Przy okazji sesj zdjęciowej Metaliki w trakcie pracy w studio, zastanówmy się czego możemy się spodziewać po dziesiątym albumie zespołu. Autorem poniższego tekstu jest Paul Brannigan, współautor dwutomowej biografii Metalliki - "Narodziny, szkoła, Metallica, śmierć". Artykuł zamieszczony został kilka miesięcy temu na łamach magazynu Metal Hammer. Tłumaczenie przygotował Marcin ‘Imperius’ Brańka - bardzo dziękuję i serdecznie pozdrawiam!


W 2008 roku Metalika po zakończeniu prac nad swoim dziewiątym albumem podjęła nietypowy krok i zaprosiła do współpracy Turnera Duckworth – bazującego w Londynie i San Francisco konsultanta i projektana od marketingu. Podczas spotkania w kwaterze głównej Metaliki w San Rafael dyskutowano jak zespół może najlepiej ponownie zbliżyć się do swoich fanów, jednocześnie odświeżając markę Metalika. Pomimo małego doświadczenia w świecie rock & roll-a Turnerowi, którego stałymi klientami są takie marki jak Google, Coca-Cola czy Waitros (brytyjska sieć supermarketów), powierzono nie tylko odnowienie logo zespołu i dobór zdjęć do książeczki – wkładki do CD na najbliższy album, ale również poproszono go o nominowanie swojego kandydata na tytuł albumu spośród czterech roboczych wersji, jakie zespół wtedy miał.



Sam fakt, że tego typu spotkanie zostało w ogóle zaaranżowane jest znaczącym wskaźnikiem w jakim miejscu znajdowała się Metalika mentalnie w przeddzień ich powrotu z albumem Death Magnetic. Wciąż próbując wrocić do równowagi po nokautcie negatywnej krytyki, jaka spadła na nich po wydaniu St. Anger i dobrze zdając sobie sprawę z tego, jak potencjalnie szkodliwy dla ich wizerunku, jako ikony muzyki metalowej był, skądinąd bardzo szczery, film Some Kind Of Monster, Metalika AD. 2008 była zespołem bardzo niepewnym, co do tego gdzie jest ich obecne miejsce w świecie muzyki metalowej i dokąd tak naprawdę chcą zmierzać. O ile St. Anger był raczej muzycznym nieładem, desperacką i paniczną próbą powstrzymania ewidentnie rozpadającego się kolektywu, to na pewno był boleśnie szczery, co do stanu w jakim znajdował się zespół na przełomie 2002 i 2003 roku.

W przeciwieństwie do tego, Death Magnetic, choć przewyższający swojego poprzednika pod każdym niemal względem miał być postrzegany już jako zdecydowanie bardziej świadomy zbiór utworów, miał zaprezentować dźwięk super grupy wychodzącej naprzeciw swojemu statusowi artystycznemu i oczekiwaniom swoich fanów. Grupy, która próbuje odzyskać grunt pod nogami i nawiązać ponownie więzi lojalności z bazą swoich najzagorzalszych fanów poprzez świadome podąrzanie szlakami przetartymi podczas nagrywania Master Of Puppets i ...And Justice For All. Jak się okazało, z biznesowego punktu widzenia takie podejście do nagrania albumu w zupełności się opłaciło – przyniosło zysk finansowy i ustawiło zespół ponownie w ataku na froncie przemysłu muzycznego. Jednakże Death Magnetic pozostaje najbardziej nieszczerym wytworem zespołu z punktu kreatywności od czasów próby napisania przeboju w postaci utworu Escape z albumu Ride The Lightning, decyzji której żałowali do tego stopnia, że nie zagrali tego utworu na żywo aż do 2012 roku.



Zatem, w jakim miejscu znajduje się Metalika obecnie - AD.2015 i czego możemy spodziewać się po albumie numer dziesięć? Chyba tylko tych czterech panów harujących w studio wie coś na pewno. O ile szansa na to, że spontaniczne i oparte na swobodnym jam-owaniu riffy, które spłodziły album Lulu wpłyną na brzmienie i styl następcy Death Magnetic jest praktycznie zerowa, o tyle rownież niepewne jest czy Lords Of Summer, przypisywany trójce Hetfield/Ulrich/Trujillo, który zadebiutował w marcu zeszłego roku, zawiera w sobie jakiś trop co do formy twórczości zespołu w najbliższym czasie.

Z pewnością można przyznać, że nie brakuje im pomysłów, na których będą budować nowy album. W tym okresie zeszłego roku Kirk zdradził, że on i James, osobiście tylko mają zebrane około 1200 fragmentów muzyki w formie demo. Pytanie jednak pozostaje czy członkowie zespołu wciąż mają w sobie to coś, co pozwoli im oddzielić ziarno od plew. Do tej pory, tradycyjnie zadania tego podejmował się głównie Lars, może jednak tym razem nie zaszkodziłoby zwerbować producenta, który miałby nie tylko wnikliwy słuch, ale i dość jaj i pewności siebie by powiedzieć zespołowi prosto w oczy, które z ich nowych pomysłów są świetne, a które do dupy.



Do pewnego stopnia można zrozumieć dlaczego Metalika z taką rezerwą podchodzi do nagrania nowego albumu. W końcu bez wzgledu na to, jaki bedzie efekt końcowy pracy w studio, jest bardzo, ale to bardzo wysoko prawdopodobne, że nie zadowoli on wszystkich oddanych fanów zespołu jednocześnie. Zresztą jak mogłoby? Na każdego “PRAWDZIWEGO” fana Metaliki, który uważa, że pierwsze trzy albumy zespołu to istny święty gral muzyki metalowej, przypada co najmniej taka sama liczba fanów, którzy uważają Czarny Album, lub też Load za ich największe osiągnięcie artystyczne. Mówiąc krótko, próba przypodobania się wszystkim na siłę doprowadziłaby do tego, że nikomu by się to nie podobało.

Zatem, może klucz do przyszłości Metaliki leży u źródeł ich niespotykanej kariery. W tym samym czasie gdy zespół pracuje nad nowym albumem, jest zaangażowany w nadzorowanie reedycji albumów Kill’em All i Ride The Lighting w wersji deluxe oraz pomaga w zbieraniu materiałów do książki Matta Taylora, opowiadającej o powstawaniu albumu Master Of Puppets. Może zatem gdy będą przekopywać się przez te relikty przeszłości, Lars i James w szczególności, przypomną sobie jakimi to nieustraszonymi, kierującymi się intuicją i zarozumiałymi gówniarzami byli jako nastolatkowie.



Jak mało obchodziło ich, jak inni postrzegali zespół z zewnątrz i jak zuchwała i bezkompromisowa była każda decyzja jaką podejmowali. Pozostawiając na boku szczegóły, takie jak konkretne brzmienia i dzwięki, jeśli jest jedna, jedyna rzecz, jakiej fani Metaliki oczekują od swoich idoli w 2015 roku, to będzie to właśnie to – wiedza, że raz jeszcze ich bohaterowie tworzą muzykę prosto z serca. Trzydzieści lat po tym, jak James usiadł i w słowach do Damage Inc. wyraził swoistą misję zespołu, który chce “podążać za instynktem a nie modą” i będzie “szedł pod prąd aż do samego końca”. I właśnie jak blisko, tego swojego “końca” kwartet z San Fransisco jest, w obecnej chwili nie wiemy, ale te prowokujące słowa sprzed lat z pewnością mogą odbudować DNA Metaliki w 2015 roku... Bez konieczności wsparcia ze strony korporacyjnych konsultantów. “Pierdolić to i nie ogladać się kurwa za siebie...” (“Fuck it all and fucking no regrets…”), pamiętasz James? Na to właśnie panowie czekamy, na to czekamy...

Marcin ‘Imperius’ Brańka
Overkill.pl