Pamiętacie, kiedy Metallica była świetnym zespołem heavy metalowym? To pytanie nie jest po to, aby zasugerować, że w ostatnich latach nic nie znaczyli, ale ich muzyka z pewnością straciła sporo swojej wybuchowej siły i ostrej intensywności. Ich utwory z grzmiącymi rytmami i ciężkimi riffami były materiałem legendy rocka – a czasami także były celem gniewu politycznego bardziej konserwatywnych grup. Przed Wami artykuł na temat Master of Puppets napisany przez witrynę nooga.com, który przetłumaczył dla nas Paddy, za co bardzo dziękuję!


Ale na początku Metallica była po prostu grupą nastolatków, spoglądającą na sceny thrashowe i rozrywającą swoje instrumenty przez ich poświęcenie dla takich zespołów jak Black Sabbath czy Judas Priest.

Założona w Los Angeles w 1981 roku – kiedy gitarzysta i wokalista James Hetfield odpowiedział na ogłoszenie zamieszczone przez perkusistę Larsa Ulricha w lokalnej gazecie – ta dwójka sprowadziła gitarzystę Dave’a Mustaine’a (znów przez ogłoszenie w gazecie) i nagrali razem pierwszą piosenkę, utwór o nazwie „Hit The Lights”, który ukazał się na kompilacji „Metal Massacre I” Metal Blade Records. Ku wielkiej konsternacji zespołu, początkowe tłoczenia zawierały nazwę zespołu „Mettalica”, ale zostali wytłoczeni i rozwinięci dobrze zasłużonym szumem, który zakończył się ich pierwszym występem na żywo 14 marca 1982 roku w Radio City w Anaheim, w Kalifornii, z ich niedawno zatrudnionym basistą Ronem McGovneyem.



Zespół osiągnął jakiś kolejny sukces, otwierając występ brytyjskiego heavy metalowego zespołu Saxon podczas jednego z koncertów ich trasy po USA w 1982 roku – to był dopiero drugi raz, kiedy Metallica grała jako zespół.

Pod koniec 1982 roku, Ulrich i Hetfield uczestniczyli w koncercie w zachodnio-hollywoodzkim klubie nocnym Whisky a Go Go, gdzie widzieli występ zespołu o nazwie Trauma – zespół, który akurat miał basistę o nazwisku Cliff Burton. Byli pod takim wrażeniem umiejętności i technicznych czarów Burtona, że poprosili go, aby dołączył do zespołu. Decyzja zapadła wkrótce po tym, jak uświadomili sobie, że McGovney nie wnosił do zespołu tyle, ile się początkowo spodziewano. Według Ulricha i Hetfielda, on „nie przyczynił się do niczego; on po prostu podążał za nami”. Burton odrzucił ich pierwszą ofertę, ale po postawieniu warunku, że zespół będzie musiał przenieść się do El Cerito w San Francisco Bay Area, aby uzyskać jego zgodę (i przy akceptacji zespołu), Burton dołączył jako nowy basista Metalliki.



To właśnie tu, przed wydaniem debiutanckiego albumu „Kill ‘Em All”, doszło do podziału między zespołem i Dave Mustaine’m. Według zespołu, Mustaine był uzależniony od picia i narkotyków, przez większość czasu był naćpany i zapity. Według Mustaine’a, zespół wykopał go, bo próbował znaleźć dla Metalliki nowe drogi muzyczne do odkrycia. Zespół zatrudnił gitarzystę Exodus, Kirka Hammetta tego samego dnia, w którym wyrzucili Mustaine’a. Chociaż Mustaine osiągał sukcesy z Megadeth, to rozłam nigdy nie został uzdrowiony, a obie strony nosiły swoje żale przez lata.

Metallica stopniowo zyskała popularność i rozgłos wraz z wydaniem swojego debiutanckiego albumu, i jego następcy, „Ride the Lightning”. Ale szczyt ich krytyki nastąpił w 1986 roku, kiedy zespół wydał swój trzeci krążek, „Master of Puppets”. Ten album był zwarty, gniewny i nosił wszelkie objawy oznak punk rocka (chociaż zespół mógłby z tym polemizować) i opierał się na wchłonięciu grona szalonych rytmów i opętanej podmuchem szaleńczej mocy perkusji.



Nagrany z producentem Flemmingiem Rasmussenem w Sweet Silence Studios w Kopenhadze, „Master of Puppets” jako „dźwięk zespołu naprawdę tężejący, naprawdę uczący jak doskonale pracować razem”, według Hammetta. Zespół przyszedł z przygotowaną w pełni większością utworów, i Rasmussen powiedział później, że tylko nieznaczne zmiany zostały wprowadzone do tych nagrań demo, przed nagraniem ostatecznych utworów. Wzmagane przez wirtuozowskie możliwości techniczne i ciężkie aranżacje, utwory na albumie znalazły się wśród najciężej uderzających i złożonych rytmicznie, jakich zespół nigdy nie napisał.

Utwory zajmują się tematyką narkomanii, bezsensownej przemocy czy niebezpieczeństwa ślepego posłuszeństwa; zespołowi nawet udało się napisać utwór („The Thing That Should Not Be”) w oparciu o opowiadanie H.P. Lovecrafta pt. „Widmo nad Innsmouth”. Z bezpośrednim odniesieniem do książki Kena Keseya i inspiracją zaczerpniętą od wielu pseudo-religijnych teleewangelistów, Metallica zbliżyła ten album do atmosfery bardziej wojowniczej, niż na wszystkich swoich wcześniejszych albumach. Łącząc ich zamiłowanie do szybkich riffów i błyskawicznie szybkich melodii – części „Disposable Heroes” wykonane zostały z prędkością 220 uderzeń na minutę – zespół nigdy nie stracił pędu i agresywnej determinacji, i na pewno nigdy nie stracili upodobania do rytmów mięśnia poprzecznie prążkowanego.



„Master of Puppets” był w dużej mierze pod wpływem hard rocka lat 60-tych i 70-tych, a to z kolei sprawiło, że ten album wpłynął na setki artystów heavy metalowych w latach 80-tych i 90-tych. Ale nawet to stwierdzenie jest nieco ograniczające. Ten album sięgnął granic gatunku i dotknął artystów ze wszystkich zakątków muzycznego spektrum. Zwartość albumu i rytmiczna nieprzejrzystość trafiła w gusta artystów, którzy preferowali ich rocka z nieco większym ostrym posmakiem i dzikim nastawieniem. Ale były też momenty, które mówiły o skomplikowanym charakterze kompozycji grupy.

Muzyka nie zawsze musi być głośna i złowieszcza (choć najczęściej jest); może skupić się na klaustrofobicznych solówkach i rozciągliwych riffach, które staną się znakiem rozpoznawczym na płytach. Metallica była heavy metalowym zespołem, który nie tylko grał raczej heavy metal, byli pierwszym zespołem rockowym, i po prostu mogli sprawić, że byli w stanie tłumić entuzjastyczny hałas w swoich głowach. I przez pewien czas w 1986 roku Metallica pokazała ludziom czym tak naprawdę był heavy metal, i nie był on taki, jak myśleliśmy.

Paddy
Overkill.pl