Muzycy Metalliki wzięli udział w festiwalu filmowym Mill Valley, o czym kilkakrotnie już informowaliśmy, poniżej natomiast zdjęcia z występu każdego z nich:


DRACULA VS. FRANKENSTEIN:






JACO:

Robert: "Wiele młodych entuzjastów jazzowych zapatrzonych w Jaco nie może uwierzyć, iż basista Metalliki, który rzeczywiście chodził do szkoły jazzowej, widział grającego Jaco i założył kapelę zupełnie nim inspirowaną (Infectious Grooves). Bylibyście zaskoczeni faktem, ilu ludzi nie jest szczęśliwych z powodu mojego powiązania z kimś, kto był moim bohaterem". Więcej o filmie Jaco pisaliśmy na naszej stronie tutaj, sprawdźcie.





WHIPLASH:

Lars: "Mój ojciec był bardzo blisko Dextera Gordona (legendy saksofonu), który został moim ojcem chrzestnym. Kiedy dorastałem, w moim domu słuchać było Milesa Davisa, Johna Coltrane i Charlie Parkera, Ornette Colman i innych muzyków, którzy spędzali dużo czasu w Danii w późnych latach 60-tych i wczesnych 70-tych. Powodem, dla którego go wybrałem ["Whiplash" - przyp. tł.] nie jest fakt, że jest o perkusiście czy o jazzowym muzyku. Wybrałem go, bo to świetny film. Rozumiem uroczy element powiązania perkusyjnego, ale to naprawdę pierwszy film w tym roku, który zupełnie mną wstrząsnął".




THE GOOD, THE BAD & THE UGLY:

James: „Nie pamiętam, kiedy widziałem ten film po raz pierwszy. Byłem fanem Clinta Eastwooda we wczesnych latach mojego życia, a to jeden z tych filmów, które… Clint był jedną z tych ekranowych postaci, które chciałem naśladować. Twardy, zimny, cichy gość. W zasadzie w filmie „Dobry, Zły i Brzydki” identyfikowałem się z każdą główną postacią. Nie wchodząc zbyt głęboko, ale, tak, metaforycznie, mamy każdego z nich w sobie, każdy ma potencjał, aby być jednym z nich. To co lubię w tym filmie, to to, że każdy z bohaterów ma swoją własną technikę przetrwania – to jak poruszał się po pustyni, na wojnie, walcząc przez życie – każdy radził sobie na swój sposób. Ale wiecie, Clint był najfajniejszy.



Jest scena, 'The Ecstasy Of Gold', być może już ja widzieliście, być może jeszcze nie, pod koniec, coś się dzieje, są wystrzały z armat, jest Clint… w pewien sposób wzięliśmy to do naszych… użyliśmy muzyki z tej części [do naszych koncertów] już w 1984, być może już w 1983 roku. Mieliśmy początkowo okropną kasetę z odgłosem bicia serca, które biło coraz, coraz szybciej, po czym wychodziliśmy na scenę. Nasz pierwszy manager powiedział: „To głupie. Możecie wymyślić coś lepszego.” Puścił nam 'The Ecstasy Of Gold' i była to jedna z najfajniejszych rzeczy, jakie nasz pierwszy menadżer kiedykolwiek zrobił [śmiech]. To chyba jedyne, co nam po nim pozostało, to była mądra rada.”

Rafał
Overkill.pl