Joe Berlinger i Bruce Sinofsky, reżyserski duet odpowiedzialny za powstanie obrazu "Paradise Lost: The Child Murders At Robin Hood Hills", pracuje nad filmem dokumentalnym o grupie Metallica. Dokument, jak mówią jego twórcy, jest na razie gotowy w 30, 40 procentach i na tym etapie trudno jest powiedzieć kiedy prace nad nim zostaną ukończone.


Berlinger i Sinofsky otrzymali zgodę na filmowanie muzyków Metalliki pracujących w studiu nagraniowym nad kolejnym albumem oraz sportretowanie ich prywatnego życia. Kamery włączone zostały w kwietniu ubiegłego roku, w trudnym dla formacji okresie po odejściu Jasona Newsteda. Krótko potem okazało się, że kłopoty z nałogami ma James Hetfield, który w końcu dobrowolnie zgłosił się na leczenie odwykowe. W obrazie podobno będzie można usłyszeć o wszystkich problemach, które dotknęły Metallikę w ubiegłym roku.
"Joe i ja zetknęliśmy się z naprawdę trudnymi sprawami. Pewnie nie życzylibyście sobie złych informacji na temat któregokolwiek z nich, ale one są w tym filmie i będziecie mogli się o tym przekonać, poczuć ten dramat. Tak więc zobaczycie zmiany jakie dokonują się wewnątrz zespołu i będziecie świadkami bólu, którego doświadczają jego członkowie. Filmowcy modlą się o taki materiał. Pewnie, że podchodząc do tego z osobistego punktu widzenia można powiedzieć, że nikt nie życzy ludziom cierpienia i zmagania się z ich demonami, ale oddani fani Metalliki będą mogli zobaczyć coś, czego jeszcze nigdy wcześniej nie było dane im zobaczyć" - zapewniał Bruce Sinofsky.
Obaj reżyserzy już kilka lat temu prosili muzyków Metalliki o zgodę na nakręcenie filmu dokumentalnego o grupie. Wtedy jednak otrzymali odpowiedź odmowną. Członkowie zespołu powiedzieli wówczas, iż nie są jeszcze gotowi, aby otwarcie o wszystkim mówić, ale obiecali, że kiedy nadejdzie odpowiedni czas zwrócą się do Berlingera i Sinofsky'ego. Jak widać słowa dotrzymali.
Metallica zgodziła się sześć lat temu na wykorzystanie w filmie "Paradise Lost: The Child Murders At Robin Hood Hills", opowiadającym o trzech nastolatkach oskarżonych o dokonanie makabrycznych morderstw, kilku utworów. Co ciekawe, grupa zrezygnowała z tantiem. Obraz zdobył nagrodę Emmy w kategorii najlepszego dokumentu.

interia.pl


Zakończyło się już siedem etapów zapowiadanych przez zespół 300 koncertów promujących najnowszy album "St. Anger". Podobnie jak w sierpniu zeszłego roku, tak i teraz pokusiłem się o pewne statystyczne, choć nie tylko, podsumowanie dotychczasowych zeszłorocznych i tegorocznych koncertów Metalliki. W gruncie rzeczy są to wszystkie wystąpienia z Robertem Trujillo w roli basisty. Oczywiście, można wszystko dokładnie i głębiej "przeanalizować", ale myślę ze to, co opracowałem w zupełności wystarcza do przyjrzenia się koncertowemu graniu zespołu i przygotowania się na set, jaki mogą zagrać w naszym kraju. Podsumowanie dwóch pierwszych etapów - Europejskie koncerty festiwalowe oraz Summer Sanitarium Tour znajdziecie tutaj . W tym miejscu zajmę się wyłącznie zagranymi już koncertami w ramach Madly In Anger With World Tour. Przypominam, ze w połowie października zespół odwoła swoje tournee po Ameryce Południowej.
Do statystyk nie uwzględniałem występów na potrzeby radia, prasy i telewizji, czyli:

Hit Factory Nowy Jork 08.09.2003 1. Whole Lotta Love
2. Whole Lotta Love
3. --||--



American Music Awards Los Angeles 16.11.20031. St. Anger



FOX TV Las Vegas 31.12.2003 1. The Unnmamed Feeling





Nie wliczając powyższych występów Metallica zagrała 6 koncertów w Japonii, 13 koncertów w Europie, 10 koncertów w Australii i Nowej Zelandii, oraz odpowiednio 19 i 16 koncertów w USA podczas "first" i "second" leg plus występ noworoczny w Las Vegas. Daje to łączną liczbę 65 występów, na których zagrali 1155 utworów. Dodając do tego 46 występy i 706 utworów uwzględnionych we wcześniejszym opracowaniu otrzymujemy całkiem pokaźną liczbę 111 koncertów, podczas których zagrali łącznie 1861 kawałków. Średnio daje to liczbę 16,75 piosenki na koncert. Jeśli wziąć pod uwagę nieco ponad rok w trasie, z odpowiednim przybliżeniem można napisać, że koncerty odbywały się co trzy dni.

<lu>

Koncerty w Japonii

</lu>
Jak już wspomniałem odbyło się tu 6 koncertów. Pierwszy miał miejsce szóstego a ostatni czternastego listopada. Nie trudno zauważyć, iż zespół miał tylko trzy dni przerwy w tej mini trasie. Były to pierwsze koncerty zagrane w ramach Madly In Anger With World Tour. Pierwsze, poniewąż zaplanowane wcześniej koncerty w Ameryce Południowej nie doszły do skutku.

Przypomnienie koncertów w Japonii (kliknięcie przenosi na stronę z fotkami, krótkimi ciekawostkami, i setlistą koncertu):


6 Listopad - Tokio, Japonia
7 Listopad - Tokio, Yoyogi Taiikukan, Japonia
9 Listopad - Sapporo, Ice Arena, Japonia
11 Listopad - Tokio, Saitama Arena, Japonia
13 Listopad - Osaka, Osaka Castle Hall, Japonia
14 Listopad - Nagoja, Rainbow Hall, Japonia


Pierwsza bijąca w oczy zmiana w stosunku do "żelaznej" Summer Sanitarium to osiemnaście a nie szesnaście granych kawałków - tak będzie już do końca trasy - dwa ostatnie utwory to najczęściej covery z Grage.Inc. ale nie tylko - przewijać się tu będą także inne mało grane kawałki. Zacznijmy jednak po kolei. Ponad dwa miesiące przerwy dały zespołowi nieco wytchnienia oraz pozwoliły przygotować coś nowego. Jednak zmiany te nie następowały natychmiastowo - pierwszy koncert w Tokio to kopia znanej już wakacyjnej setlisty.
Oczywiście za wyjątkiem dwóch ostatnich kawałków, czyli Last Caress oraz Motorbreath. Na kolejnych koncertach zamykające utwory też się nie powtarzały (komentując zmiany nie będę brał pod uwagę tych bisów), grane były kolejno: Die, Die, Die My Darling & Hit The Lights, Am I Evil ? & So What, Blitzkrieg & Damage Inc., Commando & Breadfan oraz 53rd and 3rd & Phantom Lord. Jak widać dominuję Garage Inc. Oraz Kill'em All. Perełkami tutaj są Damage Inc. Oraz grane po raz pierwszy na żywo covery The Ramones: Commando i 53rd and 3rd. Przyszłe koncerty zaskoczą nas jeszcze kilkoma świeżo granymi utworami.
Wracając do głównych utworów: Po raz pierwszy z Robertem Metallika zagrała dwa razy w jednym mieście (oczywiście poza trzema koncertami jednego dnia w Paryżu w czerwcu 2003). Następstwem tego faktu jest niemal w całości zmiana setlisty, tak aby drugiego dnia fani mieli możliwość usłyszenia innych kawałków. I tak drugiego dnia Metallika zagrała 7 innych utworów, a tylko Enter Sandman jako szesnasty utwór (ostatni przed końcowymi bisami) oraz Nothing Else Matters jako trzynasty utwór (drugi w pierwszych bisach) pozostaną do końca trasy grane w tej kolejności.
Trzeci koncert - Sapporo - to znów powrót do setlisty z Summer Sanitarium, rzecz jasna poza ostatnimi bisami. Czwarty i powrót do Tokio przynosi trzy nie grane wcześniej w Japonii kawałki w tym The Unnamed Feeling - zagrany również po raz pierwszy live. Piąty zagrany w Osace i szósty koncert w Nagoji nie przyniosły już niczego nowego, zauważalne jest, iż włącznie z czwartym koncertem stanowią one jakby poprzekładane elementy układanki, w których kilka następujących po sobie utworów granych jest w różnej kolejności w setliście.
Wspomnieć należy jeszcze o kawałkach z St. Anger - notabene to ta płyta jest promowana na trasie. Otóż w Japonii zawsze grane są tylko trzy kawałki: na pozycji szóstej - Frantic i ósmej - St. Anger przeplatane Sad But True... Byłoby to jednak za proste - trzeci koncert przeplata Creeping Death, czwarty zmienia te pozycje na piątą, siódmą i dziewiątą - dodając jako numer siódmy The Unnamed Feeling, dwa kolejne koncerty grają systemem sześć, siedem, dwanaście (pierwszy bis) w kolejności: Frantic, The Unnamed Feeling, St. Anger.

Koncertowe otwieracze to trzykrotnie Battery, dwukrotnie Blackened oraz raz Fight Fire with Fire.
Ogółem w Japonii 36 piosenek złożyło się na zagranie 108 kawałków. Należy zaznaczyć, że niemal pomijane są albumy: Black Album (grane Nothing Else Matters, Enter Sandman, oraz Sad But True) Load i Reload (grany Fuel). Należy zauważyć, iż zespół coraz rzadziej gra No Remorse - Utwór, który w czasie wakacji grał z częstotliwością równą 87%. W Japonii ten kawałek jeszcze rozbrzmiewał - dwie setlisty powtarzały tą z Summer Sanitarium - jednak w Europie całkowicie zaprzestała jego wykonywania. Oczywiście fani mieli okazję usłyszeć nie grany wcześniej The Unnamed Feeling.

Wyłania się tu 11 kawałków granych z częstotliwością 100%, kolejne 5 grane są minimum na połowie koncertów. Ponad drugie tyle grane są z dość dużą rozbieżnością, aczkolwiek dokładna analiza powyższego tekstu pozwala przewidzieć co kiedy będzie zagrane.
Poniżej nakreślam najbardziej prawdopodobną setlistę z Japonii:

1. Battery / Blackened
2. Master of Puppets / The Four Horsemen
3. Harvester of Sorrow
4. Welcome Home (Sanitarium) / Fade To Black
5. For Whom The Bell Tolls / The Thing That Should Not Be
6. Frantic
7. Sad But True
8. St. Anger / The Unnamed Feeling
9. No Remorse / Seek and Destroy
10. Seek and Destroy / One / Master Of Puppets
11. Blackened / Whiplash
-----------------
12. Fuel / Harvester Of Sorrow / St. Anger
13. Nothing Else Matters ---> zawsze grany jako trzynasty kawałek
14. Creeping Death / Master Of Puppets
----------------
15. One
16. Enter Sandman ---> zawsze grany jako szesnasty kawałek
----------------
17. niespodzianka !!
18. niespodzianka !!

Podsumowanie kawałków zagranych w Japonii:

LP Tytuł Ilość zagrań Częstotliwość grania

1-11 St. Anger 6 100%
Blackened 6 100%
Creeping Death 6 100%
Enter Sandman 6 100%
Frantic 6 100%
Harvester of Sorrow 6 100%
Master Of Puppets 6 100%
Nothing Else Matters 6 100%
One 6 100%
Sad But True 6 100%
Seek & Destroy 6 100%
12-13 Battery 4 67%
Welcome Home (Sanitarium) 4 67%
14-16 For Whom The Bell Tolls 3 50%
Fuel 3 50%
The Unnamed Feeling 3 50%
17-21 Fade To Black 2 33%
The Four Horsemen 2 33%
No Remorse. 2 33%
The Thing That Should Not Be 2 33%
Whiplash 2 33%
22-36 Fight Fire With Fire 1 17%
Leper Messiah 1 17%
Ride The Lightning 1 17%


53rd and 3rd 1 17%
Am I Evil ? 1 17%
Blitzkrieg 1 17%
Breadfan 1 17%
Commando 1 17%
Damage Inc. 1 17%
Die, Die, Die My Darling 1 17%
Hit The Lights 1 17%
Last Caress 1 17%
Motorbreath 1 17%
Phantom Lord 1 17%
So What 1 17%

<lu>

Koncerty w Europie

</lu>
W Europie zespół zagrał trzynaście koncertów. Europejska trasa rozpoczęła się pod 2 grudnia i trwała do 20 tego miesiąca. Zespół odwiedził osiem krajów - tradycyjnie najczęściej grał dla Niemiec - 4 koncerty, oraz dla Anglii i Norwegii po dwa występy. Supportem na wszystkich gigach był Godsmack. Na wstępie ciekawostka - podczas koncertu w Paryżu zespół zagrał siedemnaście a nie osiemnaście kawałków jak na pozostałych koncertach.
Przypomnienie europejskiej trasy:


2 Grudzień - Oslo, Spektrum, Norwegia
3 Grudzień - Oslo, Spektrum, Norwegia
5 Grudzień - Hanover, Preussag-Arena, Niemcy
6 Grudzień - Arnhem, Gelredome, Holandia

8 Grudzień - Zurich, Hallenstadion, Szwajcaria
9 Grudzień - Paris, Palais Omnisports de Bercy, Francja
11 Grudzień - Bologna, Palamalaguti, Włochy
13 Grudzień - Erfurt, Messehalle, Niemcy
14 Grudzień - Mannheim, Maimarkthalle, Niemcy

16 Grudzień - Kolonia, Cologne Arena, Niemcy
7 Grudzień - Antwerp, Sportpaleis, Belgia
19 Grudzień - Londyn, Earls Court Arena, Anglia
20 Grudzień - Londyn, Earls Court Arena, Anglia

Podobnie jak podczas czerwcowych koncertów w Europie zespół nie powtarzał setlist. Co pozwala mieć nadzieję, ze podobnie będzie na zbliżających się występach.
Jak już wspomniałem tylko w Paryżu zagrane zostało siedemnaście utworów - Prawdopodobnie zespół pominął dziewiąty i od razu przeszedł do dziesiątego utworu w secie. Na każdym z pozostałych gigów fani mogli usłyszeć osiemnaście kawałków. Podobnie jak w Japonii każdy koncert kończony był dwoma niespodziankami. Ponieważ jednak w Europie koncertów było nieco ponad dwa razy tyle co na Dalekim Wschodzie, dlatego też utwory te się powtarzały. Dominują tu także kawałki z Garagę Inc. Oraz Kill'em All, wśród nich jeden rodzynek - Damage Inc. Z płyty Master Of Puppets. Łącznie na zakończenie pojawiło się jedenaście kawałków - niemal te same co w Japonii - brakuje wyłącznie coverów The Ramones oraz Phantom Lord, doszły natomiast (grane nie tylko na zakończenie) Whiplash (2 razy) oraz The Four Horsemen (1). Pozostałe utwory to Hit The Lights (5), Blitzkrieg (4), So What (3), Am I Evil? (3), Motorbreath (3), Breadfan (2) oraz po razie Damage Inc. (który możemy usłyszeć również w regularnej setliście), Last Caress i Die, Die My Darling.
Powróćmy jednak znów do właściwej setlisty: Tym razem zarówno pierwsze dwa, jak i ostatnie gigi grane były w tym samym mieście (odpowiednio Oslo i Londynie) - na tych dwóch koncertach można się wiec było spodziewać największych zmian w secie. Oczywiście tak też było. Zmianie nie uległy wyłącznie (analogicznie jak w Japonii) szesnasty Enter Sadman oraz trzynasty Nothing Else Matters - te kawałki grane będą w tym miejscu już do końca. Oba gigi odpowiednio różniły się od siebie ośmioma i siedmioma kawałkami (identycznie jak w Tokio - w Oslo na drugi dzień usłyszeliśmy Dirty Window i to była ta ósma zmiana).
Kolejna prawidłowość to utwór numer piętnaście - jest nim albo St. Anger, albo One. W przypadku umieszczenia St. Angera na miejscu piętnastym One przechodzi na pozycję dziesiątą, natomiast, jeśli jako piętnasty grany jest One - wówczas St. Anger pojawia się jako dwunastka. Wyjątkiem jest ostatni koncert w Londynie, kiedy Metallika nie zagrała Angera i w miejscu dwunastym pojawił się Seek And Destroy. Dominuje system z St. Anger jako piętnastką - 9 razy, One na piętnastej pozycji grany był 4 razy. W przypadku, gdy St. Anger nie jest grany jako dwunasty (jak już wspomniałem dziewięć koncertów) pozycję tą obsadza Harvester Of Sorrow. Wyjątkiem są dwa koncerty: wspomniany ostatni w Londynie oraz gig w Belgii - w obu przypadkach dwunasta pozycja to Seek And Destroy. Koncerty, w których jako dwunasty nie jest grany Harvester Of Sorrow - zdarzyło się to jak łatwo policzyć pięć razy - przesuwają ten utwór na miejsce numer dziewięć - znów pojawia się wyjątek - i znów zastępuje Harvester na dziewiątce Seek And Destroy - sytuacja ta ma miejsce tylko raz - w Niemczech w Kolonii. Prześledźmy jeszcze gdzie poza tymi trzema momentami wyjątkowymi grany jest Seek And Destroy: Otóż grany jest on ośmiokrotnie jako trzeci kawałek, raz jako siódmy i tylko podczas koncertu drugiego w Oslo brakuje go w secie.

Aby zakończyć kawałki bisowe prześledźmy, który utwór pojawiał się na pozycji czternastej. Był to w przytłaczającej większości Master Of Puppets grany 9 razy - na pozostałych 4 koncertach w tym miejscu pojawia się Creeping Death. Są to te same koncerty, na których One nie jest grany jako kawałek dziesiaty - zastępuje go na tej pozycji właśnie Master Of Puppets. Natomiast jeśli Creeping Death nie jest grany jako utwór czternasty, wówczas można go znaleźć na miejscu drugim (4 razy), miejscu siódmym (4 razy) lub wyjątkowo na dziewiątym jak miało to miejsce podczas koncertu w Niemczech w Erfurcie.
Pozycja numer siedem w setliście to rozdzielenie kawałków z najnowszej płyty (nie wliczając St. Anger, o którym już pisałem). I tak jako "rozdzielacz" grane są: Sad But True (6 razy), Creeping Death (4 razy) oraz For Whom The Bell Tolls (3 razy). Sad But True oraz Creeping Death wymiennie pojawiają się również na pozycji dziewiątej (oczywiście jeśli nie ma tam wspomnianych Harvester Of Sorrow, One lub Master OF Puppets) , For Whom The Bell Toll natomiast również na pozycji piatej (4 razy) - czyli wstępie i zakończeniu kawałków z St. Anger. Na pozycji piatej pojawia się również The Thing That Shuld Not Be (6 razy).
3 koncerty, na których pozycję numer pięć zajmuje inny kawałek to te, gdzie Metallika grała cztery utwory z najnowszej płyty: Frantic, Dirty Window, The Unnamed Feeling oraz oczywiście St. Anger. Podczas europejskiej grudniowej trasy zespoł po raz pierwszy publicznie zagrał Dirty Window - miało to miejsce podczas drugiego koncertu w Oslo. Do samego końca kawałek ten przeplatał się jako ósmy w setliście z The Unnamed Feeling - 7 razy na tej pozycji, Dirty Window - 6 razy. Frantic zawsze grany był jako utwór szósty - wyjątkiem są koncerty gdzie grano cztery najnowsze utwory - wówczas przesuwał się on na pozycję numer pięć a jako numer sześć rozbrzmiewał Dirty Window.
Co było grane na pozycji czwartej? - Welcome Home 6 razy oraz Fade to Black 7 razy. Na pozycji trzeciej obok wspomnianych już Seek And Destroy oraz Sad But True (wyjątek , bo grany tylko raz na w tym miejscu) fani mieli okazję usłyszeć trzykrotnie Ride The Lightning oraz również tylko okazjonalnie (podczas koncertu w Kolonii w Niemczech - Leper Messiah. Na pozycji drugiej - obok Creeping Death - dominuje Fuel (5 razy) oraz The Four Horsemen (3 razy) - grany także jako jeden z dwóch zamykających bisów. Podczas koncertu we Włoszech można mówić o drobnej zamianie - jako drugi zagrany został Blackened aa otwieraczem był Fuel - zdecydowanie odwrotna kolejność na pozostałych koncertach dominuje.
Pozostają jeszcze otwieracze koncertów oraz utwór numer jedenaście, czyli ostatni przed pierwszym zejściem ze sceny. Utwory te są ze sobą ściśle połączone. I tak: sześciokrotnie koncerty otwiera Blackened - wówczas Damage Inc. (grany także jako jeden z dwóch końcowych bisów) grany jest jako kawałek jedenasty trzykrotnie, Battery dwukrotnie a Whiplash jednokrotnie (również o statusie końcowego bisu); czterokrotnie otwiera Battery - wówczas na pozycji numer jedenaście trzykrotnie Blackened oraz raz Fight Fire With Fire; dwukrotnie Fight Fire With Fire - jedenastką jest wówczas Blackened. Raz jak już wspomniałem koncert otwiera Fuel (Włochy) kawałkiem jedenastym jest Battery.
Ogółem w Europie 33 piosenki złożyły się na zagranie 233 kawałków. Tu również pomijane są: Black Album (grane Nothing Else Matters, Enter Sandman, oraz Sad But True) Load i Reload (grany Fuel). Porównując tę listę z koncertami w Japonii zauważamy, iż z setlist zniknął Phantom Lord, co było do przewidzenia - No Remorse(powróci dopiero w USA) oraz oba covery The Ramones. Porównując setlisty europejskie z czerwca i grudnia 2003 zauważyć można również iż osłabły pozycje Welcome Home (Sanitarium) (poprawi się to jedynie w Australii) For Whom The Bell Tolls oraz Fuel, przy czym ten ostatni nigdy nie należał do często wykonywanych w Europie. W Stanach Fuel będzie już jednak koncertowym pewniakiem. Do łask powrócił natomiast Fade To Black grany z częstotliwością 54% (przy 10% w czerwcu). Oczywiście wcześniej nie rozbrzmiewały Dirty Window oraz The Unnamed Feeling.
Również tutaj wyłania się tu 11 kawałków granych z częstotliwością minimum 90%, kolejne 5 grane są minimum na połowie koncertów. Analogicznie ponad drugie tyle grane są z dość dużą rozbieżnością; dokładna analiza powyższego tekstu pozwala przewidzieć co kiedy będzie zagrane.
Poniżej nakreślam najbardziej prawdopodobną setlistę z Europy:

1. Blackened / Battery
2. Fuel / Creeping Death / The Four Horsemen
3 Seek and Destroy / Ride The Lightning
4. Fade To Black / Welcome Home (Sanitarium)
5. The Thing That Should Not Be / For Whom The Bell Tolls / Frantic
6. Frantic / Dirty Window
7. Sad But True / Creeping Death / For Whom The Bell Tolls
8. The Unnamed Feeling / Dirty Window
9. Sad But True / Harvester Of Sorrow
10. One / Master Of Puppets
11. Blackened / Battery / Damage Inc.
-----------------
12. Harvester Of Sorrow / St. Anger
13. Nothing Else Matters ---> zawsze grany jako 13 kawałek
14. Master Of Puppets / Creeping Death
----------------
15. St. Anger / One
16. Enter Sandman ---> zawsze grany jako 16 kawałek
----------------
17. Blitzkrieg / So What / Am I Evil?
18. Hit The Lights / Motorbreath



LP Tytuł Ilość zagrań Częstotliwość grania
1-6 Creeping Death 13 100%
Enter Sandman 13 100%
Frantic 13 100%
Master of Puppets 13 100%
Nothing Else Matters 13 100%
One 13 100%
7-11 Blackened 12 92%
Harvester of Sorrow 12 92%
Sad But True 12 92%
Seek and Destroy 12 92%
St. Anger 12 92%
12 Dirty Window 9 69%
13 -16 Battery 7 54%
Fade To Black 7 54%
For Whom The Bell Tolls 7 54%
The Unnamed Feeling 7 54%
17-19 Fuel 6 46%
The Thing That Should Not Be 6 46%
Welcome Home (Sanitarium) 6 46%
20 Hit The Lights 5 38%
21-23 Blitzkrieg 4 31%
Damage Inc. 4 31%
The Four Horsemen 4 31%
24-29 Am I Evil ? 3 23%
Fight Fire With Fire 3 23%
Motorbreath 3 23%
Ride The Lightning 3 23%
So What 3 23%
Whiplash 3 23%
30 Breadfan 2 15%
31-33 Die, Die My Darling 1 8%
Last Caress 1 8%
Leper Messiah 1 8%

</lu>


<lu>

Koncerty w Australii i Nowej Zelandii

</lu>
W Australii dziewięć gigów, w Nowej Zelandii jeden występ, siedem w ramach Big Day Out Festiwal, trzy jako odrębne koncerty. W sumie na południowej półkuli dziesięć koncertów. Trasa trwająca od 16 stycznia do 1 lutego była tym na co Australijczycy od dawna czekali. Kirk oraz Robert od dawna czekali na takie fale i możliwość surffowania z najlepszymi. Podczas koncertów festiwalowych setlista składała się z szesnastu utworów, odrębne koncerty to oczywiście tradycyjne już osiemnaście kawałków.


Przypomnienie australijsko-nowozelandzkiej trasy:



16 styczeń - Auckland, Ericsson Stadium, Nowa Zelandia - Big Day Out Festiwal
18 styczeń - Gold Coast, Parklands, Australia - Big Day Out Festiwal
19 styczeń - Brisbane, Entertainment Centre, Australia
21 styczeń - Sydney, Entertainment Centre, Australia
23 styczeń - Sydney, Showgrounds, Australia - Big Day Out Festiwal


24 styczeń - Sydney, Showgrounds, Australia - Big Day Out Festiwal
26 styczeń - Melbourne, RAS Showground, Australia - Big Day Out Festiwal
28 styczeń - Melbourne, Myer Music Bowl, Australia
30 styczeń - Adelaide, Royal Showground, Australia - Big Day Out Festiwal
1 luty - Perth, Claremont Showground, Australia - Big Day Out Festiwal




Niestety Metallika w dużej mierze powtarzała setlisty. Działo się to jednak tylko tutaj, co po raz kolejny pozwala mieć nadzieję, ze podobnie będzie na zbliżających się występach. Jak już wspomniałem tylko podczas samodzielnych występów grane było osiemnaście kawałków, na gigach w ramach Big Day Out Festiwal (7 razy) setlista liczyła 16 utworów. W Australii dwukrotnie mamy do czynienia z dwoma koncertami granymi w tym samym mieście zaraz po sobie, są to Sydney oraz Melbourne. W przypadku Sydney możemy mówić nawet o trzech takich występach. Prześledźmy poszczególne koncerty analogicznie jak wcześniejsze w Japonii i Europie.

Występy składające się z osiemnastu utworów (Brisbane, Sydney oraz Melbourne) kończyły się charakterystycznymi dwoma bisami. Tym razem tym ostatnim zawsze jest Hit The Lights - zresztą utwór najczęściej grany na tej pozycji już w Europie. Jako pozycja siedemnasta wykonywane są kolejno Last Caress, So What oraz Die, Die My Darling.

Zmianie w setliście nie uległa już znacznie więcej utworów, bowiem do szesnastego Enter Sadman oraz trzynastego Nothing Else Matters dołączyły Welcome Home (Sanitarium) grany jako numer czwarty (a więc utwór ten powraca do łask) oraz Frantic jako numer szósty. Przesłanki do takiego grania mieliśmy już jednak w Europie.

Wyróżnić możemy także kilka innych utworów, które swoje miejsca zmieniają sporadycznie. I tak są to: Dirty Window grany jako ósmy 9 razy, Sad But True grany jako siódmy (rozdzielenie nowych kawałków) 8 razy, Master Of Puppets grany jako numer czternasty 8 razy, Blackened jako kawałek otwierający koncerty 7 razy, For Whom The Bell Tolls jako piąty 7 razy, Fade To Black grany jako dziesiąty 7 razy, St. Anger grany jako dwunasty 7 razy, One grany jako numer piętnasty 7 razy, Creeping Death jako drugi 6 razy, Harvester Of Sorrow jako czwarty 6 razy, Seek And Destroy grany jako dziewiąty 6 razy, Battery jako kawałek jedenasty 6 razy.
Co jest przyczyną zmian w setliście? Oczywiście koncertowanie kilka razy w tym samym mieście. Ale nie tylko - łatwo zauważyć, że podczas Big Day Out Festiwal zespół grał nieustannie ta samą listę utworów. Wyjątkiem jest tu trzeci koncert w Sydney (drugi festiwalowy), kiedy to zmianie uległo 5 utworów. Jest to jednak zmiana polegająca wyłącznie na przestawieniu tych kawałków w kolejności grania.


Na czym polegały te zmiany? Na pozycję numer piętnaście podczas koncertów "niefestiwalowych" wskakiwał St. Anger. Jego miejsce na pozycji numer dwanaście dwukrotnie zajmował Seek And Destroy oraz raz (w Sydney) Harvester Of Sorrow. Seek And Destroy na pozycji dziewiątej dwukrotnie podmieniał Sad But True oraz raz (Brisbane) Harvester Of Sorrow. Utwór ten podmienił również Seek And Destroy w drugim festiwalowym koncercie w Sydney. Z kolei Sad But True podmieniony na pozycji siódmej był tylko w pierwszym koncercie w Sydney oraz w Melbourne - w obu przypadkach przez Creeping Death. Utwór ten podmienił w Brisbane oraz podczas trzeciego koncertu w Sydney nie zagrany jako czternasty Master Of Puppets. Pozostał Harvester OF Sorrow, który w Brisbane i Melbourne podmieniony został przez Ride The Lightning, w "niefestiwalowym" oraz "trzecim" Sydney przez "Seek And Destroy". Kolejne zamiany to One przeniesiony na miejsce Fade To Black w trzech "niefestiwalowych koncertach" i Battery rozpoczynające koncert w "trzecim" Sydney oraz Melbourne. Ponieważ trzeci koncert w Sydney nie wprowadzał żadnych utworów to pozostały do mówienia jeszcze dwie zmiany w tym terminie: są to Master Of Puppets na pozycji drugiej oraz Blackened na pozycji jedenastej.
O największej różnorodności mogą mówić uczestnicy koncertów granych poza festiwalami. Koncert w Melbourne to dziesięć zmian w tym cztery niestandardowe, odpowiednio Brisbane to dziewięć zmian i również cztery niestandardowe, natomiast Sydney to osiem zmian, ale tylko trzy inne niż na pozostałych koncertach kawałki. Zmiany te to: The Thing That Should Not Be na pozycji piątej zamiast For Whom The Bell Tolls, dwa razy The Four Horsemen i Damage Inc. oraz w Sydney Fuel i Whiplash zamiast odpowiednio Creeping Death z numerem drugim i Battery z numerem jedenaście. Dodatkowo koncert w Brisbane przyniósł Fight Fire With Fire na otwarcie koncertu, natomiast fani w Melbourne jako jedyni na południowej półkuli mieli okazję wysłuchać The Unnmed Feeling w zastępstwie Dirty Window.

Ogółem 28 piosenek złożyło się na zagranie 166 kawałków. Tu również pomijane są: Black Album (grane Nothing Else Matters, Enter Sandman, oraz Sad But True) Load i Reload (raz zagrany Fuel). Porównując tę listę z koncertami w Japonii i Europie zauważamy, iż do setlist nie powrócił ani Phantom Lord, ani No Remorse ani żaden z coverów The Ramones. Coraz niższą pozycję zajmują odpowiednio Fuel (znów, ale tylko do czasu koncertów w Ameryce Płn.), The Thing That Sould Not Be (kosztem For Whom The Bell Tolls) oraz co zaskakujące - tylko raz zagrany The Unnamed Feeling. Z kolei do powrotów możemy zaliczyć Welcome Home (Sanitarium) - w Europie grane z częstotliwością 46%, tu z dwukrotnie większą. Należy zauważyć również faworyzowanie Hit The Lights jako pewniaka do końcowych bisów oraz całkowite pominięcie Blitzkrieg i Am I Evil? Jest to jednak spowodowane względnie małą liczbą koncertów.


Również tutaj wyłania się tu grupa najczęściej granych kawałków - 12 granych z częstotliwością minimum 90%, kolejne 4 grane są minimum 7 koncertach. Analogicznie niecałe drugie tyle grane są z dość dużą rozbieżnością; dokładna analiza powyższego tekstu pozwala przewidzieć co kiedy będzie zagrane.


Poniżej przedstawiam festiwalową (oraz ewentualne zmiany) setlistę z Australii i Nowej Zelandii:




1. Blackened / Battery
2. Creeping Death / The Four Horsemen
3. Harvester of Sorrow / Ride The Lightning / Seek And Destroy
4. Welcome Home (Sanitarium) ---> zawsze grany jako 4 kawałek
5. For Whom The Bell Tolls / The Thing That Should Not Be
6. Frantic ---> zawsze grany jako 6 kawałek
7. Sad But True / Creeping Death
8. Dirty Window
9. Seek and Destroy / Sad But True / Harvester of Sorrow
10. Fade to black / One
11. Battery / Damage Inc.
--------
12. St. Anger / Seek and Destroy
13. Nothing Else Matters ---> zawsze grany jako 13 kawałek
14. Master of Puppets / Creeping Death
--------
15. One / St. Anger
16. Enter Sandman ---> zawsze grany jako 16 kawałek
----------------
17. niespodzianka !!
18. Hit The Lights ---> jeśli jest to zawsze grany jako 18 kawałek








LP Tytuł Ilość zagrań Częstotliwość grania
1-9 Creeping Death 10 100%
Enter Sandman 10 100%
Frantic 10 100%
Nothing Else Matters 10 100%

One </ td> 10 100%
Sad But True 10 100%
Seek and Destroy 10 100%
St. Anger 10 100%
Welcome Home (Sanitarium) 10 100%
10-12 Dirty Window 9 90%
Harvester of Sorrow 9 90%
Master of Puppets 9 90%
13 -14 Battery 8 80%
Blackened 8 80%
15-16 Fade To Black 7 70%
For Whom The Bell Tolls 7 70%
17-18 Hit The Lights 3 30%
The Thing That Should Not Be 3 30%
19-21 Damage Inc. 2 20%
Ride The Lightning 2 20%
The Four Horsemen 2 20%
22-28 Die, Die My Darling 1 10%
Fight Fire With Fire 1 10%
Fuel 1 10%
Last Caress 1 10%
So What 1 10%
The Unnamed Feeling 1 10%
Whiplash 1 10%

</lu>



<lu>

Koncerty w Ameryce Północnej - First Leg

</lu>
Koncerty w północnej Ameryce rozpoczął sylwestrowy występ zespołu w Las Vegas. Na kolejne fani musieli poczekać do 27 lutego. W tym dniu rozpoczęła się pierwsza część trasy na tym kontynencie. Właściwie była to próba przed właściwymi koncertami, ale pełan setlista, oraz obecność 400 fanów pozwala zaliczyć ten występ w poczet koncertów. Do 31 marca i końca tej części koncertów zespół wystąpił jeszcze 18 razy. Na owe dziewiętnaście gigów składa się szesnaście koncertów w USA oraz trzy w Kanadzie. Setlista na każdym z nich to tradycyjnie osiemnaście pozycji.



Przypomnienie pierwszej części amerykańskiej trasy:



Grudzień 31 - Las Vegas, Hard Rock Hotel Las Vegas - The Joint



Luty 27 - San Francisco, CA, Cow Palace (próba dla 400 osób)
Marzec 2 - Phoenix, AZ America West Arena
Marzec 3 - Tucson, AZ T.C.C.
Marzec 5 - Los Angeles, CA The Forum
Marzec 6 - Los Angeles, CA The Forum
Marzec 8 - San Francisco, CA Cow Palace
Marzec 10 - Sacramento, CA Arco Arena
Marzec 11 - Reno, NV Lawlor Events Center
Marzec 13 - Las Vegas, NV Thomas and Mack Center
Marzec 14 - Fresno, CA Save Mart Center


Marzec 18 - Portland, OR Rose Garden
Marzec 20 - Boise, ID Boise State Pavilion
Marzec 21 - Spokane WA, Spokane Arena
Marzec 23 - Edmonton, AB Rexall Place
Marzec 24 - Calgary, AB Saddledome
Marzec 26 - Vancouver, BC GM Place
Marzec 28 - Seattle WA, Key Arena
Marzec 30 - Casper, WY Casper Events Center
Marzec 31 - Denver, CO Pepsi Center




Podobnie jak podczas koncertów w Australii, a w przeciwieństwie do Europy zespół nie powtarzał setlist. Pozwala to mieć nadzieję, ze podobnie będzie na zbliżających się występach, a jeśli nawet nie to łatwiej będzie można przewidzieć co może się u nas pojawić.
Jak już wspomniałem podczas występów grane było osiemnaście kawałków. W USA raz mamy do czynienia z koncertami granymi w tym samym mieście zaraz po sobie - tym szczególnym miastem jest Los Angeles. W San Francisco, włącznie z próbą, zespół również gra dwukrotnie. Prześledźmy poszczególne koncerty analogicznie jak wcześniejsze w Japonii, Europie i Australii.

Rozpocznijmy od koncertu w Las Vegas: Pierwszy rzut oka i niemal wszystko staje się jasne - jest to przygotowanie się do "niefestiwalowych" koncertów australijskich. W miejscach gdzie na tych koncertach pojawiają się zmiany tutaj te zmiany są właśnie grane. Ni w tym dziwnego - ten koncert grany był przed wylotem do Australii. Różnica jest jednak na czterech pozycjach: Blackened - numer jeden, Fade To Black - numer cztery, Harvester Of Sorrow - numer dwanaście oraz Master Of Puppets - numer szesnaście. Oczywiście te numery były grane w Australii - jednak w podstawowym secie. Według mnie, a wystarczy spojrzeć na setlisty z Europy, jest to po prostu powolna ewolucja w owy system grania.


Przejdźmy już do właściwych koncertów w Ameryce Północnej.
Występy jak wszędzie kończyły się charakterystycznymi dwoma bisami. Możemy je podzielić na dwie grupy: kawałki siedemnaste i osiemnaste. Jako zakończenie koncertów dominują: czterokrotnie - Hit The Ligths (najczęściej grane w tym miejscu w Europie i Australii) oraz Dyers Eve (po raz pierwszy w historii zagrany na żywo) trzykrotnie - Motorbreath, dwukrotnie - Whiplash oraz Seek And Destroy, raz - No Remorse (powrócił do setlisty) oraz Damage Inc. Na miejscu siedemnastym dominują: trzykrotnie - Last Caress, dwukrotnie - Breadfan, Die, Die My Darling, So What oraz The Wait, raz - Blitzkrieg, Am I Evil?, Commando (powrócił do setlisty), The Four Horsemen, Helpless oraz Killing Time (oba ostatnie z Robertem po raz pierwszy). Dwa utwory: Stone Cold Crazy i Jump In The Fire grane były raz jako pozycja osiemnasta, raz jako siedemnasta - te dwa utwory również wcześniej z Trujillo w składzie nie były grane. Jak widzimy grane są tu kawałki głównie z Kill'em All (głównie pozycja osiemnasta) i Garage Inc. (głównie pozycja siedemnasta). Perełkami są grane już na zakończenie Damage Inc., Commando oraz Dyers Eve - utwór nigdy wcześniej nie włączany w koncerty. Seek And Destroy, Damage Inc., oraz The Four Horsemen to utwory, które grane są również we właściwej setliście.



W USA zmian w secie nie uległo już znacznie więcej utworów niż w Europie i Japonii, bowiem do szesnastego Enter Sadman oraz trzynastego Nothing Else Matters dołączyły One grany jako numer pietnasty, Master Of Puppets grany jako numer czternasty, Sad But True i
Creeping Death grane jako odpowiednio numery dziewiąty i dziesiąty oraz Blackened i Fuel (pewnego rodzaju niespodzianka na tej pozycji)- odpowiednia pierwszy i drugi koncertowy kawałek. Stałe w Australii Welcome Home (Sanitarium) oraz Frantic tym razem migrują w setlistach. Jeśli się dobrze przyjrzeć setlistą z wcześniejszych koncertów to przesłanki do bardziej statycznego (w sensie zmian w liście utworów) grania już wcześniej były widoczne. Czy tak samo będzie na najbliższych koncertach w Europie? Wątpię, bowiem na naszym kontynencie najczęściej zmieniają sety.

Kosmetycznej zmianie, a raczej zamianie ulega kilka innych kawałków. I tak St. Anger na ośmiu koncertach (jest to jedenaście pierwszych gigów) grany jest jako dwunasty kawałek. W sześciu zastępuje go I Disappear (po raz pierwszy grany od czasu przyjścia Roberta), przy czym są to raczej końcowe koncerty. Przeplata się on wówczas z kolejnym debiutem - No Leaf Clover - trzy razy (pięć ostatnich koncertów). Po razie na tej pozycji występują Seek And Destroy oraz kolejny debiutant z tej trasy Wherever I May Roam. Na pozycji jedenastej - czyli tuż przed pierwszym zejściem w przeważającej liczbie koncertów występuje Battery - siedemnaście razy. Na dwóch kolejnych koncertach - w Los Angeles i San Francisco - fani słyszą w tym miejscu bądź to Fight Fire With Fire bądź Damage Inc.

Pozycja numer osiem to niemal zawsze coś z St. Anger - niemal, bowiem w Phoenix - teoretycznie pierwszym mieście koncertowym - zespół zagrał kolejny debiut podczas tej trasy: Holier Than Thou. Na pozostałych koncertach grane tu były jednak: dziesięć razy St. Anger (tego kawałka Metallika nie grała tylko w Reno), pięć razy The Unnamed Feeling oraz trzykrotnie Dirty Window. Tylko na zakończenie w Denver Dirty Window zagrany został jako szósty utwór. Na miejscu siódmym przeplatają się I Disappear (9 razy) z No Leaf Clover (2 razy - 5 ostatnich koncertów naprzemian z I Disappear na pozycji siódmej i dwunastej) oraz King Nothing (5 razy - kolejny debiut tej trasy) Harvester Of Sorrow (2 razy) i Holier Then You (raz).

Na pozycji szóstej w początkowej fazie stale grany jest Frantic (11 razy), później począwszy od Edmonton koncertu w utwór ten można usłyszeć na miejscu piątym (8 razy). W tym miejscu Metallika gra go również w San Francisco podczas wcześniej zaplanowanego koncertu. Zastępują go wówczas na pozycji szóstej głównie: King Nothing - 2 razy Holier Than Thou - 2 razy oraz po razie The Memory Remains (kolejny grany po raz pierwszy z Robertem), Leper Messiah, Dirty Window oraz For Whom The Bell Tolls. Ten ostatni w początkowej fazie jest grany jako utwór piąty - ma to miejsce sześć razy. Dwukrotnie zastępuje go King Nothing, natomiast po razie The Thing That Should Not Be, Leper Messiah oraz Wherever I May Roam.

Pozostały do obsadzenie numery trzeci i czwarty. Schemat: Harvester of Sorrow i Welcome Home (Sanitarium) występuje ośmiokrotnie, Seek And Destroy i Fade to Black oraz The Four Horsemem i Fade To Black - trzykrotnie, Ride The Lightning i Welcome Home (Sanitarium) - dwukrotnie. Dwukrotnie jeszcze na pozycji trzeciej wystąpił For Whom The Bell Tolls oraz na czwartej Fade to Black. Całość zamknęły raz na trójce Ride The Lightning oraz raz na czwórce Welcome Home (Sanitarium).



Ogółem aż 47 piosenek złożyło się na zagranie (łącznie z koncertem noworocznym) 360 kawałków. Do łask zaczynają powracać późniejsze albumy. Oprócz granych do tej pory fani mogli usłyszeć po raz pierwszy z Robertem na basie: Jump In The Fire (Kill'em All), Dyers Eve (...And Justice For All), Holier Than Thou i Wherever I May Roam (Black Album), King Nothing (Load), The Memory Remain (ReLoad), Helpless, Killing Time, Stone Cold Crazy i The Wait (Grage Inc.), No Leaf Clover (S&M) oraz I Disappear.
Porównując setlisty z wcześniejszymi zauważamy, że do łask powrócił No Remorse oraz Commando. Ciągle jednak brakuje Phantom Lord i pozostałych coverów The Ramones. Duża różnorodność (kilkanaście więcej piosenek niż na pozostałych trasach, ale i niecałe dwa razy więcej koncertów) utworów oraz powrót kilku do regularnego grania spowodowały poważne osłabienie pozycji kilku wcześniejszych pewniaków. I tak do częstotliwości na poziomie około 50% spadły takie przeboje jak Harvester Of Sorrow, Welcome Home (Sanitarium), Fade to Black oraz For Whom The Bell Tols. Jeszcze niższy pułap osiągnęły Dirty Window i Seek And Destroy, których zwyżka przypadła wyłącznie na występy w Australii. Zaskakujące jest też ciagłe utrzymywanie się na dość niskim pułapie The Unnamed Feeling. Oczywiście musiało to mieć konsekwencje w powrocie innych kawałków do setlisty. Fuel stał się utworem niezastąpionym, podobnie jak i Battery niechętnie wcześniej grane w Europie. Od wysokiego pułapu w swojej "historii" rozpoczęły również I Disappear - 75% i King Nothing - 45% częstotliwości grania. Z kolei Hit The Lights ciągle jest najczęściej granym bisem.


Również tutaj wyłania się tu grupa najczęściej granych kawałków - 11 granych z częstotliwością minimum 85%, kolejne 6 grane są minimum 9 koncertach. Znacznie więcej kawałków jest jednak grana już z częstotliwością dużo poniżej 50%. Dokładna analiza powyższego tekstu pozwala przewidzieć co kiedy i dlaczego będzie lub było zagrane.
Należy tu również zauważyć, że tylko na sześciu z pierwszych siedmiu (wyjątkiem jest gig w Tucson) koncertów Metallika gra trzy bisy - na pozostałych kawałek piętnastu i szesnasty grany jest bez zejścia ze sceny.


Poniżej przedstawiam najbardziej prawdopodobną setlistę z pierwszej części trasy po Ameryce:




1. Blackened ---> zawsze grany jako 1 kawałek

2. Fuel ---> zawsze grany jako 2 kawałek

3. Harvester of Sorrow / The Four Horsemen / Seek And Destroy
4. Welcome Home (Sanitarium) / Fade To Black
5. Frantic / For Whom The Bell Tolls / The Thing That Should Not Be
6. Frantic
7. I Disappear / King Nothing
8. St. Anger / The Unnamed Feeling / Dirty Window
9. Sad But True ---> zawsze grany jako 9 kawałek

10. Creeping Death ---> zawsze grany jako 10 kawałek

11. Battery
--------
12. St. Anger / I Disapear / No Leaf Clover
13. Nothing Else Matters ---> zawsze grany jako 13 kawałek
14. Master of Puppets / Creeping Death ---> zawsze grany jako 14 kawałek
15. One / St. Anger ---> zawsze grany jako 15 kawałek
16. Enter Sandman ---> zawsze grany jako 16 kawałek
----------------
17. Last Caress
18. Hit The Lights / Dyers Eve / Motorbreath










LP Tytuł Ilość zagrań Częstotliwość grania
1-8 Blackened 20 100%
Creeping Death 20 100%
Enter Sandman 20 100%
Frantic 20 100%
Master of Puppets </ td> 20 100%
Nothing Else Matters 20 100%
One 20 100%
Sad But True 20 100%
9-10 Fuel 19 95%
St. Anger 19 95%
11 Battery 17 85%
12 I Disappear 15 75%
13 -14 Harvester of Sorrow 11 55%
Welcome Home (Sanitarium) 11 55%


15-17 Fade To Black 9 45%
For Whom The Bell Tolls 9 45%
King Notning 9 45%
18 Seek and Destroy 7 35%
19-23 Dirty Window 5 25%
The Four Horsemen 5 25%
Hit The Lights 5 25%
No Leaf Clover 5 25%
The Unnamed Feeling 5 25%
24-25 Dyers Eve 4 20%
Holier Then Thou 4 20%
26-30 Damage Inc. 3 15%
Last Caress 3 15%
Motorbreath 3 15%
Ride The Lightning 3 15%
So What 3 15%

31-39 Breadfan 2 10%
Die, Die My Darling 2 10%
Jump In The Fire 2 10%
Leper Messiah 2 10%
Stone Cold Crazy 2 10%
The Thing That Should Not Be 2 10%
The Wait 2 10%
Wherever I May Roam 2 10%
Whiplash 2 10%
40-47 Am I Evil? 1 5%
Blitzkrieg 1 5%
Commando 1 5%
Fight Fire With Fire 1 5%
Helpless 1 5%
Killing Time 1 5%
No Remorse 1 5%
The Memory Remains 1 5%




</lu>

<lu>

Koncerty w Ameryce Północnej - Second Leg

</lu>
Po trzech tygodniach przerwy Metallika rozpoczęła drugą serie amerykańskich koncertów. Przelot na Wschodnie Wybrzeże i 20 kwietnia pierwszy z dwóch następujących po sobie występ w Nowym Jorku. Zespół zagrał do 15 maja w sumie szesnaście razy - składa się na nie trzynaście koncertów w USA oraz trzy w Kanadzie. Setlista na każdym z nich to tradycyjnie osiemnaście pozycji.



Przypomnienie drugiej części amerykańskiej trasy:



kwiecień 20 - Uniondale, NY - Nassua Coliseum
kwiecień 21 - Uniondale, NY - Nassau Coliseum
kwiecień 23 - Charlotte, NC - Charlotte Coliseum
kwiecień 24 - Roanoke, VA - Roanoke Civic Center
kwiecień 26 - Norfolk, VA - Norfolk Scope Arena
kwiecień 28 - Lexington, Kentucky - Freedom Hall
kwiecień 29 - Grand Rapids, MI - Van Andel Arena
maj 1 - Cincinnati, OH - US Bank Arena
maj 2 - Madison, Wisconsin - Alliant Energy Center



maj 6- Calgary, Kanada - Saddledome
maj 7 - Saskatoon, Kanada - Saskatchewan Place
maj 9 - Winnipeg, Kanada - Winnipeg Arena
maj 11 - Kansas City, Missouri - Kemper Arena
maj 12 - Omaha, Nebraska - Qwest Center
maj 14 - Oklahoma City, OK - Ford Center
maj 15 - Little Rock, AR - Alltel Arena




Setlisty także i tutaj ulegały zmianie jedynie na wybranych pozycjach. Pamiętajmy jednak, iż w Europie takie praktyki nie były stosowane, co pozwala mieć nadzieję, że na nasz set nie będziemy z góry przygotowani - nawet mimo iż to podsumowanie ma na celu pomóc nam przygotować się na daną setlistę.
Jak już wspomniałem podczas występów grane było osiemnaście kawałków. Również tym razem raz mamy do czynienia z koncertami granymi w tym samym mieście zaraz po sobie - tym szczególnym miastem jest tu Nowy Jork. Prześledźmy poszczególne koncerty analogicznie jak wcześniejsze w Japonii, Europie, Australii i Ameryce podczas "First Leg".

Jak wszędzie wcześniej, tak i tutaj występy jak wszędzie kończyły się charakterystycznymi dwoma bisami.


Możemy je podzielić na dwie grupy: kawałki siedemnaste i osiemnaste. Jako zakończenie koncertów dominują: trzykrotnie - Dyers Eve, dwukrotnie - Hit The Ligths, Metal Militia (grana po raz pierwszy), Seek And Destroy oraz Damage Inc., raz - Whiplash, Motorbreath, The Four Horsemen oraz So What i Stone Cold Crazy.
Te dwa ostatnie są również grana na pozycji siedemnastej: So What raz, Stone Cold Crazy dwa razy. Poza nimi w tym miejscu grane były: trzykrotnie - The Wait, dwukrotnie - Jump In The Fire, Die, Die My Darling, Blitzkrieg oraz raz - Am I Evil?, No Remorse, Of Wolf And Man(grany po raz pierwszy) i Harvester Of Sorrow. Warto zauważyć brak Last Caress, zmniejszenie częstotliwości grania Hit The Lights oraz fakt, iż No Remorse wcześniej grany był jako numer osiemnaście, So What wcześniej jako numer siedemnaście. Po raz pierwszy z Robertem zespół zagrał Of Wolf And Man oraz Metal Militię. Nigdy wcześniej Metallika nie wprowadziła Harvester Of Sorrow do końcowych bisów, podobnie jak Seek And Destroy oraz The Four Horsemen grany jest on również we właściwej setliście.


Setlista z drugiej części trasy jest niemal identyczna z częścią pierwsza, tzn. niemal zawsze te same kawałki zamieniają się miejscami ze sobą, bądź też są grane w tym samym momencie co wcześniej. W ten sposób: pierwszy zawsze jest Blackened, drugi Fuel, jedenasty Battery, trzynasty Nothing Else Matters, czternasty Master Of Puppets, piętnasty One a szesnasty Enter Sadman. Tylko czterokrotnie Frantic przesuwa się z pozycji piątej na pozycję szóstą, natomiast trzykrotnie zestaw: St. Anger, Sad But True i Creeping Death - odpowiednio pozycja ósma, dziewiąta i dziesiąta - przesuwają się o oczko w górę i grane są jako numery siódmy, ósmy i dziewiąty. Wyjątkiem jest koncert w Madisonkiedy to St. Anger grany jest jako pozycja dwunasta - na miejsce ósme wskakuje wówczas Dirty Window.
Podczas tych zmian na wolne miejsca wskakują: na piąte miejsce za Frantica: dwukrotnie No Leaf Clover i po razie For Whom The Bell Tolls i The Thing That Should Not Be, natomiast na dziesiąte Creeping Death wskakuje trzykrotnie Fade To Black. Analizując pierwszą część trasy zauważamy, iż zespół powoli zmierzał ku takiemu graniu.


Pozycję dwunastą dzielą No Leaf Clover - 6 razy, I Disapper - 5 razy, Wherever I May Roam - 4 razy oraz wspomniany już St. Anger - raz. W porównaniu do pierwszej części trasy do granych na tej pozycji doskoczył Wherever I May Roam. Pozycja siódma to sześciokrotnie I Disapper, czterokrotnie No Leaf Clover, trzykrotnie wspominane przesunięcie St. Anger. Reszte dopełniają po razie The Memory Remains, King Nothing i Wherever I May Roam. Pozycję szóstą, jeśli nie ma tam czterokrotnie Frantica, obsadzają: Holier Than Thou, I Disappear oraz King Nothing trzykrotnie, dwukrotnie Leper Messiah oraz raz No Leaf Clover (który grany jest jak już wcześniej pisałem równie na pozycjach piątej, siódmej i dwunastej).
Pozostały utwory numer trzy i cztery. Trójka do czterokrotnie Harvester Of Sorrow i For Whom The Bell Tolls, trzykrotnie Seek And Destroy i The Four Horsemen oraz dwukrotnie Ride The Lightning - co tradycyjnie pokrywa się z wcześniejszymi koncertami. Podobnie jak utwór czwarty - dziesięciokrotnie Welcome Home (Sanitarium) oraz sześciokrotnie Fade To Black.



Ogółem 42 piosenki złożyły się na zagranie 288 kawałków. Podobnie jak podczas pierwszej części do łask powracają późniejsze albumy. Oprócz granych do tej pory fani mogli usłyszeć po raz pierwszy z Robertem na basie: Metal Militie oraz Of Wolf And Men. Odnosząc cześć drugą do poprzedniej nie trudno zauważyć, iż coraz rzadziej grane są Harvester Of Sorrow, For Whom The Bell Tolls, Seek And Destroy (wszystkie około 30 %), Dirty Window zagrane zostało tylko razm natomiast całkowicie brak The Unnamed Feeling. Rzadziej grane były także King Nothing i Hit The Lights. Czym zastąpiono te utwory? Przede wszystkim do jedenastu wzrosła liczba utworów granych na każdym koncercie, aż ponad 80% koncertów grane było No Leaf Clover, częściej rozbrzmiewało też Wherever I May Roam. Po raz pierwszy w setliście znalazły się Metal Militia oraz Of Wolf And Men. Wypadły natomiast siedem utworów zagranych tylko raz podczas częscie pierwszej amerykańskich koncertów, w tym Whiplash, Fight Fire with Fire oraz The Unnamed Feeling.



Również tutaj wyłania się tu grupa najczęściej granych kawałków - 11 granych z częstotliwością 100% oraz kolejne 4 grane na minimum 9 koncertach. Znacznie więcej kawałków jest jednak grana już z częstotliwością dużo poniżej 50% - głównie dwukrotnie. Dokładna analiza powyższego tekstu pozwala przewidzieć, co kiedy i dlaczego będzie lub było zagrane.


Poniżej przedstawiam najbardziej prawdopodobną setlistę z pierwszej części trasy po Ameryce:



1. Blackened ---> zawsze grany jako 1 kawałek
2. Fuel ---> zawsze grany jako 2 kawałek
3. Harvester of Sorrow / For Whom The Bell Tolls / The Four Horsemen / Seek And Destroy
4. Welcome Home (Sanitarium) / Fade To Black
5. Frantic
6. Frantic / Holier Than Thou / I Disappear / King Nothing
7. I Disappear / No Leaf Clover
8. St. Anger
9. Sad But True
10. Creeping Death
11. Battery ---> zawsze grany jako 11 kawałek
--------
12. No Leaf Clover / I Disapper / Wherever I May Roam
13. Nothing Else Matters ---> zawsze grany jako 13 kawałek
14. Master of Puppets ---> zawsze grany jako 14 kawałek
15. One ---> zawsze grany jako 15 kawałek
16. Enter Sandman ---> zawsze grany jako 16 kawałek
----------------
17. The Wait
18. Dyers Eve




LP Tytuł Ilość zagrań Częstotliwość grania
1-11 Blackened 16 100%
Battery 16 100%
Creeping Death 16 100%
Enter Sandman 16 100%
Fuel 16 100%
Frantic 16 100%
Master of Puppets </ td> 16 100%
Nothing Else Matters 16 100%
One 16 100%
Sad But True 16 100%
St. Anger 16 100%
12 I Disappear 14 87%
13 No Leaf Clover 13 81%
14 Welcome Home (Sanitarium) 10 62%
15 Fade To Black 9 56%
16-19 For Whom The Bell Tolls 5 31%
Harvester of Sorrow 5 31%
Seek and Destroy 5 31%
Wherever I May Roam 5 31%
20-21 King Notning 4 25%
The Four Horsemen 4 25%
22-25 Dyers Eve 3 19%
Holier Then Thou 3 19%
Stone Cold Crazy 3 19%
The Wait 3 19%
26 - 34 Blitzkrieg 2 12%
Damage Inc. 2 12%
Die, Die My Darling 2 12%
Hit The Lights 2 12%
Jump In The Fire 2 12%
Leper Messiah 2 12%
Metal Militia 2 12%
Ride The Lightning 2 12%
So What 2 12%
35-42 Am I Evil? 1 6%
Dirty Window 1 6%
Motorbreath 1 6%
No Remorse 1 6%
Of Wolf And Men 1 6%
The Memory Remains 1 6%
The Thing That Should Not Be 1 6%
Whiplash 1 6%


</lu>





Na koniec szybkie wypunktowanie ciekawostek, jakie miały miejsce podczas koncertów: <lu>

Kontuzja Larsa przyczyną odwołania koncertów w Ameryce Południowej.
Obok koncertów Japonia dostaje także inne fanty: Singiel "The Unnamed Feeling" ukaże się tam jako wydanie jedno-płytowe. Mieszkańcy kraju Kwitnącej wiśni otrzymają również St. Anger can.
Obsługa koncertów w Japonii zmniejszyła się z 250 do 45 w porównaniu do Summer Sanitarium - no ale i skala koncertów jest tu znacznie mniejsza. O specyfice gigów w tym kraju niech świadczy fakt, iż koncerty rozpoczynały się o godzinie 19:00 i trwały do mniej więcej 21:00, nie było żadnych supportów. W setliście 18 utworów.
Po trzecim koncercie w Tokio muzycy nie pojechali wraz z obsługą do Osaki, lecz pozostali jeszcze jeden dzień w stolicy - jednym z powodów jest możliwość surfowanie po morzu - Robert wstał w tym celu o 6 rano i mimo, że fala nie była duża - fakt surfowanie w Japonii po raz pierwszy w życiu zwyciężył.
W Japonii trzy światowe premiery: cover The Ramones "53rd & 3rd" i po raz pierwszy w roli wokalisty Lars Ulrich (w środku kawałka), cover The Ramones "Commando" oraz trzeci kawałek z St. Anger - "The Unnmaed Feeling".
Sony Music Japan zamieściło video podsumowujące występy Metalliki w Japonii. Aby obejrzeć należy wejść na stronę Sony Music Japan i kliknąć na głowę Larsa.
<lu>
Tuż po powrocie z Japonii Metallika występuje na American Music Awards 2003 w Shine Auditorium w Los Angeles. Niestety nagrody nie dostaje. Dzień przed występem Kirk był na koncercie System OF A Down, gdzie wspomógł muzyków podczas "Aerials".
Na oba gigi w Oslo bilety rozeszły się w godzinę, a fani czekali na koncert już od północy.
Jako support na wszystkich grudniowych koncertach zagra Godsmack.
Na Met On Tour można zgłaszać swoje przewidywane setlisty, jak i zostawiać recenzje koncertu - wybierana jest najlepsza.
Germany loves Metallica, and Metallica loves Germany! We are back in Germany. - po prostu 4 koncerty w grudniu, łącznie 10 w 2003 roku w tym kraju.
Największy koncert w grudniu to występ w Arnhem dla 35 tyś. fanów.
W Szwajcarii zespół otrzymał platynową płytę odzwierciedlającą wyniki sprzedaży albumu St. Anger.
Ciekawostką jest nowopowstały dział na oficjalnej stronie zespołu -
Metallica in the Press , w której znajdują się linki do relacji prasowych z koncertów zespołu - polecam szczególnie ze względu na nie zamieszczane na MetOnTour fotki.
Ciekawa była końcówka koncertu w Erfurcie - Lars zaprosił na scenę młodego chłopaka i pozwolił mu na 3-minutową solówkę - jak na kogoś tak młodego była naprawdę świetna - James: "Are you in a band? Well, you should be" .
Także w Erfurcie okazję do zobaczenia na żywo wykorzystali nasi Overkillowcy - Ksyma, Szymek, Kot, Ronnie i Arkapa - recenzja koncertu tutaj .
<lu>
Przed koncertem w Mannheim puszczone intro do Damage Inc. było nieco krótsze niż w oryginale - mała rzecz a cieszy :)
Podczas ostatniego koncertu zespołu w Kolonii w Niemczech Metallika dołączyła do akcji Metal Charity T-shirt 2003 podpisując koszulkę, która ma zostać wystawiona na aukcji Ebay.com, a z której wpływy zostaną przekazane na UNICEF.
15 grudnia James oraz Sully & Robbie z Godsmack integrują się na torze gokartowym Michael Schumacher Kart. Każdy z nich wykupił 6 biletów - a każda jazda trwała 9 minut - z tym, że po dwóch musieli odpocząć :) - nie trzeba dodawać, że zabawa była przednia.
18 grudnia po przyjeździe do Londyny James korzystając z dnia wolnego oddał się swojej drugiej pasji po samochodach czyli strzelaniu. Wspólnie z Sullym, Robbiem oraz Tonym Z Godsmack, oraz technicznymi obsługującymi koncerty przez dwie godziny strzelali do rzutków - szczegóły w So What!
Na pierwszym koncercie w Londynie za sceną pojawił się stary znajomy Larsa - Brian Tatler z Diamond Head. Oczywiście wobec tego koncert musiał się zakończyć Em I Evil?
Jeśli ktoś chciał wejść w Nowy Rok z Metalliką, to musiał w Sylwestra znaleźć się w Las Vegas. Wieczór rozpoczął się od nagrania w Venetian Resort Hotel/Casino "The Unnmamed Feeling" dla potrzeb telewizji FOX oraz 200 fanów
Prawdziwy koncert miał jednak dopiero mieć miejsce. W Hard Rock Hotel Las Vegas - The Joint - Metallika zagrała to, co potrafi najlepiej. Już przed koncertem można było zakupić specjalne żetony do gry w kasynie ze znaczkiem Metalliki. Przed gwiazdą wieczoru, jako support wystąpił znany z majowych koncertów w Fillmore Systematic
<lu>
W nowym roku Met Club ogłosił gratkę dla swoich członków. 15 osób zostało wylosowanych aby uczestniczyć w oficjalnej próbie zespołu przed Madly In Anger With The World Tour - USA. Próba miała miejsce 28 lutego w San Francisco.
Także MetOnTour przygotowuje niespodzianki - po załączeniu recenzji fanów z koncertów i głosowaniach na utwór jaki chcemy zobaczyć na Video przyszła pora, abyśmy sami wybierali co chcemy zobaczyć zza kulis - głosy można oddawać przed każdym koncertem
W Australii Metallika świetnie się bawi. Szczególnie Kirk i Robert (James też raz próbował) nie mogą narzekać - każdą wolną chwilę wykorzystują na surfowanie - i co ciekawe zawiązują znajomości z poznanymi serfiarzami - 15 z nich zostało wczoraj zaproszonych na koncert, natomiast w Nowej Zelandii Robert poznał bardzo osobliwego Scardego. Jak jednak nie surffing to bilard - co również zespołowi zdarzyło się kilkakrotnie - grali ze szczęśliwcami, którzy zostali wylosowani w konkursach radiowych.
W Melbourne nie lada gratka dla pewnej dziewczyny - szczęśliwa zwyciężczyni konkursu mogła wspólnie z Metalliką zagrać na scenie. I dała z siebie wszystko co tylko mogła: jam The Memory Remains, For Whom The Bell Tolls i Seek & Destroy. Po czym spędziła resztę koncertu tuż za plecami Larsa - mając pełny pogląd na to co dzieje się na scenie i na widowni.
Chwile grozy przeżyła cała załoga w czasie lądowania w Perth - samolot zbliżajac się do ziemi nieoczekiwanie wzniósł się w górę z przyczyn technicznych aby ponownie spróbować lądowania za 5 minut - tym razem w pełni udanego, aczkolwiek było to jedne z najdłuższych pięciu minut w historii Metalliki.
<lu>
Podczas ósmego koncertu w Australii w tym roku, Melbourne - Myer Music Bowl - 28 styczeń, Służby porządkowe były zmuszone wezwać policję, aby rozpędziła tłum próbujący bez biletów dostać sie na koncert. W akacji brało udział około 20 wozów bojowych i zakończyła się po zakończeniu koncertu. Bilety na ten gig wyprzedano znacznie wcześniej.
Metallika otrzymałą po raz siódmy statuetkę Grammy - w kategorii 'Best Metal Performance' za utwór St. Anger.
Dzięki nowopowstałej witrynie Metallica.live każdy koncert z USA możemy w kilka dni po jego ukazaniu się ściągnąć na swój dysk. Oczywiście nie jest to bezpłatne, jednakże jakość koncertów jest znakomita.
Czym zaskoczył nas zespół w USA? Przede wszystkim nową sceną, a także większą ilością kawałków z płyt Load i ReLoad. Scena wysoka jedynie na trzy stopy (z powodów bezpieczeństwa jak również ograniczonej widoczności nie może być niższa) ustawiona była na środku hali. Koncerty w USA składały się również z pokazów pirotechnicznych, laserów i telebimów dla fanów. Według CGM.pl: "nowa scena jest okrągła, jej środek obraca się przez cały okres trwania koncertu, a pod sufitem zawieszony był ogromny zestaw świateł, ekranów i efektów pirotechnicznych."
Supportem w USA był niezmiennie Godsmack.
27 maja 300 szczęśliwcom dane jest obserwować próbę zespołu - pełnoprawny, 18-sto utworowy koncert. Pięcioletnia Emma Thompson całkiem zgrabnie zagrała solo z 'Dirty Window'.
Przed pierwszym koncertem w Los Angeles, za sceną, zespół odwiedził m.in.: Nicolas Cage (aktor), Lemmy (Motorhead), Scott Ian (Anthrax), Rob Zombie, Vinny & Dimebag (Pantera/Damage Plan), Ron Jeremy (aktor :) ), Sum 41, Mike "Puffy" Bordin (Ozzy Osbourne), Jerry Cantrell, Whitfield Crane.
Metallice została przyznana honorowa nagroda od stanu Kalifornia za popularyzowanie muzyki w tym rejonie. Governors Award przyznano kwartetowi za kreatywność i wybitne osiągnięcia. Zespół odebrał nagrodę w przerwach miedzy graniem. Obecny na ceremoni był m.in. Carlos Santana, natomiast zespół gwiazd, w którym znalazł się między innymi Chino Moreno z Deftones, złożył Metallice muzyczny hołd.
Przed koncertem w Portland niejaki Brandon miał okazję zagrać cover Deep Purple - Black Night.
Do niecodziennej sytuacji doszło przed ostatnim bisem w Edmonton: Luke, który w czasie spotkanie MetClubersów przed sceną poprosił o "czas antenowy", oświadczył się ze sceny Jen, która nie miała innego wyjścia jak oświadczyny przyjąć.
Wypowiedź Scotta Iana - gitarzysty grupy Anthrax :

"Poszedłem aby ich zobaczyć razem z Brianem Posehnem. Brian bawił się świetnie. Zagrali po raz pierwszy "Dyers eve" - tak przynajmniej mówili. To było dobre."

Po raz pierwszy z Robertem w