Najnowszy album Metalliki wydaje się odnoscić sukcesy na każdym polu. Po bardzo dobrych recenzjach i sukcesie komercyjnym w pierwszych tygodniach wydania płyty pora przyszła na wszelkiej maści rankingi i podsumowania. Oto, istniejąca od 17 lat strona internetowa o globalnym zasięgu - popMATTERS skupiająca krytyków i recenzentów szeroko pojętej popkultury umieściła płytę "Hardwired... To Self-Destruct" na pierwszym miejscu rankingu najlepszych albumów muzyki metalowej roku 2016. Poniżej możecie zapoznać się z pełną listą 20 wyróżnionych albumów oraz uzasadnieniem wyboru Metalliki.








Wieloletni fani Metalliki, ci z nas, którzy swoją przygodę z tym zespołem zaczęli jeszcze w latach 80-tych pragnęli od dawna by to się stało rzeczywistością, jednakże wątpliwościom, czy to jeszcze możliwe nie było końca. Od czasów drugiej strony tzw. Czarnego Albumu Metallica była jakaś taka rozlazła i nijaka albo to ładując na albumy utwory przeciętne tzw. zapychacze albo, co gorsza nie dawała rady stworzyć muzyki na miarę swoich monumentalnych dzieł z lat 80-tych. Zespołowi potrzebne było sięgnięcie dna. I stało się to na "St. Anger", dzięki czemu z kolejnym albumem, "Death Magnetic" mogli zacząć od nowa, od zera. Na albumie z 2008 roku można było wreszcie usłyszeć fragmentami powrót tej Metallikowej magii, jednak w ogóle, "Death Magnetic" był uwikłany w przeciętność i zawiłość.

Dwupłytowy "Hardwired… To Self Destruct" to niezwykle skondensowany materiał wyjściowy. 77 minut dzwiekowej uczty od zespołu, który wreszcie w pełni panuje nad muzyką, którą tworzy i wykonuje ją w pełni swoich umiejętności. Hetfield prezentuje najlepsze umiejętności wokalne od lat a jego gra rytmiczna i riffy, które znalazły się na albumie, są potężne jak zwykle. Lars, którego gra od lat była niesprawiedliwie oczerniana, przechodzi samego siebie, szczególnie kiedy buja nas rytmicznie w średnim tempie. Gitara Kirka prezentuje zdumiewający zakres ekspresji, natomiast doskonałe umiejętności gry na basie Roberta Trujillo, które znamy z gry w Suicidal Tendencies, mają wreszcie swoje ujście i błyszczą w pełni. Najważniejsze jednak w tym wszystkim jest 12 piosenek, ułożonych w dwie, równe i wyraziste połowy. Pierwsza płyta to zbiór zdecydowanie bardziej chwytliwych utworów, wśród których prym wiodą „Atlas! Rise” i „Moth Into Flame”. Dwie piosenki, które głęboko czerpią z okresu lat 80-tych gdy członkowie Metalliki sami byli przede wszystkim fanami ciężkiej muzyki. Piosenki, które wywołują skojarzenia na równi z Iron Maiden i Mercyful Fate. Druga płyta z kolei wymaga od słuchacza poświęcenia jej trochę więcej czasu, ale w zamian oferuje dawkę energii, w postaci “ManUNkind”, “Am I Savage” i “Here Comes Revenge”, która podstępnie wwierci się w twoją podświadomość by zostać tam już na długo. Wszystko to skrzętnie opakowane w dwa grzesznie thrashowe kawałki: “Hardwired” i “Spit Out the Bone” tworzy długo wyczekiwaną muzyczną deklarację siły z pod znaku Metalliki.

Poza Black Sabbath, żaden inny metalowy zespół, nie miał tak znacznego wpływu na cały gatunek muzyczny jak Metallica, a zawsze jest lepiej, gdy ci wielcy tworzą swoje najlepsze dzieła w późniejszym okresie swojej kariery. Przed pojawieniem się tej płyty było wielu niedowiarków, wliczając tutaj mnie samego, ale mam przyjemność zakomunikować, że jest to najlepszy album Metalliki od czasów „…And Justice For All” i bez wątpienia najlepszy metalowy album roku 2016!


Żródło: www.popmatters.com
Autor: Adrien Begrand