Kurz ze sceny jeszcze do końca nie opadł, piątek jeszcze żywy w naszej pamięci, więc dorzucę od siebie trzy grosze - dziś kilka refleksji wysnutych podczas dziesiątego koncertu Metalliki w naszym kraju. Zapraszam.




Plażowe piłki, cała sala śpiewa z nami (i zapowiada kawałki), letnie hity, rodzinna atmosfera - czy to koncert "Lata z Radiem"? Nie, to festiwal metalowy.

Wiecie, jakiś czas temu starałem się bronić "Metallicę na życzenie" i znajdować jakieś jej plusy. Co do samej idei zdania nie zmieniam (wciąż cieszę się, że usłyszeliśmy Frayed Ends czy Ktulu). Jednak na żywo, przynajmniej według mnie, wypada dość blado. Na poprzednich koncertach Czterech Jeźdźców miałem poczucie, że na scenie są bogowie, żywe ikony, które przyjechały mnie zjeść na śniadanie (może bardziej na kolację). W piątek czułem się, jakby moi starzy znajomi dali koncert dla najbliższych. Z jednej strony sprawiło to, iż koncert był na swój sposób wyjątkowy, ale z drugiej - czegoś zabrakło. I chyba wiem czego.

Zaskoczenie!

Zdałem sobie sprawę, iż tym czymś, co magnetyzuje nas wszystkich na gigu Jamesa i reszty jest to, że nie wiemy do końca, co usłyszymy. O wiele inaczej odbieramy wtedy każdy kawałek, myśląc "co będzie następne?". Twierdzenie to da się potwierdzić przez fakt oczekiwania na przedostatni utwór w piątek - każdy zapewne pomyślał "Ktulu czy The Day?". I ta wielka radość, jak pokazały się wyniki.

Poza tym, narzucanie kawałków przez fanów ma jeszcze jeden, drobny mankament - zupełnie wywróciło to szkielet setlisty. Miałem wrażenie, że set się jakoś nie klei. Przykładowo - w poprzednich latach utworem numer trzy podczas koncertu był zawsze numer, który jeszcze bardziej miał nas zmiażdżyć, po "otwieraczach". W Chorzowie 2008 był to "Ride", dwa lata później "Fuel", a w 2012 - "Shortest Straw". W piątek mieliśmy w miejsce tych "killerów" balladę - Welcome Home. Jakoś tak nie za bardzo. Może kręce nosem, ale taka ma natura.

Smutno mi też momentami było, jak sobie pomyślałem, że zamiast Sandmanów czy Masterów mogliśmy usłyszeć Fixxera, Unforgiven II czy Frayed Ends. Albo jeśli nie zamiast nich, to oprócz nich. Wiem, że tym zdaniem Ameryki nie odkryłem, ale jednak takie poczucie towarzyszyło mi przez większość koncertu, zwłasza podczas "Nothinga", kiedy wszyscy wokół mnie powyciągali telefony i zaczęli nagrywać denne filmiki, jakby pierwszy raz ten kawałek słyszeli. Pytam się: ile można? W Peru jakoś potrafili, to czemu u nas nie?

Jednak warto było czekać

Pomimo krytyki, którą tu wywlekam, to jestem zadowolony z kilku momentów tego koncertu. Tak, wyszedłem (jak zwykle) z niego z mordą uśmiechniętą, zdartym gardłem i podniesioną głową (chociaż może trochę niżej niż dwa lata temu). Trzeba podkreślić świetną formę chłopaków, którzy chyba niczego nie spaprali (przynajmniej nie słyszałem), kapitalne wykonanie "Lords Of Summer" (idealnie się wpasował w tą rodzinną atmosferę, i do tego te piłki plażowe), Memory Remains, na którym chyba najbardziej straciłem głos, czy video podczas "One" i "For Whom The Bell Tolls".

Był jeszcze jeden taki moment, który zapamiętam do końca życia (i zapewne wiecie, o czym mówię) - Ktulu. W zasadzie brakuje mi słów, aby opisać to, co czułem. Może więc zacznę od tego, co się wokół mnie działo - ludzie wokół w ogóle nie czuli tego kawałka. Wydawało mi się, że zupełnie nie jarzą co to jest. Jeśli chodzi o mnie to było zupełnie inaczej.

Zrozumiałem, że "The Call Of Ktulu" jest najdoskonalszym przełożeniem prozy Lovecrafta na dźwięk. To tak, jakby Metallica wzięła wszystkie opowiadania mistrza grozy i każde słowo, czy sylabę, zamieniła w nutę, melodię czy rytm. Wcześniej wyżej stawiałem Oriona czy To live is to die, ale Ktulu na żywo bije je na głowę. Dla choćby tego jednego wykonania warto było jechać tyle kilometrów, czy wstawać o piątej rano.

Praise The Janusz!

Wiem też chyba dlaczego udało się ten utwór przegłosować. Kluczowy był fakt, iż na telebimach drobnym druczkiem napisana była cena sms'a - 2,44 zł. Januszom się chyba wydawało, że jak jest drobny druczek, to głos kosztuje pewnie dychę, i nie chciało im się głosować. To sprawiło, że inni fani zdecydowali najmądrzej, jak się dało. I chwała im za to.