Każdy człowiek spogląda na kogoś innego. Każdy człowiek ma swojego idola, albo dwóch. Nie inaczej jest z Jamesem Hetfieldem, który zupełnie jak wielu innych ludzi przez długie lata nie mógł nawet powąchać możliwości spotkania swojego idola... Aż do 11 października, kiedy to udał się na mecz Oakland Raiders v Denver Broncos. Oto opowieść Jamesa:


"Zanim jako dziecko zagłębiłem się w muzykę, byłem absolutnym fanatykiem Oakland Raiders. Miałem każdy wycinek z gazety, każdą kartę z zawodnikami, każdy artykuł z przeróżnych magazynów i wszystkie plakaty, jakie tylko były. Fred Biletnikoff był moim faworytem. Chociaż nie pamiętam już dlaczego. Pewnie dlatego, że był wysoki, chudy, miał blond włosy i był skrzydłowym - czyli wyglądał zupełnie tak jak ja. No i też chciałem grać na pozycji skrzydłowego, więc od razu poczułem do niego emocjonalną więź. Był dla mnie mistrzem. Tak jak z przyjaciółmi mógłbym długo rozprawiać na temat Aerosmith czy KISS, tak samo mógłbym o Raiders i Steelers. Byłem w pełni oddany Raidersom. Zbierałem wszystko co z nimi związane. Pamiętam jak raz na gwiazdkę dostałem strój drużyny. Byłem tym tak mega podjarany, no ale jak otworzyłem paczkę to okazało się, że był to strój drużyny [San Diego] Chargers! Ale się wtedy wkurwiłem... W San Diego akurat mieszkał mój brat. Powiedział, że nie mógł znaleźć żadnego innego stroju, a ja odpowiedziałem, że sory, ale nie mogę tego założyć, po prostu nie mogę! Tak czy inaczej, Fred był gościem, z którym się identyfikowałem. Chciałem być taki jak on.



Moja żona była kiedyś fanką Denver, więc było naprawdę super, że byliśmy na tym meczu razem. Cały czas starałem się napawać tą atmosferą. Tuż za mną siedział pewien starszy pan. Wstaliśmy do hymnu i w momencie gdy siadaliśmy z powrotem, spojrzałem za siebie i uświadomiłem sobie: 'Mój Boże! To przecież on! To Fred!' Przez pierwsze 10 minut meczu, poza śledzeniem wydarzeń na boisku, zastanawiałem się co powininem zrobić? Czułem się jak totalny kretyn. Podszedłem do żony i powiedziałem jej: 'słuchaj, ktoś musi mu mnie przedstawić.' Chciałem, żeby ten moment był wyjątkowy. Zapytałem naszą hostkę, Cheryl, czy mogłaby nas przedstawić. Zgodziła się. Fred był niesamowicie sympatyczny. Powiedziałem mu to, co sam w życiu słyszałem już pewnie z tysiąc razy. "Dziękuję Ci, że jesteś i pomogłeś mi przetrwać ciężką drogę, szczególnie gdy byłem nastolatkiem! Dzięki Tobie trzymałem się z dala od kłopotów! Dawałeś mi inspirację. Dawałeś mi nadzieję! Chciałem być taki jak Ty." Nie chciałem rozmawiać z nim na temat poszczególnych meczów, po prostu chciałem, żeby wiedział, że to co dla mnie zrobił, zawsze znaczyło dla mnie wiele.



Przedstawił mnie swojej żonie, a potem córce (z drugiego małżeństwa). Chwilę potem, przedstawił mnie też swojej drugiej córce, która powiedziała mi, że jest baletnicą. Zaraz potem zajarzyłem, że jest Rosjaninem! Szczerze, nigdy wcześniej o tym nie myślałem. Oglądaliśmy dalej mecz, ale naprawdę nie mogłem się opanować. Przy każdym dobrym zagraniu naszej drużyny, odwracałem się i przybijałem z nim piątkę. Przez cały mecz! MOJE dzieciaki patrzyły na mnie w sposób: 'czemu jesteś taki dziwny? haha!' To naprawdę super sprawa usłyszeć od własnych dzieci, że zachowujesz się jak świr. W sumie to chyba dobrze, że siedziałem przed nim, bo na meczach zawsze zachowuje się bardzo głośno, a Fred wydawał się wyciszony i zrelaksowany.

To był dla mnie wspaniały moment. Nie czuję potrzeby spotykania się ze wszystkimi dzisiejszymi z zawodnikami, bo jestem fanem Raiders z lat 70'. Rzecz jasna będę członkiem Raider Nation przez całe życie, jednak lata 70' znaczą dla mnie najwięcej. Spotkanie z Fredem było niesamowite. Oto moja historia... Od dzieciaka wpatrującego się w swojego idola jak w obrazek, do gościa który przybija z nim piątkę po każdym dobrym zagraniu naszej drużyny! Coś wspaniałego!"



Artykuł zamieszczony został w cyfrowej wersji magazynu "So What!".

Overkill.pl