Śmierć Davida Bowie jest wielką stratą i chcę potwierdzić jego ogromny wpływ na mnie. Poniżej tłumaczenie wpisu Kirka na blogu fearfestevil.com, które przygotował dla nas Marios - pozdrowienia!


Kiedy dorastałem, kupiłem kilka albumów, które, można powiedzieć, miały na mnie wpływ. Jednym z takich krążków był „Changesonebowie” wydany w 1976 roku. Kiedy pierwszy raz usłyszałem „Fame” w radiu, brzmiało to jak coś, czego nigdy wcześniej nie puszczano. „Golden Years” i „Fame” to były dwa kompletnie różne utwory [niż to, co puszczano w radio dotychczas]. Dorastałem, słuchając radia AM, które grało wówczas genialne rzeczy: Motown Records, Rolling Stones, The Beatles i wszystkie te funkowe rzeczy z Bay Area, i kiedy słuchałem tego wszystkiego w późnych latach 60. i na początku 70., mieszkając w San Francisco, to ta muzyka była naprawdę wartościowa. Bowie był różny od tego wszystkiego, a po wysłuchaniu „Fame” musiałem zaopatrzyć się w „Changesonebowie”.

W tamtych czasach kserowałem wszelkie rzeczy, związane z horrorami i filmami science-fiction, które wtedy wychodziły. Bowie wystąpił w filmie „Człowiek, który spadł na ziemię”. I tak zostałem fanem science-fiction. Tytuł filmu rozpoznałem po twórczości Ray’a Bradbury’ego i Isaaka Asimova. Ten film został oparty na opowiadaniu „Kroniki Marsjańskie”, których autorem jest Bradbury. To była moja droga do fantastyki! Pomyślałem wtedy, że to wygląda naprawdę interesująco. Pamiętam, jak oglądałem „Człowieka...” i czułem się trochę zdezorientowany, trochę zmieszany. Myślałem, że być może ten film jest zbyt skomplikowany dla mojego młodzieńczego mózgu! Jednak z drugiej strony, film okazał się być niepokojący. Bowie jako obcy wyglądał dokładnie tak, jak sobie to wyobrażałem. Coś zupełnie innego, z innego wymiary i innego świata.



Film poruszył kilka rzeczy: ksenofobia, niezdolność asymilacji do innej kultury. Nawet dotknął tematu zmian klimatu, ponieważ przedstawiał, że planeta głównego bohatera umiera. Przez lata sporo o tym myślałem: o mojej niezdolności do radzenia sobie z własnym pochodzeniem, z tym gdzie jestem, dokąd zmierzam. Już jako dorosły, znalazłem dla siebie drogę, interpretując ten film w sposób, w jaki moje młodsze „ja”, nie było w stanie go odczytać. Patrząc wstecz, zastanawiam się, czy Bowie, w sensie twórczym, zawsze był sobą. Wynika to być może z tego, że David zawsze był w ruchu, zawsze się zmieniał. Myślę, że te wszystkie pytania pojawiały się również w jego głowie. Chcę spróbować zrozumieć jego motywacje, a także to, w jaki sposób był w stanie wpłynąć na tak wielu ludzi i tworzyć tak wielką sztukę. Znalazłem w nim mnóstwo empatii. On odczuwał empatię do wielu osób. To było prawie tak, jakby Bowie swoją muzyką chciał nas uratować. Powiedzmy, że zakres empatii u Bowiego był większy, niż zakres empatii przeciętnego człowieka.

Spotkałem się z nim.

Chciałem nie tylko podzielić się tą historią, ale czuję, że to właściwy czas. Zanim jednak zacznę, pozwólcie, że opowiem o ostatnim albumie Bowiego. „Blackstar” jest znakomity. Znakomity przekaz na koniec. Udało mu się zachęcić nas wszystkich. Myślę, że to pierwszy raz, gdy mamy do czynienia z dziełem, kiedy artysta angażuje swoją zbliżającą się śmierć, jako integralną część ostatniej płyty. To niesamowite. Jestem całkowicie tym powalony. Mam nadzieję, że odejdę w podobny, artystyczny sposób.

Zawsze wydawał mi się niesamowicie wielkoduszny, bardzo szczery, otwarty i pełen życzliwości. Te uczucia, które przeżywałem jednej nocy w czasie „Madly In Anger Tour” w Kansas City: Joe Satriani, Velvet Revolver i David Bowie – nocowaliśmy w tym samym hotelu, bo wszyscy mieliśmy występy w tej samej okolicy. Rano zwinąłem się z hotelu i udałem się do siłowni. Wpadli Velvet Revolver i mój kumpel Joe Satriani, który zrobił sobie półgodzinną rundkę. Byłem przekonany, że ktoś ćwiczy za moimi plecami, ale nie odwróciłem się i nie sprawdziłem kto. Przeczuwałem, że Bowie może być w hotelu, bo dlaczego nie? Przecież gramy wszyscy w tej samej okolicy. Spostrzegłem wielkiego ćwiczącego gościa, ale nie byłem pewien, czy to on. Nie mogłem się mu dłużej przyglądać, by nie wyjść na natarczywego gościa gapiącego się na sławną osobę. Miałem wrażenie, że on tak o tym myślał.



Później, ponieważ mieliśmy dzień przerwy, Rob zasugerował, że powinniśmy pójść na koncert Bowiego. Zjedliśmy wczesny obiad i udaliśmy się do restauracji, która była w pobliżu.

Dostaliśmy się na koncert i nasz stary tour manager, Ian Jeffrey, pracował na tej trasie [Bowiego]. Tak pozornie, to chcieliśmy iść na koncert, by powiedzieć „cześć” Ianowi. Koncert był naprawdę fajny. David miał z powrotem w zespole Earl’a Slick’a na gitarze, co mi się spodobało, bo zagrali wszystkie utwory, których się spodziewałem. Dla mnie i dla Roba były to wspaniałe chwile. Po koncercie poszliśmy spotkać się i Ianem. Nawet nie nastawiałem się na spotkanie z Davidem, ponieważ słyszałem, że David bardzo chroni swój prywatny czas, że lubi się schować po koncercie. Przywitaliśmy się i Ianem, a on powiedział: „Czekajcie, David chce się przywitać”. Zszedł ze sceny jakiś kwadrans wcześniej. Zwykle potrzebuje jakichś 45. minut, by się ogarnąć. Wyszedł sobie w dresie i koszulce i rzucił: „Jak się masz Kirk? Cześć Rob!”. Nie mogłem w to uwierzyć! I za chwilę wyszły ze mnie te wszystkie fanbojskie zapędy... jak to był dla mnie inspiracją... bla, bla, bla... Powiedział, że zna nas od dłuższego czasu, że lubi naszą muzykę, i żebyśmy dalej robili to, co robimy. Rob i ja rozpromienieni..

Więc trzymaliśmy się z Ianem i jego ekipą jeszcze przez jakieś 45 minut, po czym się pożegnali. Poprosiłem mojego asystenta, Toma Robba, aby zadzwonił po taksówkę. Opuszczamy kulisy i nagle uświadamiam sobie, że nie był to najlepszy pomysł. Jak mam się dostać do taksówki, gdy 8000 ludzi toruje parking? Spojrzałem na Roberta i powiedziałem: „Stary, mamy przesrane!”. Wkurzyłem się. Zapytałem Toma, czy mógłby zadzwonić do naszego kierownika trasy, by rozwiązali jakoś ten problem. Pamiętam, że był tak rozczarowany, że po prostu usiadł na krawężniku, ukrył twarz w dłoniach i patrzył w ziemię.



Gdy wychodziłem zza kulis, nie spostrzegłem tego busa, ale niespodziewanie kierowca zatrzymał się tuż obok i otworzył drzwi. Widzę menadżera trasy Davida Bowie, który pyta: „Czy ty nie mieszkasz w tym samym hotelu, co my? Wyglądasz, jakbyś potrzebował podwózki! David powiedział mi, żebym cię zapytał, czy nie chcesz się zabrać z nami”. Instynktownie odpowiedziałem: „Pewnie”. Czułem się jak jeden z bohaterów filmu „Świat Wayne’a”. Wchodzimy do autobusu, patrzymy w lewo, a tam David z wielkim uśmiechem mówi: „Siadajcie, siadajcie”. Ja i Rob usiedliśmy, i znów czułem się jak młodociany fan. Nie pamiętam wszystkich szczegółów, ale rozmawialiśmy o muzyce i jego zauroczeniu zespołem The Dandy Warhols. Pamiętam też, że przepraszając go, powiedziałem: „Przepraszam David, za pożyczkę tytułu „Leper Messiah””, a on tylko się roześmiał.

Razem z Cliffem słuchaliśmy „Ziggy Stardust” i „The Spiders From Mars” codziennie na amerykańskiej trasie Ride the Lighting w 1985 roku. Więc tak, wykorzystałem kawałek tekstu „Ziggy Stardust”. Słuchałem tego albumu, szukając odpowiedzi na te wszystkie pytania, z którymi będę miał do czynienia w życiu. Utwory takie, jak „Rock ‘n’ Roll Suicide”, czy „Hang Onto Yourself” wywarły na mnie duży wpływ.



W czasie podwózki cały czas rozmawialiśmy. Byłem zaskoczony tym, jak bardzo wesoły był David. Bardzo dużo się śmiał, niemal do rozpuku, a to dzięki jego głupkowatemu poczuciu humoru. Był bardzo spokojny. Gdy się patrzy na te wszystkie promocyjne zdjęcia Bowiego, można pomyśleć: „gość wygląda jak ciężki kot” (że niby gburowaty??? – nie wiem jak to odczytywać – przyp. Marios), ale gdy spotkałem się z nim osobiście, okazał się być całkowitym przeciwieństwem moich wyobrażeń. Kiedy zatrzymywaliśmy się koło hotelu, posmutniałem, bo moja najwspanialsza jazda autobusem dobiegała końca. Podziękowaliśmy mu, wstaliśmy i wyszliśmy z busa. Kiedy z Robem dotarliśmy do hotelowej windy, spojrzeliśmy po sobie i zapytałem: „Czy to się stało naprawdę?”. Było to dziwne, piękne i zupełnie nieoczekiwane doświadczenie.

Więc tak... Wielka cześć pamięci Davida.

Zamykając temat, chcę powiedzieć, że „Zagadka nieśmiertelności” jest jednym z najwspanialszych filmów o wampirach. Wampiryzm w tym filmie jest nieco ukryty i nie jest osadzony w głównym wątku. Opowiada bardziej o relacjach na przestrzeni czasu. Transformacja Bowiego z młodego chłopaka na starego człowieka, rozwala mnie.

Dzięki Bogu David Bowie chodził po Ziemi i dzięki Bogu mieliśmy szansę doświadczyć tego co Bowie stworzył.

Do następnego razu.