Niektórzy z największych rockowych artystów nie nagrywają albumów. Dlaczego? Chodzi o pieniądze. Poniżej artykuł zamieszczony na stronach magazynu Metal Hammer, który przygotował dla nas Paddy - pozdrawiam!


Legendarny Troggs Tapes [bootleg brytyjskiego zespołu rockowego The Troggs] powie wam wszystko, co powinniście wiedzieć o byciu zespołem w studio, zmagającym się, aby odkorkować kolejny muzyczny hit. Utrwalił jak wygląda zespół na skraju zbiorowego rozpadu. „Musisz umieścić trochę pieprzonego magicznego pyłu nad draniem” - odszczekuje perkusita Ronnie Bond, poirytowany tym, że nic nie idzie dobrze. „Pieprzony perkusista”, dodaje później wokalista Reg Presley. „Pieprzę go”.

Cofając się do 1970 roku, kiedy inżynier Cliv Franks nagrał to po kryjomu, wystrzałowe single i album mogły być takie, jakie by zespół taki jak The Troggs potrzebował, aby się w życiu ustawić. Hity były licencją na robienie pieniędzy i zespół znalazł się w trasie, trwoniąc krwawicę do upadłego, aby pomóc sprzedać płyty. To nie był doskonale zorganizowany biznes, ale to działało. Jednak od przełomu tysiącleci ten model dochodu został przestawiony. Płyty są obecnie towarem sprzedawanym poniżej kosztów, aby sprzedać bilety na koncerty. W ostateczności, U2 trafił w 2014 roku ze swoim ostatnim albumem, Songs Of Innocence, do 800 milionów klientów iTunes, ale ich oko budżetowe użyło tego do promowania ich obecnej trasy halowej. Jak czterech Jerrych Maguiresów w niestosownych do wieku skórzanych kurtkach, U2 potrzebowało was żeby pokazać im jakie mogą zebrać pieniądze.

Bono mówił szeroko o tym jak bolesne jest tworzenie albumu (tutaj mój żart, że „Nie tak bolesne jak słuchanie go”) - związane z tym miesiące czy lata w studio, zwątpienia i odrzucone nagrania - tylko po to, żeby wyjść i sprzedać ułamek tego, co wyznaczyło ich karierę. W 2000 roku w Wielkiej Brytanii sprzedało się 164,8 mln albumów; w 2014 roku było to 86,8 mln. W tym okresie średnia cena albumu, nie uwzględniając inflacji, spadła z 10,98 do 7,84 funtów. Rynek płytowy, zarówno pod względem wielkości, jak i wartości, został spuszczony w toalecie.

Więc, po co narażać się na traumę The Troggs czy Metalliki (jak boleśnie, opisuje szczegółowo dokument z 2004 roku Some Kind Of Monster), nagrywając płytę, która, pod względem finansowym, będzie walczyć, aby się zwróciła, kiedy wyruszysz w trasę na pół roku i w końcu wzbogacisz się o 1 mln $ za koncert.



Artyści w pewnym wieku już dawno przystosowali się do tej rzeczywistości. Jest to gra o sumie zerowej rozgrywana publicznie, ale jedno, co się zmieniło to to, że coraz więcej z nich zostaje wyrzuconych z fotela katapultowego i ląduje ze spadochronem przed własną katastrofą. Nikt nie powiedział wyraźnie, że nie będą już nagrywać albumów, ale to tak zaczyna wyglądać.

Metallica nie nagrała albumu od 2008 roku, a Kiss zdołali [nagrać] tylko dwa albumy w tym stuleciu. Tymczasem The Rolling Stones nie wydali nowego albumu przez dekadę. Joe Perry publicznie zakwestionował sens tworzenia kolejnego albumu Aerosmith, podczas gdy Paul Stanley powiedział, że nie jest „konieczne”, aby Kiss ponownie nagrywał. Wszystkie te działania idą jak w zegarku. Spojrzenie na sprzedaż ich albumów i odtworzenia w Spotify ich najnowszych nagrań sprawia, że bardzo jasne staje się, dlaczego idą tą drogą, a nie przez HMV, które są nadęte swoimi programami emerytalnymi.

Ostatnie dwa albumy Metalliki, St Anger i Death Megnetic, sprzedały się w ponad 10 mln egzemplarzy na całym świecie. Nawet jeśli odzyskają wszystkie koszty studyjne, marketingu, produkcji i dystrybucji, to mało prawdopodobne jest, że na czysto zarobią więcej niż kilka dolarów na kopii. To wciąż o wiele lepsze niż mycie okien, ale dalekie od 16 mln sprzedanych egzemplarzy samego Czarnego Albumu w USA. I pomyślcie, dla Kiss, którego ostatnie dwa albumy, Monster i Sonic Boom, nie przekroczyły razem nawet 1 mln globalnej sprzedaży.

I w tym momencie można przypuszczać, że przesyłanie strumieniowe [streaming] jest nową przyszłością dla tego. Diametralnym przeciwieństwem jest rzeczywistość. Te dwa wymienione wyżej albumy Kiss, razem wzięte, zaliczyły 10 mln odtworzeń na Spotify. Opierając się na średniej płatności Spotify 0,007$ za strumień, daje ogólną sumę 70 000$ opłat licencyjnych do podziału między wszystkich członków (bez cięcia etykiet, udziału wydawcy, 20% managementu, podatku i tak dalej).



Metallica wypadła nieco lepiej na usługach transmisji strumieniowej (i podobno dostali udział w Spotify za udzielenie licencji na ich muzykę w serwisie w 2012 roku). Ich dwa ostatnie albumy, miały razem nieco ponad 45 mln odtworzeń utworów. Przed potrąceniami, to 315 000$. Po zakupie nowych podkoszulek i strun przez Jamesa i zainwestowaniu przez Larsa w kilka nowych opasek i talerzy, niewiele zostało.

Porównując to do ich trasy Death Magnetic, która zarobiła 217 mln $, stało się jasne, która strona ich metalowego chleba posmarowana jest masłem. The Rolling Stones wypuścili dwa nowe utwory, Doom & Gloom i One More Shot, od 2005 roku, a dopiero potem jako sposób pchnięcia sprzedaży, kompilację GRRR! Jednak od przełomu tysiącleci byli w trasie tylko pięć razy, grając w sumie 338 koncertów i zarobili jedyne skromne 1,3 mld $. To przekłada się na 3,8 mln $ na koncert. Żaden album nie jest w stanie zarobić im nigdzie podobnych pieniędzy.

Od przełomu stuleci Kiss zagrali 11 tras koncertowych, z najdłuższą ze 142 koncertami, kłopotliwie zatytułowaną „Farewell” [pożegnanie], w latach 2000-2001. W 2014 roku zagrali 93 koncerty i ich dochód brutto z samej części trasy po USA wyniósł 17,8 mln $. Gene Simmons to człowiek, który nigdy nie widział banknotu dolarowego, który by mu się nie podobał, a więc jeśli Kiss są w trasie więcej niż w studio, to możesz być pewien, że dlatego, bo tam są pieniądze.



Gdy dojdziesz do pewnego momentu w swojej karierze, po prostu będziesz musiał zaakceptować to, że wyrażenie „Oto nowa piosenka” jest pistoletem startowym dla wyścigu fanów do baru. Oni są w stanie zapłacić ogromne sumy pieniędzy, aby usłyszeć swoje ulubione zespoły grające niemal surowe utwory, które znają ze stadionu czy areny. Nie chcą mrużyć oczu płacąc 6 funtów za piwo oglądając ich, ale prawie na pewno niechętnie będą chcieli płacić 6 funtów, aby kupić nowy album na iTunes.

Po co przechodzić przez ból tworzenia albumu, gdy tylko garstka ludzi go chce, a jeszcze mniej będzie chcieć, jak możesz podróżować w luksusie po całym świecie przez kilka miesięcy i stanąć na scenie każdego wieczoru przed dziesiątkami tysięcy ludzi, którzy są naprawdę podekscytowani tym, że cię widzą? Ego artystów są takie, że nadal chcą, przez 40 lat, być „znaczącym”, ale większość z nich wie, że granie wieczorem dla 100 tys. ludzi przebija łączną sprzedaż 100 tys. albumów. Sprzedaż ich płyt idzie w dół; sprzedaż biletów, zarówno liczba, jak i cena, idą w górę. Zespoły lubią zgrywać wariata, ale kiedy patrzą na sprzedaż ich płyt i porównają ją do utargu z kasy biletowej, są o wiele mądrzejsze niż wielu, dających im uznanie.

Paddy
Overkill.pl