To interesujące, ponieważ Jason i Cliff to bardzo różni basiści, ale uważam że to wspaniałe. Podoba mi się fakt, że wszyscy jesteśmy inni, wszyscy mamy swoją rzecz, którą wnosimy do zespołu. Cliff oczywiście był niesamowitym muzykiem. Był kompozytorem, w taki sam sposób jak Jaco Pastorius czy Stanley Clarke. To postacie, które myślały o piosence, ale także o głosie swojego instrumentu w utworze i o tym, jak go zaprezentować. Czy to za pomocą przesteru, overdrive czy pedału wah przy zachowaniu melodyjności. I to właśnie kocham w Cliffie. A Jason trzymał wszystko w kupie, grał co prawda o wiele prościej, ale w tym dobrym znaczeniu. To naprawdę porządny basista.

Ozzy to rodzina. Kocham go. Bez niego nie osiągnąłbym tyle. Jak tak o tym myślę, to w 1991 nagrywałem z Infectious Grooves pierwszy album ‘The Plague Thats Make Your Booty Move’. Ozzy wtedy nagrywał “No More Tears” i byliśmy w tym samym studiu. Nazywało się Devonshire Studios. Więc to było takie bractwo, siedzieliśmy w tym samym studiu. Zakk tam był, Mike Inez też. Wymykali się ze swoich nagrywek i przychodzili do nas. W ten właśnie sposób Ozzy pojawił się gościnnie na naszej płycie w utworze “Therapy”. To była mega frajda. Było kilka szalonych historii, o których nie będę teraz opowiadał, ale od tego się wszystko zaczęło. Dzięki temu wydarzeniu mogłem wziąć udział w przesłuchaniu, dołączyć do zespołu Ozziego i pracować z nim przez prawie 7 lat. Do dnia dzisiejszego współpracujemy. Kilka lat temu pracowałem przy jego ostatniej płycie. Wiem, że Ozzy miał też duży wpływ ma Metallikę. Zawsze pomagał młodym zespołom, zrobił to z Kornem. Zatem niech Bóg go błogosławi i gratuluję mu. Zasłużył na to.

Całe mnóstwo różnego gówna. Oczywiście w ostatnim czasie dużo bluesowych rzeczy. [...] Jeśli chodzi o zespoły to najczęściej są to nowe albumy starych zespołów. AC/DC wydało nową płytę, która była naprawdę dobra. Queens of the Stone Age też nagrali. Uwielbiam Gojirę, jest świetna. Nowa Metallika jest niesamowita. Jeśli chodzi o nowe zespoły to lubię Dirty Honey. To dosyć młody rockowy zespół, który gra w starym stylu i wypada wiarygodnie.

Jeśli chodzi o Metallikę, to muszę być ciągle czujny. Jesteśmy bardzo dumni z tego, że staramy się zachować pewien – jak to się mówi – rodzaj energii, który naprawdę rezonuje z naszymi fanami, a oni mogą się przy tym dobrze bawić i my też możemy się tym bawić, więc nikt nie jest znudzony. To świetna zabawa.

Pamiętam, że w 2003 roku największym wyzwaniem było to, że nie wiedziałem, jak będzie danego dnia wyglądała setlista. Wiedziałem tylko plus minus co zagramy. Nie wiem, czy to było celowe, czy Lars nie miał naprawdę czasu, że nie potrafił mi powiedzieć, co zagramy. Musiałem się więc nauczyć natychmiast takich piosenek jak „Phantom Lord”, których od dawna nie grali. Musiałem więc znieść fakt bycia nowym basistą, ale też ciśnienie tego, że kilka godzin wcześniej nauczyłem się kawałka, który zaraz zagramy.

Są takie momenty kiedy zostaję sam z Kirkiem, zdani na siebie - bywa to trochę przerażające. Ale z drugiej strony jest to wyzwanie. Jesteśmy tylko ja i on, więc co będziemy robić? Zaprezentujemy numer, który napisaliśmy dwie godziny temu, instrumentalną, specjalnie dla publiczności w Montrealu czy gdziekolwiek indziej.

W Europie graliśmy utwory, które w danym kraju były klasykami. Byliśmy powiedzmy w Warszawie lub w Moskwie, graliśmy cover artysty, który jest wielką ikoną w tym kraju i musiałem śpiewać w ich języku. To najstraszniejsza rzecz, ale własnie to robiliśmy. Czasami ponosi nas tak, że przekraczamy granice. Myślę, że to jedna z najważniejszych cech tego, kim jesteśmy jako muzycy i co robimy w Metallice.

Przede wszystkim, kupił drogą wysyłkową nasz album Lightning to the Nation, który reklamowaliśmy w magazynie Sounds. Nie mieliśmy żadnego kontraktu płytowego. Zrobiliśmy tysiąc kopii i menadżer zdecydował się zamieścić reklamę w Sounds… Lars musiał mieć kopię Sounds w Los Angeles. Mieliśmy tylko jednego fana w USA i był nim Lars Ulrich.

Pojawił się w londyńskim Woolwich Odeon w wieku 17 lat. Musieliśmy trochę porozmawiać za pośrednictwem fanklubu czy coś, więc kiedy przyszedł, byliśmy w głębokim szoku, że podjął takie starania, aby zobaczyć Diamond Head na żywo. Pomyśleliśmy: nikt wcześniej z Ameryki nie przyjechał zobaczyć nas, więc od razu go polubiliśmy.

Wysłał mi kopię 12-calowego singla „Creeping Death” wydanego przez Music For Nations, na którym znajdował się się utwór „Am I Evil?” na stronie B.

Nie wiedziałem nic o Metallice. Nic. Nie przepadam za tego typu muzyką. Kiedy ktoś wspomniał mi o tym, że taki zespół nagrał "Whiskey In the Jar" pomyślałem "Kim oni są?". Potem poprosili mnie, abym zagrał z nimi koncert, co było chaosem. Nie wiem, dlaczego do mnie zadzwonili. Myślę, że odnieśli wrażenie, że wiedziałem, kim oni są. A tak nie było. Myśleli, że jestem pod wrażeniem – a tak nie było. Jeden z techników zawiózł mnie do ich hotelu, a ja stałem w holu i czekałem. I jeden po drugim schodzili, uścisnęli mi rękę i spodziewali się, że zrobią na mnie wrażenie. Ale nie wiedziałem, kim oni byli, nigdy nie słyszałem ich muzyki i nie przeszkadzało mi to.

Nie było przyjemnie. Nie było chemii. Stroili cały ton niżej, co jest dla nich typowe. Dla mnie nie. Zagraliśmy „Whiskey in the Jar” w tonacji F, która brzmiała bardzo dziwne. Od tego momentu nie byłem już tym zainteresowany. Po prostu zagrałem to po swojemu i rozeszliśmy się.

To było w Fillmore, małym lokalu w San Francisco… To znaczy jak na nich. I było wspaniale. Myślę, że każdego wieczoru grali inne utwory, szalone. Nawet Kirk miał pulpit muzyczny. To było całkiem zabawne. Zrobili coś innego i naprawdę wyjątkowego dla fanów. Byliśmy zaszczyceni, że mogliśmy zagrać z nimi jako support tego konkretnego wieczoru. A potem mieliśmy plan, że zaśpiewam "The Four Horseman” oraz opowiem historię, że właśnie ten głos mógł pojawić się na płycie. Ale to było niesamowite, to było wspaniałe wspomnienie i to był po prostu wspaniały wieczór.

Było tam wielu naprawdę niesamowitych muzyków: zmarły Lou Reed, Kid Rock i King Diamond. A potem przez cały weekend było niesamowicie: ludzie tacy jak Ozzy i Halford. Było tam tak wielu różnych muzyków.

Wiele bliskich mi osób martwi się o to i generalnie o moje zdrowie. Nie jest mi wiadome, aby miało to wpływ. Obecnie czuje się lepiej niż kiedykolwiek, [palenie] sprawia mi wiele radości, także zobaczymy. Widzę jaką radość sprawia mi palenie oraz mojemu cygarowemu towarzystwu. Co czwartek spotykamy się u mnie w domu, zaciągamy się, nadrabiamy co nowego w naszym życiu. Jest kilku gości, którzy nie są zbyt towarzyscy, ale czekają z niecierpliwieniem na te czwartki. Nawet jak mnie nie ma, to znają kod do garażu, mogą wejść do mojego domu i mogą się rozkoszować paleniem. Cieszy mnie to, że gdy mnie nie ma to ludzi i tak się tam gromadzą i spędzają miło czas. To takie zupełnie niewinne, relaksujące. Lubię usiąść na werandzie, wyciszyć się, zapalić, lubię ten smak... to ważna część tego. To taka rzecz dla facetów. Wiąże się z tym dużo bibelotów, obcinarek, zapalniczek, każdy chce mieć najfajniejsze akcesoria, są to też świetne przedmioty na prezent dla kogoś. W wielu miejscach nie jest to mile widziana rzecz, a jest wciąż we mnie taka mała potrzeba buntu, gdy ktoś mówi "Tutaj nie wolno palić proszę pana". Wiem. To wyraz mojej wolności. Nie jest to dla każdego i nie mam z tym problemu. Cieszy mnie ten kontakt z innymi ludźmi.

To był pierwszy numer z tej płyty jaką usłyszałem i pierwszy do którego napisałem solo. Nie chcę rzucać żadnych nazwisk, ale ostatnio rozmawiałem z Kirkiem, który wcześniej powiedział Markowi Osegundzie, że to solo jest niesamowite, że to solówka roku. Więc mu podziękowałem za te słowa. Napisałem do niego dziękując mu za słowa uznania, a on odpisał: „O mój boże, myślałem, że to Kerry. Nie wiedziałem, że to ty”. Później przegapiłem jak do mnie dzwonił, ale zostawił mi nagraną wiadomość głosową, w której powiedział: "To najlepsze solo tego roku!".