kiedy jesteś Dave’em Grohlem, zawsze robisz coś na wysokim poziomie. Ma w sobie trochę duńskiej krwi, ponieważ jest taki jak ja – uwielbia łączyć ludzi i robić wszystko, by czuli się mile widziani. Pamiętam, jak Foo Fighters grali w Londynie, a ja Dave i Lemmy byliśmy ostatnimi trzema osobami, które zostały na afterze w jakimś małym lokalu. To był jeden z tych momentów, gdzie było: "Eee? Jak my się tu w ogóle dostaliśmy?!", który bardzo cenię, ponieważ był to jeden z ostatnich momentów, jakie spędziłem z Lemmym.




6. Jakie hasło kryje się pod literą S w waszej książce dla dzieci pt. ABC Metalliki?

Niech to! Znowu mnie masz! Improwizacja (śmiech) – Supergrass? – błąd. (Chodzi o Some Kind Of Monster – film dokumentalny z 2004 roku ukazujący kulisy terapii grupowej).

Ach, szczęśliwe dni! (śmiech). Jestem dumny z tego filmu i z tego, że przebrnęliśmy przez ten projekt. Kiedy zaczynaliśmy kręcić, nie spodziewaliśmy się tego, że dwa lata później zrobi się z tego film dramatyczny, ale zaufaliśmy filmowcom i czuliśmy się bezpiecznie. Jestem więc dumny z faktu, że trzymaliśmy się koncepcji i wypuściliśmy ten film. Łączył się on z ludźmi w taki sposób, jakiego sobie nigdy nie wyobrażaliśmy – zwłaszcza w świecie filmu. SKOM jest osadzony w świecie rock’and’rolla, ale pokazuje bardzo ludzką historię w tym sensie, że każdy oglądający może to odnieść do grupy ludzi, którzy się ze sobą nie dogadują i próbują ogarnąć, dlaczego tak się dzieje.




7. Gdy Metallica pojawiła się w The Simpsons w 2006 roku, Hans Moleman powiedział, że kiedyś się przespał z jednym z twoich krewnych? O kim mowa?

(śmiech) Chyba chodzi o ojca mojego ojca. Mój dziadek ze strony taty. – źle.

Chodziło o twoją babcię.

A, jasne! W pewnym momencie pomyślałem, że wymienił z imienia mojego dziadka. Może się przesłyszałem (śmiech). Simpsonowie to zjawisko kulturowe, więc oczywiści można w tym zagrać i zobaczyć dokąd ta zabawa nas zaprowadzi! Mam na koncie kilka ról aktorskich i lubię wtykać nos w różne kreatywne światy, ale jeśli chodzi o to, że miałbym w temacie filmu zrobić coś więcej, to chciałbym coś napisać, wyprodukować, albo wyreżyserować.




8. Który brytyjski artysta ostatnio przedziwnie zagrał Enter Sandman na flażolecie?

Nie odpowiem Ci na to pytanie! – źle – (była to Kate Nash).

Będę musiał w tej sprawie skorzystać z piątki – jak to się mówi w Stanach! [w procesie karnym odmowa zeznań, zwłaszcza w momencie kiedy własnymi zeznaniami można się pogrążyć].

Twój zespół grał kowery artystów z miast, które odwiedzał – od The Stone Roses po Prince’a. Czy jest jakaś szansa, że pojawi się inna kompilacja z kowerami typu Garage Inc.?

Metallica zaczynała, jako kapela grająca kowery i zawsze będziemy kochać i doceniać muzykę innych ludzi. To ona inspiruje nas każdego dnia. Zawsze rozmawiamy o opcji nagrania czegoś takiego. Mam w telefonie długą listę możliwych kowerów. Ale nie mogę ci powiedzieć, że "tak, wchodzimy do studia za 12 dni, żeby nagrać album z kowerami", bo nic nie jest przesądzone ani ustalone, ale zawsze powtarzam, że taka możliwość istnieje.




9. Miliony ludzi jest zakochanych w Metallice i Black Sabbath. Po prostu myślę, że to świetny żart. Który muzyk Rolling Stones powiedział to w 2015 roku?

Keith? [Richards]. Słuchaj, Keith powiedział przez lata wiele rzeczy (śmiech). – prawidłowo.

Dla mnie Stnesi to najlepszy zespół rock’and’rollowy. Niedawno widziałem film dokumentalny o ich europejskiej trasie w 1976 roku. To było 44 lata temu, a oni dostawali tam pytania w stylu: „Teraz masz trzydzieści parę lat. Może jesteś już za stary, żeby grać rock’and’rolla?” – już wtedy dostawali pytania o emeryturę! Fajnie jest oglądać, jak Mick Jagger rzuca: „Co za głupie pytanie? Robimy to, ponieważ jest fajnie i zamierzamy grać dalej”. To, że The Rolling Stones wciąż istnieją, jest inspiracją dla takich zespołów jak Metallica. Jeśli uda nam się utrzymać łokcie, szyje, gardła, plecy i kolana w formie, to mamy nadzieję, że Metallica będzie trwać tyle, ile ci faceci.


10. W 2017 roku premier Danii wręczył w prezencie box z winylami Metalliki. Kto był tym obdarowanym?

Prezydent Indonezji? Joko? [Widodo] – prawda.

I osobiście ten box podpisałem! Prezydent Indonezji od dawna publicznie opowiadał o swojej miłości do ciężkiego rocja, więc zawsze miło jest usłyszeć historie o tym, że Metallica może coś zmieniać – nawet na tak wysokim szczeblu. A ówczesny premier Danii też miał na imię Lars [Løkke Rasmussen] Czujesz to?!

Wynik: 7/10

Nie jest źle! Dodałbym jeszcze, że odpowiedzi o flażolecie i Davie Grohlu w "Enter Sandman" nie wynikają z braku klepek, a są wynikiem całkowitej niewiedzy (śmiech).

Marios
Overkill.pl